Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, λέει ο Γιώργος Σεφέρης, πονεί. Έτσι νιώθουμε όλοι εμείς, οι έχοντες την περήφανη αυτή καταγωγή, ποτέ δεν ξεχνάμε.
Η μνήμη περνά από γενιά σε γενιά, γαντζώνεται βαθιά στο μυαλό μας. Οικοδομεί τη συνείδησή μας και προσδιορίζει τη θέση μας στο χωροχρόνο καθημερινά. Μέσω μιας γενετικής μνήμης δίνει ζωή στην επιμέρους ταυτότητά μας. Μεταφέρει ρητά στους επόμενους την εντολή και το ιερό καθήκον, να κρατήσουν ψηλά αναμμένο τον πυρσό του πολιτισμού, της παράδοσης και της ελληνικής τους ψυχής. Τα θεμέλια της διαγενεακής μνήμης, για τις θηριωδίες των Τούρκων και την άφατη ταλαιπωρία των προγόνων μας, ισχυρά και πάνω τους, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, «η μνήμη καίει άκαυτη βάτος». Για μας λοιπόν που θυμόμαστε, δεν υπάρχουν ανερμήνευτα γεγονότα, ούτε η αλήθεια είναι ανεξάρτητη από αυτά. Σε κάθε περίπτωση, η άρνησή τους δεν αλλάζει την ιστορική αλήθεια, που τεκμαίρεται από ισχυρές μαρτυρίες και αδιάσειστες ιστορικές πηγές. Υπάρχουν ιστορικές ευθύνες, ένοχες συνειδήσεις και θλιβεροί πρωταγωνιστές. Υπάρχουν θύτες και θύματα, δεν εξισώνονται. Οι ψυχές των άταφων νεκρών αδελφών μας περιμένουν γαλήνη και δικαίωση μέσω της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου!!!
