Είχα την τιμή να βρεθώ και να πάρω συνέντευξη από έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη τον κύριο Χρήστο Δήμα. Έναν καλλιτέχνη με πολλά βραβεία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ένα καλλιτέχνη που έχει επιτυχίες στον κινηματογράφο στην τηλεόραση, στο θέατρο, σε ταινίες μικρού μήκους αλλά ακόμα και συγγραφικές ικανότητες. Συνομιλώντας μαζί του αισθάνθηκα τυχερός γιατί ένοιωσα αυτήν την αύρα καλοσύνης που έρρεε μέσα του, τον πολιτισμό στις λέξεις του, στις κινήσεις του, στην απλότητά του ως άνθρωπος.
Μάριος Γηρέας : – Είμαστε με τον σκηνοθέτη Κ. Χρήστο Δήμα. Έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη που έχει κάνει ταινίες μικρού μήκους, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογράφο, θέατρο αλλά έχει συγγράψει και βιβλία. Τι σας αρέσει να κάνετε από όλα αυτά;
Χρήστος Δήμας : – Σαν επάγγελμα χρεώνω τον εαυτό μου σκηνοθέτη, σημαίνει δηλαδή ότι μπαίνω στη λογική του να σκέπτομαι εικόνες, να δημιουργώ εικόνες, να φτιάχνω ένα σύμπαν με ανθρώπους οι οποίοι να εκπροσωπούν τις εικόνες. Ποιο κοντά μου είναι το σινεμά, το θέατρο είναι κάτι το οποίο τώρα τελευταία μου έχει προκύψει ξανά, τηλεόραση έχω να κάνω καιρό διότι τα τελευταία 2-3 χρόνια η ελληνική τηλεόραση τουλάχιστον δεν καλύπτει τις συνθήκες τις οποίες θέλω να δουλεύω όποτε, όπου υπάρχει δημιουργία.
Μ.Γ. : – Πάντα το όνειρό σας ήταν να γίνετε σκηνοθέτης;
Χ.Δ. : – Το σινεμά δεν ήταν η πρώτη μου προτεραιότητα μέχρι που ήμουν 23, αλλά ήτανε να παίζω μπασκετ. Ήθελα πάρα πολύ να παίζω μπάσκετ, περνούσα ώρες μέσα στο γήπεδο και εκείνον τον καιρό έτυχε να φτάσω κοντά σε δύο μεταγραφές, μία στον Πανιώνιο και άλλη μια στους Αμπελόκηπους, οι οποίες δεν προκύψανε με αποτέλεσμα να καταλάβω μέσα μου ότι αυτό το πράγμα που ονειρευόμουνα για τον εαυτό μου δεν ήταν η πραγματικότητα, δηλαδή ο «Γκάλης» που ήθελα να ‘μαι δεν μπορούσα να ‘μαι με τις όποιες συνθήκες και επειδή είμαι πάρα πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου δεν ήθελα να είμαι ημίμετρος. Εκείνον τον καιρό είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και είμαι σε μια φάση στην οποία πρέπει να αποφασίσω το επόμενό μου βήμα. Κατάλαβα ότι το μέλλον και η προοπτική που είχα να είμαι αθλητής δεν μου ταίριαζε και έτσι ακολούθησα την άλλη επόμενή μου αγάπη η οποία ήταν το σινεμά. Κάτι το οποίο έπρεπε να επαναπροσδιορίσω από την πρώτη στιγμή σε μένα γιατί είμαι από την Ελευσίνα μία πόλη όχι πολύ μακριά από την Έδεσσα, που δεν σου δίνει πάρα πολλές ευκαιρίες να σκεφτείς ότι μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που δεν είναι προδιαγεγραμμένο δηλαδή εκείνο τον καιρό το πιο σύνηθες που θα μπορούσε να υπάρχει είναι να προσπαθήσεις να βρεις το μέσον για να γίνεις δημόσιος Υπάλληλος ή να μπεις σε μια δουλειά κι από κει και πέρα να δεις πως θα μπορείς να εξελιχθείς. Αλλά το να γίνεις καλλιτέχνης ή σκηνοθέτης είναι εκτός της οικογενειακής μου ροής μέχρι εκείνην τη στιγμή. Αλλά έγινε. Και μάλιστα έγινε με έναν τρόπο…, έφυγα από το σπίτι μου, νοίκιασα μόνος σπίτι, φυσικά οι γονείς ήταν πάντα δίπλα μου με τον καλύτερο τρόπο παρόλα αυτά οι οικονομικές δυνατότητες που είχαμε δεν ήταν πολλές και ιδίως όταν κάνεις σινεμά` το σινεμά είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, αυτή τη στιγμή για να κάνεις μια ταινία μικρού μήκους 5 μέρες γύρισμα για να νοικιάσεις μηχανήματα, να προσλάβεις ηθοποιούς κ.α. είναι κάτι που κοστίζει και κοστίζει πολλά χρήματα δηλαδή με άλλα λόγια είναι πολύ ακριβή τέχνη. Οι γονείς πέραν του να φτιάχνουν υπέροχα φαγητά όταν έχουν γύρισμα οι ηθοποιοί για να μην πεινάσουν δεν είχαν άλλη δυνατότητα να τους βοηθήσουνε οπότε έπρεπε να μας βοηθήσουν από την αρχή δηλαδή να κάνουν τις φοβερές και τρομερές δουλειές για μπορέσουν να βρίσκουν χρήματα για να κάνουμε τις ταινίες. Χρειάζεται όμως και τύχη και την τύχη εγώ την είχα, δηλαδή όταν έκανα ταινίες μικρού μήκους οι οποίες με ταξιδέψανε σε διάφορα φεστιβάλ και εκτός Ελλάδας και σε ένα από αυτά τα φεστιβάλ στο Σαν Φραντσίσκο είδαν την ταινία μου, η ομάδα του Τζωρτζ Λούκας, και με προσλάβαν για να πάω να δουλέψω στην Αμερική, ήταν μια από αυτές τις ευκαιρίες την οποία δεν τη χάνεις. Αυτή η κίνηση, να φύγω από εδώ Αμερική μου άλλαξε λίγο ή πολύ τον ρου της ζωής και επίσης είδα έναν επαγγελματισμό τον οποίο τον έχουν οι Αμερικανοί πάνω στο σινεμά, γιατί το σινεμά είναι γι’ αυτούς μέρος του πολιτισμού τους. Τον οποίο λίγο ή πολύ με τον τρόπο που δούλευα εκεί προσπαθώ να τον φέρω στην Ελλάδα με το πώς θα δουλεύω εδώ πέρα.
Μ.Γ. : – Ποιος είναι ο ηθοποιός που θα θέλατε να συνεργαστείτε; Έχετε κάποιον αγαπημένο ηθοποιό;
Χ.Δ. : – Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί, αν έχουμε κάτι καλό σε αυτή την χώρα είναι οι Έλληνες ηθοποιοί. Με την τηλεοπτική μου δουλειά «10ή εντολή» στους «Κόκκινους κύκλους» στον «3ό νόμο» είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ έστω και για ένα επεισόδιο με ηθοποιούς οι οποίοι έκαναν πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που έχουν συνηθίσει, ας πούμε ότι όταν έχεις τη Μαρία Καπογιάννη να παίζει δραματικούς ρόλους, όταν έχεις τη δυνατότητα να συνεργαστείς με τον Χατζησάββα, τη Ναταλία Τσαλίκη, τη Ναταλία Δραγούμη, την Εβελίνα Παπούλια, την Τάνια Τρύπη, ανθρώπους δηλαδή που είναι πρώτης εθνική ας πούμε, θεωρώ ότι έχω τη χαρά να έχω δουλέψει με πολύ καλούς ηθοποιούς όπως επίσης και στο σινεμά δηλαδή είτε στη «Νήσο» είτε στον «Ακάλυπτο» είτε στους «Ακροβάτες του κήπου» δεν έχω τρομερά αποθημένα, παρόλα αυτά είναι κάποιοι ηθοποιοί που μου έχουν ξεφύγει ας πούμε για παράδειγμα ο Γιώργος Κιμούλης, η Καρυοφύλλια Καραμπέτη είναι άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ αφάνταστα και θα ήθελα κάποια στιγμή να συνεργαστώ μαζί τους. Από το παλιό ελληνικό σινεμά ας πούμε θα ήθελα να δουλέψω με τη Μάρθα Καραγιάννη κάποια στιγμή και όσο και να ακούγεται παράξενο για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους ακόμα και με τον Στάθη Ψάλτη δηλαδή αυτό το πράγμα περί του τι αισθανόμαστε για τη ¨βιντεοκασέτα¨ της δεκαετίας του ΄8Ο παρόλα αυτά θεωρώ ότι άνθρωποι σαν τον Στάθη Ψάλτη, Βίρνα Ασίκη ή ανθρώπους που εκείνον τον καιρό είχανε δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο κλίμα θα έπρεπε να αξιοποιηθούνε με ένα διαφορετικό τρόπο κάποια χρόνια αργότερα και με σκηνοθέτες της χρονιάς μου.
Μ.Γ. : – Θα παρακολουθήσετε τη θεατρική παράσταση «ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ…..39» του Εδεσσαϊκού θεάτρου που παίζετε από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Ποια είναι η άποψη σας για τους ερασιτέχνες;
Χ.Δ. : – Αυτό το οποίο με συγκινεί αφάνταστα είναι το πάθος ανθρώπων που επιλέγουνε στην ελεύθερή τους ώρα να βάζουν άμεση προτεραιότητα πάνω από οτιδήποτε στο να αφιερώσουν χώρο και χρόνο στο να φτιάξουν μια ομάδα πάνω απ’ όλα και μετά μια θεατρική ομάδα και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος από τον τρόπο τον οποίο βλέπω τους ανθρώπους της Έδεσσας και της ομάδας του θεάτρου εδώ να ‘χουνε τόσο πάθος παρόλο που δεν είναι η κύρια επαγγελματική τους απασχόληση να δημιουργήσουν μια παρέα και μέσα από αυτήν την παρέα να δώσει μια χαρά στην πόλη αλλά και στους ίδιους και έτσι θεωρώ ότι είμαι εξαιρετικά ευγνώμον και χαρούμενος που είμαι εδώ για να παρακολουθήσω αυτήν την παράσταση.
Μ.Γ. : – Σίγουρα θα έχετε σχεδία για το μέλλον θα θέλατε να μας πείτε κάποια από αυτά ;
Χ.Δ. : – Ξεκινάω τον σχεδιασμό της επόμενης ταινίας που τα γυρίσματα πιστεύω πως θα ξεκινήσουν το φθινόπωρο παρόλα αυτά επειδή είναι αρκετά φιλόδοξη η δουλειά ο σχεδιασμός και η προετοιμασία θα ξεκινήσει από τον Μάιο που σημαίνει ότι έχω μπροστά μου δύο μήνες φουλ προετοιμασίας` αυτή η ταινία θα ονομάζετε “Lonsdale” είναι συμπαραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου της ΕΡΤ και της PanEntertainment που ελπίζω ότι θα βγει στους κινηματογράφους το 2014. Από εκεί και πέρα έχω δύο θεατρικά σχέδια όπου θα είναι για την αρχή του 2014 από το Ιανουάριο και μετά, το ένα έχει να κάνει με ένα βιβλίο του Ξανθούλη «Θείος Τάκης» και το δεύτερο είναι η «Οδός Αγησιλάου» που είναι ένα κείμενο δικό μου το οποίο και αυτό το δουλεύω ταυτόχρονα με την προετοιμασία της ταινίας.
