Είμαι η Ελένη Κακάμπουρα. Με μαμά Σισανιώτισσα (Σισάνι- Δήμος Βο’ί’ου νομού Κοζάνης) και μπαμπά Πολιχνιάτη (Πολιχνίτος Λέσβου), γεννήθηκα στην Πτολεμα’ί’δα, όμως από την γ’ δημοτικού έχω τη χαρά να ζω, να διαμορφώνομαι σαν προσωπικότητα και να κοινωνικοποιούμαι στην παραμυθένια Έδεσσα. Το απολυτήριο δημοτικού το πήρα από το 7ο δημοτικό σχολείο, ενώ συνέχισα τη μαθητική μου ζωή στο 2ο γυμνάσιο και μετά στο 1ο λύκειο. Με χαρά και ικανοποίηση, πέρασα στη σχολή που ήταν πρώτη στο μηχανογραφικό, αλλά και στην καρδιά μου: στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης (ΑΠΘ). Ακολούθησαν τα τέσσερα ίσως πιο εποικοδομητικά, για τη μέχρι τότε πορεία μου στην “ψεύτρα κοινωνία”, χρόνια…τα φοιτητικά!
Γνώσεις, αμφιβολίες, ολοκαίνουργια επιστημονικά θεμέλια για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, επαφή με έννοιες- κλειδιά, όπως «ταξικός πόλεμος» και πολλές άλλες, που άρχιζαν να με οδηγούν σε μια ολόπλευρη ανθρωπιστική και πολιτική ματιά του τι σημαίνει να είσαι δασκάλα (που επιλέγει να υπηρετήσει ή όχι το σύστημα), μαθήτρια (που υπακούει άβουλα ή συνδιαμορφώνει δημιουργικά αμφισβητώντας τις από τα πάνω αυθεντίες), φοιτήτρια (που αρνείται να μπει στην ανεγκέφαλη ΔΑΠ και στην σοσιαλΗστική ΠΑΣΠ και δραστηριοποιείται σε κινηματικές αντικαπιταλιστικές δράσεις συμμετέχοντας στα ΕΑΑΚ, σε αυτόνομες συνελεύσεις, σε φοιτητικές θεατρικές ομάδες, σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, σε ελευθεριακά στέκια με πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα και γενικότερα σε διεκδικήσεις και ακτιβιστικές συλλογικές διαδικασίες με στόχο την απελευθέρωση όλων μας και πρώτα απόλα του εαυτού μας από τις αλυσίδες της άγνοιας, της παθητικής υποδούλωσης, της τρομερά επικίνδυνης αμάθειας και της άγνοιας για το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός όλων των καταπιεσμένων- ενάντια στην άποψη “δεν ασχολούμαι με την πολιτική, δεν με αφορά…”).
Μετά το Παν/μιο είχα την τύχη να εργαστώ δυο χρόνια (2011-2013) σαν δασκάλα παράλληλης στήριξης σε δημοτικό σχολείο στο χωριό Κορυφή, κοντά στην Αλεξάνδρεια (ή Γιδά!). Οι στιγμές που μου χάρισαν τα τσιγγανάκια, αλλά και τα “μπαλαμά” παιδιά, καθώς επίσης και οι εμπειρίες ζωής που αποκόμισα από τις/ τους συναδέλφους θα μου μείνουν αξέχαστες. Μετά από αυτήν τη διετή προϋπηρεσία, έδωσα φέτος τον Σεπτέμβρη εξετάσεις και πέρασα στο μεταπτυχιακό “Ψυχολογικές και Εκπαιδευτικές προσεγγίσεις της διαφορετικότητας”, που ασχολείται με ζητήματα αναπηρίας και διαπολιτισμικότητας- στο τμήμα Νηπιαγωγών του Παν/μίου Δυτικής Μακεδονίας, στην όμορφη πλην αιμορραγούσα Φλώρινα.
Αποφάσισα να συμμετάσχω κι εγώ στη συλλογική προσπάθεια του “Φυσάει Κόντρα”, όχι μόνο επειδή μου αρέσει το ομώνυμο τραγούδι των ACTIVE MEMBER (!), αλλά και γιατί: “Αν όχι τώρα, πότε; αν όχι εμείς, ποιοι;” Δεν θεωρώ ότι η επανάσταση είναι κάτι σαν τη δευτέρα παρουσία, που θα ρθει από μόνη της όταν όλα τα άλλα καταρρεύσουν πάλι από μόνα τους, αλλά πως για όσους/όσες μιλάμε με τέτοιους όρους, αυτό που λέμε “επανάσταση” ή “αλλαγή” συνιστά μια διαδικασία καθημερινή, άρρητη, ανεπίσημη, αυθόρμητη, που δεν συντελείται μόνο στα εκλογικά κέντρα και στις προεκλογικές ομιλίες/ φιέστες, αλλά πολύ περισσότερο στους δρόμους, στους πεζοδρόμους της πόλης μας, στο στενό, στον καφέ μας, στο ποτό μας, στις σχολικές τάξεις μας, στις δουλειές μας, στις καθημερινές κοινωνικές συναναστροφές μας με τον φούρναρη, τη γιαγιά, τον αστυνομικό που μας περιφρουρεί προληπτικά και τον/την “ουδέτερο” πολιτικά φίλο/η μας (ΘΕΩΡΩ ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΩΜΟ- ΑΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟ- ακόμα και η επίκληση της “ουδετερότητας” αποτελεί πολιτική στάση!) Οπότε, πάμε δυναμικά και με αυτοπεποίθηση! Για μια Έδεσσα χαρούμενη, ελεύθερη, αμεσοδημοκρατική, δραστηριοποιημένη, αποκεντρωμένη και δυνατή! Η Ιθάκη μας περιμένει, αλλά και αν δεν φτάσουμε ακόμα… “Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρῇς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε. Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα, ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν” Καλή ψήφο και καλή λευτεριά σε όλες/ όλους μας! Υ.Γ. ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕΣ…
