Τις τελευταίες δεκαετίες, διαπιστώνουμε ότι στην ατζέντα των συζητήσεων της παγκόσμιας κοινότητας, πρωτοστατεί το θέμα της κλιματικής αλλαγής και η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος.
Οι απρόβλεπτες αντιδράσεις και μεταβολές του φυσικού περιβάλλοντος ως αποτέλεσμα της αλόγιστης ανθρώπινης δραστηριότητας, καθώς και οι επιπτώσεις τους, έχουν προβληματίσει επιστήμονες και έχουν ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά μας, έστω και με την μορφή ακτιβίστικης συμπεριφοράς, προκειμένου να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες.
Η περιβαλλοντική συνείδηση, ολοένα ενεργοποιείται, αρχικά από κεκτημένη ταχύτητα και μιμητισμό, στη συνέχεια από επίκαιρη πληροφορία και γνώση, βαθύτερα όμως από ένστικτο, απέναντι στον αδιόρατο φόβο, που πλέον έγινε ορατός, και την αρχέγονη ανάγκη επιβίωσης.
Σταδιακά, απεκδυόμαστε τον αλαζονικό μανδύα του κυρίαρχου της φύσης, μετριάζουμε τη ληστρική μας σχέση μαζί της και αναθεωρούμε σταδιακά τη στάση μας, ενσωματώνοντας την έννοια του αναστρέψιμου και μη, στις επιλογές μας.
Παράλληλα, κοιτίδα επαναπροσδιορισμού και διαμόρφωσης ισόρροπης σχέσης, αποτελεί το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα, που προετοιμάζει την ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα περιβάλλοντος, νέα γενεά, φορέα της νέας παγκόσμιας ηθικής και συμπεριφοράς σε σχέση με αυτό.
Από ανάγκη και μόνον, υποχρεωθήκαμε σε διεθνείς συμφωνίες, οδηγίες και περιβαλλοντική νομοθεσία, ώστε να χειραγωγηθεί η ακόρεστη δίψα των οικονομικών συμφερόντων για κέρδος. Επιχειρείται η ανάσχεση ή έστω η οριοθέτηση της δραστηριότητάς τους, ώστε να δοθεί ο αναγκαίος επανορθωτικός χρόνος στη φύση.
Καμπάνιες και θεματικές πρωτοβουλίες, λειτουργούν προσθετικά και άμεσα, συμβάλλοντας έστω και ¨πιεστικά¨, στη συνολική εμπέδωση της ανάγκης προστασίας του.
Το αίτιο και το αιτιατό, η ανάγκη που εξελίχθηκε σε ηθική και πλαίσιο αρχών της παγκόσμιας πρωτοβουλίας. Ταυτόχρονα σε μία ακόμα ευκαιρία των ισχυρών της γης, για επιβεβαίωση και χειραγώγηση κρατών μέσω της τεχνογνωσίας, καθόσον όπως προκύπτει από επίσημα στοιχεία, η τέταρτη σημαντικότερη παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα αφορά στη διαχείριση κάθε μορφής αποβλήτων.
Ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση, αποδόμηση, αδρανοποίηση, ανασύσταση, αποκατάσταση και τόσες άλλες όμορφες λέξεις και έννοιες, αποτυπώνουν σειρά από διαδικασίες και ενέργειες που απαιτούνται για να μην επιδεινωθεί περαιτέρω η κατάσταση.
Η επαναφορά σε συνθήκες του μακρινού παρελθόντος, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή φαντάζει ανέφικτη. Απαιτείται χρόνος, συνέπεια, επιμονή και ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με το περιβάλλον, κυρίως όμως απαιτείται αλλαγή στάσης και τρόπου ζωής, ανεξάρτητα από τα προβαλλόμενα καταναλωτικά πρότυπα και το δυτικότροπο μοντέλο οργάνωσής της.
Φυσικά η δαιμονοποίηση της ανάπτυξης και η εξέλιξη που επιφέρει στις κοινωνίες, δεν αποτελεί λύση, πλην όμως το ίσο και το μέτρο είναι αυτά τα οποία λείπουν από τις επιλογές μας και που ευθύνονται για τα συσσωρευμένα και ιδιαίτερα σύνθετα προβλήματα που καλούμαστε να επιλύσουμε.
Ξεκινήσαμε μικροί και ανήμποροι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, οργανωθήκαμε σε κοινότητες, αλληλοστηριχτήκαμε, γιγαντώσαμε και πλέον η αλαζονεία μας, υποκατέστησε το δέος.
Σήμερα υποχρεούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή είμαστε μέρος της φύσης και όχι οι κυρίαρχοί της, ένοικοι και όχι ιδιοκτήτες του πλανήτη, κρίκοι στην ίδια αλυσίδα με τις πιο πρωτόγονες μορφές ζωής.
Εμείς και το περιβάλλον μας άρρηκτα δεμένοι… σε σχέση ζωής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΝΤΡΑΣ
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΕΝ ΕΡΓΩ»
