Καλημέρα! ‘Εχει περάσει πλέον ένας μήνας που έφυγα από την Έδεσσα και έχω επιστρέψει στη Γερμανία. Ονομάζομαι Γιένς Κλουζεκαμπ και εργάστηκα από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο ως καθηγητής γερμανικών στο πολιτιστικό κέντρο της Έδεσσας. Μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να ζήσω 3 μήνες σε αυτήν την όμορφη, μικρή πόλη και να μαζέψω υπέροχες εμπειρίες, εντυπώσεις και αναμνήσεις. Δεν ήταν μόνο η πρώτη μου επίσκεψη στην Έδεσσα, αλλά στην Ελλάδα. Η δουλειά προεκυψε τόσο ξαφνικά που δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ για αυτό το ταξίδι. ‘Οταν έφτασα στις αρχές Φεβρουαρίου στην ¨Εδεσσα έκανε παρα πολύ κρύο. Ο αέρας που φυσούσε στο Βαρόσι ήταν παγωμένος. Ο καιρός δεν άλλαξε ιδιαίτερα μέχρι την αναχώρησή μου. Μπορεί η θερμοκρασία να ανέβηκε λίγο, αλλά έβρεχε αρκετά. Οι φίλοι από τη Γερμανία απολάμβαναν τον ήλιο με 22 βαθμούς, ενώ εγώ δεν μπορουσα να βγω από το σπίτι δίχως μπουφάν και ομπρέλλα. Τον Απρίλιο έβρεξε μάλιστα τόσο δυνατά που φούσκωσε το ποτάμι και τα νερά των καταρρακτών είχαν γίνει καφέ από τη λάσπη. ‘Ενα εντυπωσιακό θέαμα… Το επίκεντρο της επίσκεψής μου ήταν φυσικά τα μαθήματα γερμανικών που παρέδιδα σε 15 νεαρούς Εδεσσαίους, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει πλέον την πρακτική εξάσκησή τους στην πόλη Κάστροπ-Ράουξελ της Γερμανίας και στη συνέχεια θα μάθουν για 3 χρόνια το επάγγελμα που επελέξαν. Η σχέση με τους μαθητές μου ήταν άριστη. Ηταν πολύ εργατικοί και αφοσιωμένοι. Είμαι σίγουρος ότι θα βρούν το δρόμο τους και θα τα καταφέρουν στο νέο ξεκίνημά τους. Μπορεί να μην είμαι πλέον ο καθηγητής τους, αλλά παραμένω σε επαφή μαζί τους. Όλη την περίοδο που μαθάιναν γερμανικά, τους υποστήριζε ο Σύλλογος καρκινοπαθών της Έδεσσας, που θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά. Η ελληνική γλώσσα, για εμένα που δεν τη μιλάω, αποτελούσε συχνά μεγάλο εμπόδιο, μιας και τα γράμματα είναι διαφορετικά. Στην αρχή μου έπαιρνε αρκετά λεπτά μέχρι να μπορέσω να διαβάσω κάποιες λέξεις. Οι πινακίδες των μαγαζιών και των οδών μου έδιναν όμως καθημερινά τροφή για εξάσκηση. Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους που με βοηθούσαν και σύντομα αισθάνθηκα την Έδεσσα σαν δεύτερο σπίτι μου. Από την πρώτη μέρα αισθανόμουν άνετος σε αυτήν την πόλη, χάρη στην υποστήριξη και καλοσύνη των κατοίκων της. Πάντα υπήρξε κάποιος δίπλα μου που ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει, είτε για να παραγγείλω φαγητό, είτε να φορτίσω την κάρτα του κινητού μου.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έγιναν στην πορέια φίλοι μου. Μετά από λίγες εβδομάδες δεν μπορούσα να κάνω βόλτες στους δρόμους δίχως να φωνάζει κάποιος “Γιάννη, Γιάννη”. Και ναι, εννοούσαν εμένα… Βέβαια ξεχωρίζω κάποιες στιγμές που έζησα στην Έδεσσα. Αξέχαστο θα μείνει το καρναβάλι, όπου συμμετείχα στην πορεία μεταμφιεσμένος ως σκελετός, η τσικνοπέμπτη, η θεατρική παράσταση του Συλλόγου καρκινοπαθών και ας μην κατάλαβα πολλά, οι εκδρομές μου στο Λουτράκι, εκ των οποιών μία είχε γίνει μέσα στη νύχτα και το Πάσχα. Την Κυριακή του Πάσχα την πέρασα στο σπίτι της οικογένειας Λιπαρίνη, αλλά γενικά είμαι ευγνώμων για τις πολλές διασκεδαστικές, χαλαρωτικές και ενδιαφέρουσες στιγμές που μπόρεσα και πέρασα με τους φίλους μου στην ¨Εδεσσα. Άκουσα μάλιστα, αυτό μου είπαν τουλάχιστον, ότι πολλοί είχαν εντυπωσιαστεί το πόσο “έλληνας” είμαι. Δεν μου πήρε βέβαια πολύ καιρό να ανακαλύψω τις ταβέρνες και τα καφέ, πίνοντας άφθονο φραπέ, φρέντο, ρετσίνα (Malakamatina) και να μην ξεχάσουμε και τους υπέροχους μεζέδες. Αυτά τα απλά πράγματα κάνουν τη ζωή στην Ελλάδα ακόμα πιο όμορφη. Και αν αυτό είναι αλήθεια, τότε είμαι τελικά πιο “έλληνας” απο οτι περίμενα. Θα ήθελα για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω όλους τους Εδεσσαίους για τους 3 θαυμάσιους μήνες που πέρασα στην πόλη τους και ελπίζω να επιστρέψω το συντομότερο δυνατόν. ‘Οποιος επιθυμεί μπορεί να έρθει σε επαφή μαζι μου στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected]
