Η καταδίκη του Βαγγέλη Στεφανάκη για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο και η ισόβια κάθειρξη που του επιβλήθηκε για την υπόθεση του άγριου ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου της 23χρονης φίλης του, ήταν μία αναμενόμενη και δίκαιη εξέλιξη. Δυστυχώς, όμως, οι πολίτες δεν φαίνεται να έχουν αντίληψη της έκτασης του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών στη χώρα μας.
Υποθέσεις όπως αυτή της άγριας κακοποίησης και βιασμού 15χρονου παιδιού στη Χρυσή Ακτή της Πάρου, το καλοκαίρι του 2012, ή του βιασμού, της σεξουαλικής κακοποίησης και του φόνου της νεαρής γυναίκας στην Ξάνθη τον Δεκέμβριο του 2012, «ξύπνησαν» για λίγο την κοινή γνώμη από το λήθαργό της, με τον πλέον, όμως, οδυνηρό τρόπο.
Δυστυχώς, η βία κατά των γυναικών είναι ένα φαινόμενο πολυδιάστατο, που συνίσταται τόσο στη λεγόμενη «αθέατη βία», δηλαδή στην ενδοοικογενειακή βία που περιλαμβάνει προσβολές της σωματικής, ψυχικής, συναισθηματικής και κοινωνικής υπόστασης των γυναικών, όσο και στη βία μέσα στην κοινωνία (βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, trafficking/σωματεμπορία). Αν και κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών συνιστά μορφή διάκρισης που εμποδίζει σοβαρά την ικανότητα των γυναικών να απολαμβάνουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους σε ισότιμη βάση με τους άνδρες, εντούτοις το φαινόμενο ενδημεί στις πλέον «ανεπτυγμένες» δυτικές κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, το βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό ή τη θρησκεία.
Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA) που διεξήγε έρευνα με τη μέθοδο των προσωπικών συνεντεύξεων σε επίπεδο ΕΕ, προέκυψε ότι το 33% των γυναικών έχουν πέσει θύματα σωματικής ή/ και σεξουαλικής βίας από την ηλικία των 15 ετών και πάνω, ποσοστό που αντιστοιχεί σε περίπου 62 εκατομμύρια γυναίκες, ενώ το 22% των γυναικών έχουν πέσει θύματα σωματικής ή/ και σεξουαλικής βίας από το σύντροφό τους.
Με βάση, μάλιστα, στοιχεία που δημοσιεύει η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, στηριζόμενη σε αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από (νυν ή πρώην) σύζυγο ή σύντροφό τους, ενώ η βία κατά των γυναικών είναι τόσο σοβαρή αιτία θανάτου και ανικανότητας μεταξύ των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας, όσο ο καρκίνος. Ταυτόχρονα υπολογίζεται ότι 130 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων τους.
Η ενθάρρυνση των γυναικών να καταγγείλουν το πρόβλημα, δεδομένου ότι οι γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας σε ποσοστό 55%-95% δεν το κάνουν, σε συνδυασμό με την κατάλληλη εκπαίδευση των αστυνομικών αρχών και την ενίσχυση των ειδικών υπηρεσιών υποστήριξης θυμάτων με τους απαιτούμενους πόρους, ώστε οι τελευταίοι να παρέχουν αποτελεσματική βοήθεια στα θύματα, είναι πάρα πολύ σημαντική. Η εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας- θυμίζουμε ότι ισχύει πλέον ειδική νομοθεσία για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας (ν. 3500/2006)- και η κατοχύρωση όχι μόνο της de jure αλλά και της de facto προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, αποτελεί την ελάχιστη απαίτηση για μία κοινωνία δίκαιη που σέβεται τα μέλη της και τα αντιμετωπίζει ως ισότιμα. Ταυτόχρονα, η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης -μεταξύ άλλων και μέσω της εκπαίδευσης -ως το κύριο μέτρο πρόληψης, πρέπει να αποτελέσει άμεση προτεραιότητα της Πολιτείας, για να κλείσει επιτέλους ο αιματηρός κατάλογος των θυμάτων.
Γιατί η βία βρίσκεται ανάμεσά μας και πρέπει να σταματήσει
Καμία ανοχή σε καμία μορφή βίας.
Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
