Δικαιούμαστε να πούμε σε μία Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ότι χρειαζόμαστε λιγότερο λιγνιτικό ρεύμα και ότι κάποιοι ΑΗΣ θα κλείσουν αλλά δεν θα μπορούμε να πούμε το ίδιο σε ιδιώτες, τόνισε ο συντονιστής της ΕΓ των Οικολόγων Πράσινων Γιάννης Τσιρώνης σε σχετική εκδήλωση που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Και στην περίπτωση της ΔΕΗ δεν μιλάμε καν για κάποια νεοφιλελεύθερη επιλογή, με την οποία κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί: Μιλάμε για «τριτοκοσμικές αρπαχτές», σαν την εκχώρηση των αιγιαλών, την εκχώρηση του Ελληνικού, που θα το δώσουμε και θα πληρώσουμε και από πάνω», κατέληξε.
Ολόκληρη η τοποθέτηση του Γ. Τσιρώνη:
«Στην Ελλάδα δυστυχώς τα ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων αντιμετωπίζονται με ποδοσφαιρικό τρόπο:
Κάποιοι κατακεραυνώνουν κάθε τι κρατικό και δημόσιο, λες και κάθε κρατική δραστηριότητα εκπορεύεται από …κομμουνιστικό δάκτυλο.
Κάποιοι άλλοι αντίθετα θεωρούν οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση «συνωμοσία των καπιταλιστών».
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε, ότι αυτές οι «ασπρόμαυρες» λογικές κάνουν μεγάλη ζημία στην χώρα μας και δεν διευκολύνουν τους πολίτες να κρίνουν τι επιβάλει το δημόσιο συμφέρον:
Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει, ότι δεν υπάρχουν θέσφατα: Υπάρχει εμπειρία κρατικοποιήσεων εταιριών ηλεκτρισμού από κυβερνήτες στις ΗΠΑ. Ομοίως, κανείς δεν έχει θέσει θέμα «ιδιωτικοποίησης» της Lufthansa. Αντίστροφα, ο νευραλγικός τομέας τον ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών στην Ελλάδα ανήκει σε ιδιώτες.
Αν θελήσουμε να «αντικειμενικοποιήσουμε» το ερώτημα, θα λέγαμε ότι 4 είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες που επιβάλουν μία δραστηριότητα να είναι δημόσια:
1. Όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εύλογης απόσβεσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δίκτυα του Μετρό: Στην διεθνή εμπειρία δεν υπάρχει ιδιώτης επενδυτής, που να ανοίγει υπόγειες σήραγγες, αφού το κόστος είναι απαγορευτικό και εάν ενσωματωθεί στην τιμή του εισιτηρίου κανείς δεν θα πάρει το μετρό.
2. Όταν δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής του καταναλωτή. Στην ύδρευση για παράδειγμα για να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, θα έπρεπε να φτάνουν στην πόρτα μας 2 ή περισσότερες παροχές. Αυτό όμως είναι αδύνατον με αποτέλεσμα η διεθνής εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση εταιριών ύδρευσης να είναι αρνητική.
3. Όταν τα αποθετικά οφέλη είναι μεγαλύτερα από τα προσδοκώμενα κέρδη της επένδυσης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η …παιδεία: Εάν υπολογίσουμε αυστηρά το κόστος εκπαίδευσης ενός νέου από το δημοτικό μέχρι και το πανεπιστήμιο, αποδεικνύεται «ασύμφορη» επένδυση. Εάν τα χρήματα αυτά τα επένδυε ο κάθε ενδιαφερόμενος σε άλλες δραστηριότητες θα είχε πολύ καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα από την ενδεχόμενη αύξηση των αποδοχών του λόγω μορφωτικού επιπέδου!
Ωστόσο τα αποθετικά οφέλη μίας κοινωνίας με μορφωμένους πολίτες είναι πολλαπλάσια με το βιοτικό επίπεδο να ανεβαίνει για όλους, μορφωμένους και ανειδίκευτους.
4. Όταν η επένδυση αφορά την ασφάλεια των πολιτών και στρατηγικές επιλογές: Δεν φαντάζομαι ακόμα και ο πιο ακραιφνής οπαδός του ιδιωτικού τομέα να επιμένει, ότι ο εμβολιασμός π.χ. κατά της λύσσας θα αφεθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ή ο στρατός θα περάσει στα χέρια ιδιωτών!
Με βάση και τα 4 παραπάνω κριτήρια είναι προφανές ότι η ΔΕΗ δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν ιδιώτες παραγωγοί ενέργειας. Καλόδεχτος όποιος αγοράζει γη, χτίζει εργοστάσια και παράγει ρεύμα.
Η ΔΕΗ όπως δεν είναι μία απλή εταιρεία με κάποιες μονάδες παραγωγής: Με δεδομένο τον δημόσιο χαρακτήρα της, το Κράτος έχει απαλλοτριώσει για λογαριασμό της χιλιάδες στρέμματα γης. Με τον δημόσιο χαρακτήρα της έχει αποκτήσει νομή σε δασικές εκτάσεις, έχει δημιουργήσει λίμνες και έχει υπό την κατοχή της παραλίμνιες περιοχές.
Όλη αυτή την «εύνοια» την είχε η ΔΕΗ για να μπορεί να στέλνει φθηνό ρεύμα σε περιοχές, που κανείς ιδιώτης δεν θα είχε οικονομικό συμφέρον να επενδύσει.
Πώς θα αποτιμηθεί λοιπόν αυτή η ανυπολόγιστη περιουσία; Με ποια λογική, κάποιος αγοράζοντας μετοχές της ΔΕΗ αποκτά τις όχθες και τον υδάτινο πλούτο της …λίμνης Πλαστήρα;
Η εκχώρηση της ΔΕΗ σε ιδιώτες με βάση την αξία της μετοχής της, δεν είναι καν ξεπούλημα! Είναι απιστία σε βαθμό κακουργήματος, και εάν συνέβαινε σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα οι υπεύθυνοι θα αντιμετώπιζαν τον εισαγγελέα!
Ωστόσο στην περίπτωση της ΔΕΗ τίθεται και ένα ακόμα στρατηγικό ζήτημα: Οι Οικολόγοι Πράσινοι θέλουμε να σταματήσει βαθμιαία η παραγωγή ενέργειας από λιγνίτη. Θέλουμε η παραγωγή ενέργειας να αποκεντρωθεί, να περάσει σε δημοτικές επιχειρήσεις και καταναλωτές, όπως έγινε με μεγάλη επιτυχία στο Güssing της Αυστρίας.
Αυτή η στρατηγική με επιχειρηματικούς όρους δεν συμφέρει την ΔΕΗ, αφού σιγά-σιγά θα χάνει ποσοστά της αγοράς.
Στο μέλλον λοιπόν ως κοινωνία όμως δικαιούμαστε να πούμε σε μία Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, ότι αλλάζουμε στρατηγική, χρειαζόμαστε λιγότερο λιγνιτικό ρεύμα, και ότι κάποιοι ΑΗΣ θα υπολειτουργήσουν ή ακόμα και θα κλείσουν.
Δεν θα μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο πράγμα σε ιδιώτες που αγοράζοντας την ΔΕΗ θα έχουν εξασφαλίσει συμβατικά και την πώληση του λιγνιτικού ρεύματος.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά και στην περίπτωση της ΔΕΗ δεν μιλάμε καν για κάποια νεοφιλελεύθερη επιλογή, με την οποία κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί: Μιλάμε για «τριτοκοσμικές αρπαχτές», σαν την εκχώρηση των αιγιαλών, την εκχώρηση του Ελληνικού, που θα το δώσουμε και θα πληρώσουμε και από πάνω.
Μιλάμε για ενέργειες που βλάπτουν καταφανώς το δημόσιο συμφέρον και κανείς ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης δεν δικαιούται να αποδεχθεί».
