“Για να κανεις βήματα μπροστά δε χρειάζεσαι μονο πόδια. Εμείς τα χρησιμοποιήσαμε σε συνδυασμό με το μυαλό και την ψυχή μας για να ασκήσουμε τα δικαίωματα που μας παρέχουν τα…
άρθρα 12, 13 και 15 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΣΔΙΠ). Συνηλθαμε ειρηνικά και εκφράσαμε ελεύθερα την άποψη μας σε μια πορεία προς το Δημαρχείο Αλεξανδρειας του νομού Ημαθιας για ενα θεμα που μας αφορά άμεσα: την τοποθέτηση ενός φωτεινού σηματοδότη. Τα σπίτια όπου μεγαλώνουμε και το σχολείο όπου φοιτούμε χωρίζονται απο όλη την υπόλοιπη κωμόπολη της Αλεξανδρειας, συμπεριλαμβανομένου του πολιτιστικού και εμπορικού κέντρου της, με ενα δρόμο που αποτελεί κομμάτι της παλιάς εθνικής οδού Κατερίνης – Θεσσαλονίκης.
Τον τελευταίο χρόνο η κατάσταση είναι περισσότερο δυσχερής, καθώς τα διόδια που τοποθετήθηκαν στο ύψος του κόμβου του Αιγινιου κατέστησαν το δρόμο μας πέρασμα για φορτηγά και νταλίκες που αποφεύγουν την πληρωμή του αντιτίμου. Για εμάς μια εκδρομή ή μια παρουσία σε μια γιορτη του δήμου με τη δασκάλα μας δεν ειναι απλή υπόθεση. Η επικινδυνότητα ειναι μεγάλη και η ασφαλής διάβαση του δρόμου ανύπαρκτη! Την Πέμπτη 18/12 με τη μικρή μας διαδήλωση αποδείξαμε στους αρμόδιους του δήμου οτι παρόλο που είμαστε πίσω τους και δε μας βλέπουν, εμείς δε φύγαμε απο την Αλεξανδρεια.
Γνωρίζουμε καλά οτι κάθε παιδι δικαιούται πρόσβαση σε ένα κατάλληλο επίπεδο ζωής που να επιτρέπει τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξή του και οτι ειναι υποχρέωση του κράτους να φροντίζει γι’ αυτο. Πως όμως θα επιτευχθούν όλα αυτά αν, παρόλο που υπαρχει, παραδείγματος χάρη, δημοτική παιδική χορωδία, εμείς δεν μπορούμε να πάμε γιατι πρέπει να διασχίσουμε το μεγάλο, επικίνδυνο δρόμο; Πως θα πάμε στη δημοτική βιβλιοθήκη; Στο πάρκο; Στις εκδηλώσεις του δήμου στην πλατεία; Σε αθλητικές και πνευματικές εξωσχολικές δραστηριότητες;
Σύμφωνα με το άρθρο 28 της ΣΔΙΠ αναγνωρίζεται στο καθε παιδι το δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην ισότητα των ευκαιριών. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 31 τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν στο παιδί το δικαίωμα στην ελεύθερη συμμετοχή στην πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή. Οφείλουν να σέβονται και να προάγουν το δικαίωμα του παιδιού να συμμετέχει πλήρως στην πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή και να ενθαρρύνουν την προσφορά κατάλληλων και ίσων ευκαιριών για πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και για δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου. Το αίτημα μας λοιπόν ειναι καθολα δίκαιο και η άμεση δράση για την ικανοποίηση του ειναι χρέος της πολιτείας. Με την επιστολή αυτή επιδιώκουμε να εκφράστουμε, οχι να εντυπωσιασουμε. Ας μην περιμένουμε να γινει κάποιο ατύχημα για να υπάρξει ανάλογο ενδιαφέρον για την περίπτωση μας.
Σας ευχαριστούμε”Ιωάννα Ζαικου
Και η επιστολή:
“Κύριε δήμαρχε,
Είμαστε οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αλεξάνδρειας και αποφασίσαμε να σας αποστείλουμε την παρούσα επιστολή για να σας γνωστοποιήσουμε κάτι που μας αφορά άμεσα και θίγει τα δικαιώματά μας. Το πρόβλημα που μας απασχολεί είναι ότι στην παλιά εθνική οδό Κατερίνης – Θεσσαλονίκης, που διασχίζει την πόλη της Αλεξάνδρειας, δεν υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες.
Η γνώμη μας είναι ότι είναι αναγκαίο ένα φανάρι, διότι υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούν άνθρωποι αλλά και γιατί, επειδή δεν υπάρχει ασφάλεια, πρέπει πάντα να έχουμε μαζί μας κάποιον μεγαλύτερο να μας περνάει απέναντι. Θέλουμε να μη φοβόμαστε πια να διασχίσουμε το δρόμο. Μας στενοχωρεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι κανείς μεγάλος δεν ενδιαφέρθηκε ως τώρα για το πρόβλημά μας και το σκεφτήκαμε εμείς, οι μικροί. Υποστηρίζουμε πως πρέπει να μπουν φωτεινοί σηματοδότες γιατί, εξαιτίας του επικίνδυνου δρόμου, δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε άλλες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να επισκεφτούμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, ούτε να συμμετέχουμε στη χορωδία του Δήμου. Επίσης, δεν μπορούμε να πηγαίνουμε εκδρομές με το σχολείο μας γιατί φοβόμαστε για τυχόν ατυχήματα.
Ελπίζουμε η επιστολή μας να σας έπεισε και να σας συγκίνησε. Μακάρι να καταλάβατε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημά μας και να βρείτε λύση γι’ αυτό. Ειλικρινά θα μας δώσετε μεγάλη χαρά.
Με τιμή
Οι Μαθητές της ΣΤ Τάξης
Και η Δασκάλα τους Ιωάννα Ζάϊκου”
