Στα λαϊκά τραγούδια διαχρονικά…είναι πικρό το ψωμί της ξενιτειάς …είναι αλμυρά τα όνειρα, ποτισμένα με δάκρυα και πόνο…είναι αβάσταχτη η ανέχεια…στα υγρά και ανήλια στενά…στα κρύα σπίτια…και η λάμπα τρεμοπαίζει…σαν τη λαχτάρα για ζωή των νιών.
Λίγο και ακόμα λίγο …να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα… να ζήσουμε λίγο καλύτερα!
Πονεμένη ψυχή…βαθειά ψυχή…που αντέχει και βάζει για ύπνο το νηστικό παιδί…υπομένει στην ουρά για λίγη συμπόνια…έχει τα χέρια ψηλά …γροθιά ή παράκληση, ψάχνει δύναμη για να αντέξει το δικαίωμα στη ζωή…
Εμείς και εσείς…τα ίδια σαρκία…όμως τόσο διαφορετικοί …ακόμα και ο αέρας που πρωτανασάναμε μύριζε αλλιώτικα , πώς να συγκλίνει η αγωνία μας…πώς να ταιριάσουμε μαζί …και όμως πρέπει!
Γι αυτό το πρέπει ,οι αγώνες, οι συμβιβασμοί, οι συγκρούσεις, οι αιματοβαμμένες… ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!
Αέναος κύκλος η διαπάλη των εργαζομένων με την εργοδοσία.Με κόπο πάντα το βήμα μπροστά, με τις πλάτες της εξουσίας τα βήματα πίσω, στο γαϊτανάκι της ζωής που θέλει τους εργαζόμενους, μοχλό της ¨ανάπτυξης¨ των εργοδοτικών συμφερόντων.
Σήμερα για πρώτη φορά Αριστερά… για πρώτη φορά ο άνθρωπος και οι ανάγκες του στο προσκήνιο…μας τρομάζει μη και το όνειρο, που γενιές και γενιές μεγάλωσαν με αυτό, δεν βγει αληθινό…τότε αλίμονο θα καταρρεύσουμε!
Αυτή είναι και η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης…
ΜΗ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ…ΜΗ ΧΑΘΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΝΤΡΑΣ
