Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για την επίτευξη των στόχων
Οι αποφάσεις της Παγκόσμιας συνδιάσκεψης για το Κλίμα στο Παρίσι (COP21) αποτελούν κυρίως την απαρχή της απεξάρτησης της ανθρωπότητας και των οικονομιών από τα ορυκτά καύσιμα. Ο περιορισμός των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου σε επίπεδα ικανά για να συγκρατήσουν την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω από τους +2˚C σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, είναι ένας στόχος σαφέστατα διατυπωμένος μέσα στην συμφωνία, πάγιο αίτημα των Οικολόγων Πρασίνων και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών επί σειράς ετών. Οι δεσμεύσεις σε ότι αφορά τις εκπομπές κάθε κράτους (NDC) θα αναθεωρούνται κάθε πενταετία από το 2020 κι έπειτα. Επιπρόσθετα η πρόοδος των Εθνικών δεσμεύσεων θα παρακολουθείται τακτικά με την χρήση κοινών επιστημονικών εργαλείων. Οι “μηχανισμοί καθαρής ανάπτυξης (CDM)” που επέτρεπαν σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Κιότο τις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες να παράγουν επιπρόσθετες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, χρηματοδοτώντας προσπάθειες μείωσης σε τρίτες χώρες, έχουν σημαντικά βελτιωθεί. Το κείμενο της συμφωνίας είναι ολιστικό μιας και αναφέρεται ακόμη στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα των φύλων, στην διαγενεακή κλιματική δικαιοσύνη. Αναγνωρίζει διαφορετικές ευθύνες και συνθήκες σε κάθε χώρα.
Φυσικά, το κείμενο της συμφωνίας παρουσιάζει και ελλείψεις. Δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένους στόχους και ποσοτικά αποτελέσματα, αλλά δίνει την δυνατότητα σε κάθε χώρα να βρει τους δικούς της τρόπους ώστε να πετύχει τον απαιτούμενο στόχο μείωσης εκπομπών. Ακόμη σημείο που προκαλεί προβληματισμό είναι η υπόσχεση χρηματοδότησης 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο από τις αναπτυγμένες χώρες προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο, ώστε να προωθηθούν πολιτικές προσαρμογής και πρόληψης, μιας και η τελευταία δεν είναι δεσμευτική. Επιπρόσθετα τα εναέρια και τα θαλάσσια μέσα μεταφοράς φαίνονται σε αυτήν την φάση να μην συμπεριλαμβάνονται καθόλου στην συμφωνία. Είναι γεγονός πως η συμφωνία θα τεθεί σε ισχύ όταν 55 κράτη-μέλη, που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 55% των παγκόσμιων παραγωγών αερίων του θερμοκηπίου, την έχουν πια επικυρώσει. Τέλος, ο ορισμός ανεπτυγμένη / αναπτυσσόμενη χώρα παραμένει προβληματικός, μιας και κάποιες αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα, είναι πλέον από τις ισχυρότερες οικονομίες στον κόσμο, απαιτώντας τεχνογνωσία και οικονομική βοήθεια από άλλες ανεπτυγμένες χώρες με ασθενέστερες οικονομίες, όπως και η Ελλάδα.
Η συν-εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων, Μαρία Πετεινάκη, που παρακολούθησε τις εργασίες στο Παρίσι, δήλωσε σχετικά:
«Τώρα στην ουσία ξεκινάει η δουλειά και οι απαιτήσεις από τις κυβερνήσεις μας. Γι’ αυτό και απαιτούμε ξανά τον επανασχεδιασμό της εθνικής ενεργειακής στρατηγικής, να εγκαταλειφτεί επιτέλους το σχέδιο κατασκευής της λιγνιτικής μονάδας Πτολεμαΐδα 5, όπως και οι σκέψεις για εξορύξεις υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι από τις χώρες που δεν έχουν ακόμα καταθέσει τους στόχους της. Αυτοί θα πρέπει να είναι υψηλοί ώστε να δώσει η Ελλάδα ένα μήνυμα θετικό στην παγκόσμια κοινότητα, ενισχύοντας παράλληλα ενεργά την καινοτομία και την τεχνογνωσία σε ότι αφορά την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της ενεργειακής εξοικονόμησης».
Ο συν-εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων, Φίλιππος Γκανούλης, πρόσθεσε:
«Η δυναμική που δημιουργήθηκε με την συμφωνία της Παγκόσμιας Διάσκεψης για το Κλίμα στο Παρίσι (COP21) θα πρέπει να ακολουθηθεί από μια συνεχή αναβάθμιση των εθνικών δεσμεύσεων μείωσης εκπομπών με στόχο την πλήρη απαλλαγή της παγκόσμιας οικονομίας από τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου γύρω στα μέσα του αιώνα. Κάτι τέτοιο δεν κερδήθηκε οριστικά ασφαλώς ακόμη, όμως μία μη συμφωνία στο Παρίσι θα είχε ασύγκριτα δυσμενέστερες συνέπειες».
