Ο κρατερός βασιλιάς Λυκούργος, στη μέθη της έπαρσής του, διώκει τον Διόνυσο επισύροντας την εχθροπάθεια των θεών και τελικά συντρίβεται. Ο μύθος, που έχει διασωθεί σε σαράντα και πλέον παραλλαγές, ενέπνευσε εκτός από ποιητές και καλλιτέχνες της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της αγγειογραφίας, της χαρακτικής και της ψηφοθεσίας σε όλες τις χώρες της Μεσογείου. Υιοθετώντας την πλέον διαδεδομένη εκδοχή, ο Ζήσης Α. Βαπορίδης συνθέτει ένα έμμετρο ποίημα για τα παθήματα του μυθικού βασιλιά της Ηδωνίδας.
Το πόνημα του Ζ. Α. Βαπορίδη υπήρξε αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας στους μύθους της αρχαίας Θράκης και τους Ήδωνες, η οποία περιλάμβανε τη συλλογή σχετικών ονομάτων, θεσμών και εθίμων που αναφέρονται στην Ελληνική Γραμματεία. Στη διάρκεια της έρευνας, ο συγγραφέας γοητεύτηκε από τον βασιλιά που στον κολοφώνα της δύναμής του, αγνοώντας τους κανόνες της ηθικής, αψήφησε τους νόμους των θεών και γι’ αυτό τιμωρήθηκε σκληρά. Πέρα από το ποίημα, η έκδοση περιλαμβάνει εκτενές επίμετρο με πλούσιο σχολιασμό, αλλά και φωτογραφικό υλικό, σχετικά με τον Λυκούργο και τον αρχαίο θρακικό λαό.
Γράφει ο Ζ. Α. Βαπορίδης: «Ο Λυκούργος δεν πολεμά τον Διόνυσο, αλλά υπερασπίζεται το κατεστημένο. Στην έπαρση που του δίνει ο πλούτος και η σωματική του ρώμη και στης τρέλας του το παραλήρημα, τον ακούω να επικαλείται τα ήθη της εποχής του, αναζητώντας ελαφρυντικά? να μνημονεύει ανάλογα έργα, άλλων μυθικών προσώπων. Γνωρίζοντας τη θέση του –πως έχει υπερβεί τα όρια– διαπιστώνει και βεβαιώνει πως και σε άλλη ζωή θα παραμείνει ίδιος. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το καλό όνομα, η υστεροφημία, αδυνατώντας να κατανοήσει την αναγκαιότητα των αρχών και την απόκτηση ηθικής συνείδησης που δίνει νόημα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Νομίζει, πως για όλα την ευθύνη την έχουν Αυτοί που τον οδηγούν, που δίνουν και παίρνουν. Πιστεύει πως εφόσον όλα είναι προσχεδιασμένα, οι προθέσεις χάνουν το νόημά τους και οι δράστες δεν ευθύνονται. Μέσα στον πόνο και στην τρέλα του κάποιες στιγμές ταυτίζεται με τον Θεό. Στο σύγχρονο σκεπτικισμό πιστεύω πως οι μεταμορφωτικές δυνάμεις των παραμυθιών είναι το μόνο μέσον που συνεπικουρεί στη μάχη των ρομαντικών ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις της καθημερινότητας».
