Ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο για το κλείσιμο της αξιολόγησης από την Ολομέλεια της Βουλής. Ύστερα από ονομαστική ψηφοφορία που ζήτησαν Ν.Δ., Χρυσή Αυγή, Δημοκρατική Συμπαράταξη και ΚΚΕ, το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με 153 υπέρ, 145 κατά και δύο απουσίες (Άδωνις Γεωγιάδης από Ν.Δ. και Γρηγόρης Ψαριανός από το Ποτάμι).
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου απουσίασε κατά την πρώτη ανάγνωση του καταλόγου, εισήλθε στην δεύτερη ανάγνωση και δήλωσε ότι ψηφίζει υπέρ του νομοσχεδίου επί της αρχής, αλλά καταψηφίζει τα άρθρα που αφορούν το Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και την τροπολογία για τον «κόφτη». Έτσι τα συγκεκριμένα άρθρα εγκρίθηκαν με 152 ψήφους.
Την παραίτηση της από το βουλευτικό αξίωμα υπέβαλε λίγο μετά την καταψήφιση των άρθρων του πολυνομοσχεδίου που αφορούν το Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και την τροπολογία για τον «κόφτη» η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου. Στην επιστολή παραίτησής της «πολύ δύσκολη, πολιτικά και προσωπικά, αλλά και αναγκαία για μένα».
Το πλήρες κείμενο της επιστολής είναι το εξής:
Aποφάσισα, απόψε, έπειτα από πολλή σκέψη, να παραιτηθώ από βουλευτής. Είναι μια απόφαση πολύ δύσκολη, πολιτικά και προσωπικά, αλλά και αναγκαία για μένα. Υπάρχουν φορές που όσο κι αν προσπαθείς να εξορθολογίσεις κάτι δεν μπορείς να το κάνεις. Είναι σημαντικό, πιστεύω, να ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, ώστε να κρατήσουμε μέσα μας την ελπίδα και την αίσθηση ότι ζούμε τη ζωή όπως της αξίζει, ακόμα και μέσα στην ήττα.
Από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα νιώθω, κάθε μέρα, να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη μιας συνεχούς επιτροπείας, που κάνει ασφυκτικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής, που ακυρώνει ουσιαστικά τη δυνατότητα να αλλάξει η ζωή μας. Εφαρμόζουμε μέτρα και πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών και της πολιτικής μας· ταυτόχρονα, όμως, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική. Γι’ αυτό και παραιτούμαι. Είναι, για μένα, ένα βαθύ πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο, για το τι κάνουμε (και ξέρω ότι το ζουν βασανιστικά πολλές και πολλοί από τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, ανεξάρτητα από τη στάση που επιλέγει τελικά ο καθένας), και δεν θεωρώ ότι κάποιος αυτή τη στιγμή έχει τη λύση. Φυσικά, το βαθύ αυτό αδιέξοδο δεν λύνεται μιλώντας για «προδότες» και «προδοσία»· αντίθετα, ένας τέτοιος λόγος όχι μόνο συσκοτίζει τα πράγματα, αλλά μας βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα.
Αισθάνομαι μεγάλη αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους βρεθήκαμε και συμπορευτήκαμε μαζί. Θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Θα κάνω μια ξεχωριστή, ονομαστική αναφορά στους άμεσους συνεργάτες μου, μετά τον Ιούνιο του 2012, είτε συνεχίσαμε μαζί είτε αποχώρησαν κάποια στιγμή: την Ειρήνη Βλάχου, τον Δημήτρη Ιωάννου, την Κατερίνα Κνήτου, τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, την Κλειώ Παπαπαντολέων, την Ελένη Σπαθανά, τον Σπύρο Τσουκαλά, τον Γιάννη Χατζηδημητράκη. Πολύ μεγάλο μέρος όσων έκανα οφείλεται σε όλους και όλες εσάς που βρεθήκαμε μαζί, στη συλλογική προσπάθεια, τα οράματα και τις σχέσεις μας. Ευχαριστώ, θερμά, ακόμα όλους όσους και όσες με εμπιστεύτηκαν και με ψήφισαν.
Τελειώνοντας θέλω να πω (πέρα από το ότι αναλαμβάνω, προσωπικά και πολιτικά, την ευθύνη για ό,τι έκανα και δεν έκανα και δεν μου φταίνε κάποιοι «άλλοι») ότι τη στιγμή ακριβώς που παραιτούμαι νιώθω ότι πρέπει, επειγόντως, να βρούμε συλλογικά τους τρόπους να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά· έναν βίο αξιοβίωτο.
