“5 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος” άρθρο του Δημοτικού Συμβούλου Έδεσσας Δημήτριου Ταπαζίδη

Είναι άνευ ουσίας και αποτελέσματος κάθε χρόνο τέτοια μέρα να διαβάζουμε ή να ακούμε από πολιτικούς, κόμματα, οργανώσεις και πολίτες κορώνες
οικολογικής ευαισθησίας
ανάπτυξης με ΑΕΙΦΟΡΙΑ,
φαινόμενα θερμοκηπίου κ.α.
Να ακούμε πύρινους λόγους καταδίκης για τις :
κακές και ρυπαίνουσες επιχειρήσεις,
τους ασυνείδητους επιχειρηματίες, που βιάζουν βάναυσα το περιβάλλον. Γεγονός που είναι αληθές.
Είναι υποκριτικό οι ίδιοι: κόμματα, πολιτικοί, οργανώσεις και πολίτες να ανάγουμε σε πρώτο θέμα του ενδιαφέροντος τους την προστασία του περιβάλλοντος ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ το περιβάλλον διαταραχθεί στην γειτονιά τους, θεωρώντας το, όλον τον υπόλοιπο χρόνο δεδομένο και επαρκώς προστατευόμενο αγαθό.
Όλοι όμως αυτοί.
Όλοι εμείς δηλαδή:
που κλαίμε πάνω στις στάχτες των καμένων δασών που από αμέλεια ή από δόλο εμείς ανάψαμε,
που προσπερνάμε βιαστικά τις ελεγχόμενες ή παράνομες χωματερές, που εμείς δημιουργήσαμε,
που ξεχνάμε! στην παραλία τα υπολείμματα τροφής και υλικά συσκευασίας που εμείς καταναλώσαμε
που κλείνουμε την μύτη ή το παράθυρο του αυτοκινήτου μας δίπλα στο ποτάμι που ρύπανε η επιχείρηση της οποίας τα προϊόντα εμείς υπερκαταναλώνουμε.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσα πολλά για το έδαφος, τον αέρα, το νερό, μπορούμε να αλλάξουμε με ελάχιστη ΑΤΟΜΙΚΗ και ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
Αλήθεια
Πόσοι πάμε στο Super Market με δική μας υφασμάτινη σακούλα ή γεμίζουμε τα προϊόντα μας σε λιγότερες πλαστικές σακούλες για να περιορίσουν την κατανάλωση πλαστικού;
Πόσοι από εμάς, είμαστε διατεθειμένοι, εκπαιδευμένοι και οργανωμένοι από την τοπική αυτοδιοίκηση να συμμετέχουμε σε προγράμματα ανακύκλωσης γυαλιού, χαρτιού, αλουμινίου, ηλεκτρονικών συσκευών για να περιορίσουμε τον όγκο των σκουπιδιών;
Πόσοι έχουμε ενημερωθεί για την άξια της κυκλικής οικονομίας, για την επαναχρησιμοποίηση πρώτων υλών και καταναλωτικών προϊόντων.
Πόσοι από εμάς θα αφήσουμε την άνεση μας για να κινηθούμε με μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα πόδια μας για να περιορίσουμε τα αέρια του θερμοκηπίου και τα αιωρούμενα σωματίδια;
Πόσοι από τους αγρότες μας θα περιορίσουν τα λιπάσματα ή τα ζιζανιοκτόνα, πόσοι θα μαζέψουν τα τοξικά υλικά συσκευασίας τους για να προστατέψουμε τα υπόγεια ύδατα την πανίδα και την χλωρίδα;
Πόσοι από εμάς θα υπακούσουμε στις ανύπαρκτες και αδύναμες στην χώρα μας καταναλωτικές οργανώσεις να μποϋκοτάρουμε επιχειρήσεις, που ρυπαίνουν το περιβάλλον ή παράγουν προϊόντα με περιττά υλικά συσκευασίας;
Πόσοι από εμάς θα καταγγείλουμε τις εξουσίες που κλείνουν πονηρά το μάτι στον επιχειρηματία που παραβαίνει την περιβαλλοντική νομοθεσία; Γιατί:
Κανένας Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ) δεν θα είναι επαρκής όσο εμείς δεν προχωρούμε στα σπίτια μας, στην πηγή δηλαδή, στον διαχωρισμό ανακυκλώσιμων υλικών για αν περιορίσουμε τον όγκο των σκουπιδιών και να ανακτήσουμε την χρήσιμη πρώτη ύλη.
Καμία πόλη δεν θα είναι τόσο καθαρή όσο θέλουμε, αν επιλέγουμε τους δρόμους ή τα πάρκα αντί τους κάδους απορριμμάτων για να πετάμε τα σκουπίδια μας.
Κανένα περιβάλλον δε θα είναι τόσο υγιεινό όσο πρέπει αν εμείς δεν προστατεύσουμε τα δάση, τις λίμνες, τα υπόγεια νερά μας από την εξαφάνιση ή την μόλυνση.
Κανένα περιβάλλον δεν θα είναι τόσο καθαρό όσο πρέπει, αν δεν αποκτήσουμε την συλλογική συνείδηση – δράση, πολίτες και πολιτεία να επιβάλλουμε στις επιχειρήσεις τον σεβασμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.
Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί ποια είναι η απάντηση της σύγχρονης μεταβιομηχανικής κοινωνίας μας που απαιτεί συνεχώς περισσότερα αγαθά στο κρίσιμο ερώτημα.
Περισσότερη ανάπτυξη και κατανάλωση με χαμηλότερο κόστος ή καλύτερο περιβάλλον με πιθανόν λιγότερα καταναλωτικά αγαθά και υψηλότερο κόστος;
Είμαι σίγουρος, ότι κανείς, κόμματα και πολίτες δεν έχουμε ακόμη απαντήσει μονοσήμαντα στο ερώτημα. Σήμερα, ας είναι μία ημέρα που τουλάχιστον θα το ξανασκεφθούμε ή θα το ξανασυζητήσουμε.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι για να ολοκληρωθεί το ταξίδι του διαστημόπλοιου ΓΗ, με επιβάτες το ανθρώπινο είδος, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο του πλανήτη μας, προς το κοσμικό μας μέλλον, την πορεία δηλαδή που χάραξε ο δημιουργός του, χρειάζεται καθαρή ατμόσφαιρα, καθαροί ωκεανοί, καθαρό έδαφος, καθαρά υπόγεια και επιφανειακά ύδατα.
Το περιβάλλον είναι παγκόσμιο αγαθό στο οποίο όλοι έχουμε δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.
Η προστασία του είναι υπόθεση όλων μας.
Παραφράζοντας λοιπόν μία έκφραση του J.F. Kennedy να λέμε :
« Ας μην ρωτάμε τι έκανε το περιβάλλον για εμάς. Είναι γνωστό.
Ας ρωτάμε τι έκανε ο καθένας μας για το περιβάλλον».
Για το περιβάλλον οφείλουμε:
Να σκεφτόμαστε Παγκόσμια να ενεργούμε Τοπικά.