ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ;
ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ
“Cine-teens”
(Σύμπραξη 1ου & 2ου ΓΕΛ Έδεσσας)
9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΔΕΣΣΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017
The Hunt (Το Κυνήγι) 2012, 115΄
Δανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Τόμας Βίντερμπεργκ με τους: Μαντς Μίκελ-σεν, Λάσε Φόγκελστρομ, Σούσε Βολντ
Υπόθεση: O Lucas (Mikkelsen), είναι ένας φιλήσυχος άνδρας που ζει μό-νος, σε μια μικρή πόλη της Δανίας. Εκεί, εργάζεται ως παιδαγωγός στο τοπικό νηπιαγωγείο, διατηρώντας χαμηλό προφίλ, και πολλούς φίλους. Και ενώ η δουλειά πάει καλά, η τύχη του θα πάει ακόμα καλύτερα, έπειτα από τη γνωριμία με την Nadja (Rapaport), την καθαρίστρια του παιδικού σταθμού, με την οποία θα συνάψει σχέση, έπειτα από αρκετό καιρό μετα-διαζυγικής μοναξιάς. Την ίδια στιγμή θα δει τις διαδικασίες για την κηδε-μονία του γιού του, να προχωράνε με γρήγορους ρυθμούς, με αφορμή τα χαρμόσυνα νέα, περί μετακόμισής του στον Lucas.
Όσο απλά αποφασίζει ο Vinterberg να χτίσει την ευτυχία του ήρωά του, τόσο απλά θα αποφασίσει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του, ρίχνοντας στην ιστορία τον “σπόρο του κακού”, μεταμφιεσμένο σε αθώο, αγγελικό προσωπάκι, κατάξανθα μαλλιά και σκανδιναβικά, μπλε μάτια. Η μικρή Clara, μαθήτρια του Lucas, θα δηλώσει εμμέσως πλην σαφώς ότι ο δάσκαλος-και καλύτερος φίλος του μπαμπά της-ασέλγησε πάνω της. Ένα ψέμα γεμάτο παιδική αφέλεια, πυροδοτεί το ξέσπασμα της μικρής κοινωνίας. Ή αλλιώς της ίδιας της Κόλασης.
Κριτική: “Το Κυνήγι (The Hunt), αν και καταπιάνεται με ένα θέμα δύ-σκολο, ακόμα και για κοινωνία όπως της Δανίας, παρόλα αυτά, εντρυφεί σε βάθος, και καταφέρνοντας να αφήσει πίσω του, σχετικά στερεότυπα και εύκολες λύσεις, καταφέρνει να μας παρουσιάσει, μία σπουδαία ταινία. Μία ταινία, που έφυγε από το 65ο Φεστιβάλ Καννών, έχοντας στις απο-σκευές της, το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, για τον εκπληκτικό, Μαντς Μίκελσεν.” (Γ. Ρούσσος)
“Από την άλλη, εδώ, η αντίσταση του φερόμενου ως θύτη αλλά στην πραγματικότητα θύματος, είναι παραδειγματική, τολμηρή και αρκετά δυ-ναμική. Απόβλητος, τσαλακωμένος, πραγματικό ράκος, βρίσκει το κου-ράγιο να σηκωθεί και να παλέψει για την κοινωνική θέση που άδικα του γύρισε την πλάτη. Δεν απομονώνεται, δεν πέφτει σε κατάθλιψη, δεν αυ-τοκαταστρέφεται. Όταν η ενοχή του καταρρέει και δικαιώνεται δεν πανη-γυρίζει ούτε εκδικείται, αλλά επιδιώκει την γρήγορη επανένταξή του στο Σύστημα, την Κοινωνία που αρέσκεται στην κολακεία και την ύβρη! Στην Κοινωνία που αναζητά ένα θύμα για να ξεθυμάνει την οργή και να εξι-λεωθεί για τις αμαρτίες της. Και που στο τέλος πέφτει θύμα η ίδια της α-νοησίας της, κατά τρόπον Σωκρατικό.
Μεγάλη ταινία… Με ένταση, αγωνία, τεκμηριωμένη ανατροπή – όλα στο πεδίο της ίντριγκας και της εγκεφαλικής δράσης. Μην την χάσε-τε…” (Δ. Παπαμίχος)
