«Όταν αλύπητα, βαριά, ξεσπά η ανάγκη και προστάζει,
ανάξιος είναι όποιος διστάζει» ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι η εικόνα των πολιτικών προσώπων τα οποία καθημερινά, συμμετέχουν στα τηλεοπτικά πάνελ με αντικείμενο τον σχολιασμό και την αποτίμηση της πολιτικής επικαιρότητας, μόνο σύγχυση, απογοήτευση, θλίψη και δικαιολογημένη ανασφάλεια προκαλεί στο λαό. Ο πολιτικός λόγος έχει χάσει κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο, συμπυκνώνεται στο απόλυτο κενό μιας θλιβερής επανάληψης, ανάμεσα σε αφηρημένες ιδεολογικοπολιτικά έννοιες, μίζερους συμψηφισμούς, άναρθρες α-πολιτικές κραυγές και εξαθλιωμένα αναιμικά συνθήματα. Η πολιτική κριτική, μεταβάλλεται σε τηλεοπτικό «σόου» με όχημα το λεξιλόγιο, τους κώδικες, τους μύθους και τους αφορισμούς του χθες, με συνέπεια να καθίσταται πλέον αποσπασματική, επίπεδη και ανεδαφική. Δεν απορρέει από τον κεντρικό πυρήνα κάποιας κοσμοθεωρίας, ούτε την επεξεργασία ενός κοινωνικού, ιδεολογικού οράματος με στόχο την ανάπτυξη στη βάση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου και επιπρόσθετα, δεν συνιστά ούτε είναι προϊόν πολιτικής ανάλυσης ή στρατηγικής.
ΕΘΙΣΜΕΝΟ στην άγονη α-πολιτική αντιπαράθεση του χθες, υπό το βάρος όμως της σημερινής, αδήριτης, πολιτικής πραγματικότητας, ήτοι της ιδεολογικής ώσμωσης και ομογενοποίησης των πολιτικών οργανισμών, αδυνατεί να δει το αυτονόητο και να κάνει έτσι, επί τω τέλει, κοινή ανάγνωση των δεδομένων της διαπραγμάτευσης και απλή ερμηνεία των ανομολόγητων προθέσεων των κυνικών δανειστών-τοκογλύφων, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση απειλούν να στραγγαλίσουν κάθε μορφή ζωής στη χώρα!!!. Σε μια εποχή παρακμιακή όπως η σημερινή, κατά την οποία η δημοκρατία συρρικνώνεται και εξαϋλώνεται καθημερινά, πολλώ μάλλον μεταμορφώνεται σε γράμμα κενού περιεχομένου, ευθυγραμμίζεται και συντάσσεται με τις λογικές-εντολές των μηχανισμών της νεοφιλελεύθερης αγοράς, ενώ το κράτος πρόνοιας απορρυθμίζεται-αποδομείται ολοκληρωτικά και, το κράτος δικαίου αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πρέπον και στο δέον, η εικόνα των μεταλλαγμένων, ελέω μνημονίων, εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού, ελπίδας και αισιοδοξίας.
ΕΝ ΜΕΣΩ των κατακλυσμιαίων κοινωνικοοικονομικών μεταβολών, συνεπεία της τεχνολογικής ανάπτυξης στο χώρο της παραγωγής, της εργασίας και της απασχόλησης με θύμα τον δυνάμει εργαζόμενο άνθρωπο, το πολιτικό προσωπικό δυστυχώς, σήμερα, πολιτεύεται με ορίζοντα και κριτήριο όχι το αύριο και την επόμενη γενιά, αλλά την πολιτική επιβίωση του και το άγχος της επανεκλογής του. Παραμένει ακόμη σε ανοιχτή ομηρία με το χθες. Αρνείται να συνομιλήσει με το μέλλον με συνέπεια να θυσιάζει τα πάντα στο όνομα της κατάκτησης ή της διατήρησης της εξουσίας. Χρειάζεται, θάρρος και τόλμη από τις πολιτικές ηγεσίες, προκειμένου έτσι, πριν είναι αργά για την κοινωνική συνοχή της χώρας και την επιβίωση του πολιτικού συστήματος, να υπάρξει συμφωνία για το αυτονόητο, ήτοι να γεφυρώσουν το μεταξύ τους ανύπαρκτο (λόγω της σημερινής ιδεολογικής ώσμωσης και ομογενοποίησης των κομμάτων) ιδεολογικοπολιτικό χάσμα και να υφάνουν εκ νέου τον αποδιαρθρωμένο κοινωνικό ιστό της χώρας. Ο παγετώνας των μνημονίων απειλεί να παραλύσει ολοκληρωτικά τη χώρα και να συμπαρασύρει στο πέρασμα του θεσμούς, φορείς και πρόσωπα…..
Xρήστος Κ. Μακρίδης
Εκπαιδευτικός-Καθηγητής Μ.Ε.
Πολιτικός Επιστήμων-Τεχ.Γεωπόνος-Παιδαγωγός
