Η εκδήλωση οργανώθηκε από την Εφορία Αρχαιοτήτων Πέλλας και την προϊσταμένη της Μπετίνα Τσιγαρίδα. Το θέμα της ήταν «Ο ρόλος της τέχνης και τα όρια της : Από την αρχαιότητα έως σήμερα».
Συμμετείχαν με εισηγήσεις σημαντικοί εισηγητές αρχαιολόγοι, καθηγητές Πανεπιστημίων, ζωγράφοι, Μουσειολόγοι, ιστορικοί της τέχνης.
Ο χαιρετισμός του Γιάννη Σηφάκη:
«Σας μεταφέρω τον θερμό χαιρετισμό και την αγάπη του προέδρου της Ελληνικής Βουλής Νίκου Βούτση που μου ανέθεσε να τον εκπροσωπήσω, καθόσον ό ίδιος έχει σημαντικές ανειλημμένες υποχρεώσεις και δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να παρευρεθεί εδώ σήμερα.
Σας απευθύνω ακόμη τον δικό μου θερμό χαιρετισμό εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου προς την Εφορία Αρχαιοτήτων Πέλλας που διοργανώνει εκδηλώσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο και με τέτοια ποιότητα εισηγητών μέσα στον ιερό αυτό χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Πέλλας που κάθε του γωνιά κυριολεκτικά ζωντανεύει μπροστά μας την μεγαλειώδη ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας, της Αρχαίας Ελλάδας.
Η επιστημονική σας ημερίδα δεν θα μπορούσε να βρεί καταλληλότερο χώρο για να διεξαχθεί. Η διοργάνωση αυτού του επιπέδου εκδηλώσεων, τόσο της σημερινής όσο και άλλων που προηγήθηκαν, κατοχυρώνει στην συνείδηση της κοινωνίας το Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας ως έναν χώρο παραγωγής πολιτισμού, παραγωγής ιδεών, ως ένα ζωντανό οργανισμό παρέμβασης στα κοινωνικά δρώμενα και το φέρνει πιο κοντά στον πολίτη συμβάλλοντας στην επιμόρφωση και την καλλιέργεια του πνεύματος του καθώς και στην παρότρυνση για έκφραση της ψυχής του.
Κες και Κοι,
Η τέχνη , είναι γνωστό, ότι αποτελεί διαχρονικά τον θεμέλιο λίθο της ευρύτερης έννοιας του πολιτισμού περικλείοντας την ίδια την ηθική έκφραση και λειτουργώντας ως μέσο διάπλασης των ηθικών ανθρώπινων αξιών.
Οι Έλληνες από την αρχαιότητα θεωρούσαν την Τέχνη, όχι απλή τέρψη, αλλά «παιδεία έξοχη» για τους πολίτες. Η τέχνη από την αρχαία Ελλάδα είχε ως αποστολή της την ουσιαστική μόρφωση των πολιτών, την μετάδοση του ήθους , την περιφρούρηση των άγραφων νόμων, την λύτρωση των ανθρώπινων παθών, την έκφραση της καλαισθησίας και την διάσωση της ιστορικής μνήμης. Πρόσφατα αναδείχτηκαν και αξιοποιούνται ακόμη και οι θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης της μουσικής. Η ίδια τέχνη ήταν πάντα ο τρόπος έκφρασης των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων διαχρονικά, αποτελώντας μοχλό εναλλακτικής σκέψης και δύναμης. Σε μια περίοδο κοινωνικής, οικονομικής και ηθικής κρίσης, όπως η σημερινή, η τέχνη αποτελεί ένα καθοριστικό αντίβαρο. Ένα δυνατό σημείο αναφοράς, υποκίνησης και κοινωνικής συσπείρωσης δίνοντας την δυνατότητα στους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους να πιστέψουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα κακώς ειρημένα και πεπραγμένα των παλαιότερων «χρυσών» εποχών της επίπλαστης ευδαιμονίας.
Δικαιολογημένα, ο Μπρεχτ επιμένει στην ψυχαγωγική αλλά και διδακτική σπουδαιότητα της Τέχνης: «Η επιστήμη και η Τέχνη συναντιώνται σε τούτο: ότι σκοπός και των δυο είναι να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των ανθρώπων».
Ο Σαίξπηρ πιστεύει ότι «Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα»
Και ο δικός μας Νίκος Εγγονόπουλος τονίζει «Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη».
Εύχομαι καλή επιτυχία στην ημερίδα και ευχαριστώ πάλι από καρδιάς τόσο τους διοργανωτές όσο και όλους τους συμμετέχοντες».
