Το παραμύθι του Χ. Κ. Αντερσεν «Τα ρούχα του αυτοκράτορα» αποτελεί ένα ευρηματικό ανάγνωσμα προκειμένου να αντιληφθούμε την εποχή μας.
Έτσι λοιπόν το φαινόμενο να βαπτίζεται το ψάρι κρέας και το μαύρο άσπρο αποτελεί συνήθη τακτική όχι μόνο της κεντρικής διοίκησης αλλά και της δημοτικής.
Στην μικρή μας τοπική κοινωνία το μικρό παιδί που τόλμησε να πει την αλήθεια και να φανερωθεί η γυμνότητα του βασιλιά είναι ο γνωστός αρθρογράφος της «Εδεσσαϊκής», Άρης Παπαγιάννης.
Η ΔΕΥΑ, ένα από τα success story της δημοτικής αρχής κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η αδιαφορία και η ανικανότητα είναι πλέον πασιφανής. Είναι κοινή πεποίθηση ότι η διοίκηση της ΔΕΥΑ που θεωρούνταν επί επτά χρόνια αναντικατάστατη και ιδιαίτερα πετυχημένη, είχε ως πλοηγό τον αυτόματο πιλότο.
Φυσικά μπρος στο πρόβλημα, η διοίκηση ακολούθησε την γνωστή της τακτική, να μεταφέρει τις ευθύνες στους υπαλλήλους και τα βάρη στους δημότες.
Στα ερωτήματα του κύριου Παπαγιάννη θα ήθελα κι εγώ να προσθέσω:
• Πόσος χρόνος απαιτείται για την αντικατάσταση του λογισμικού μιας εταιρείας σαν τη ΔΕΥΑ;
• Τι ενέργειες έγιναν προκειμένου να αντιμετωπισθεί η έλλειψη προσωπικού;
• Μήπως στην εταιρεία υπάρχει κακός προγραμματισμός και υστέρηση εσόδων λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, γεγονός που προφανώς δεν αντιλαμβάνεται η πρόεδρος, μιας και ο μισθός καταβάλλεται κανονικότατα;
Τέλος, δεν μπορώ να μην σχολιάσω την εικονική πραγματικότητα μιας υπερευαίσθητης γυναίκας η οποία θα χαλούσε τον κόσμο αν έμεναν πεινασμένα ή διψασμένα κάποια ζωάκια της πόλης μας αλλά δεν διστάζει να κόψει την υδροδότηση σε 15 τουλάχιστον οικογένειες στο Ριζάρι απειλώντας ταυτόχρονα με μηνύσεις σε όποιον τολμήσει να επανασυνδεθεί χωρίς να συμμορφωθεί στις υποδείξεις.
Προτεραιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλει να είναι ο άνθρωπος. Η διοίκηση της ΔΕΥΑ δείχνει εγκλωβισμένη σε νεοφιλελεύθερες και νεοταξικές ιδεοληψίες αρνούμενη να δει το αυτονόητο, ενώ παρουσιάζεται γυμνή στην κοινή λογική.
ΤΑΣΟΣ ΣΙΩΝΗΣ
