Πολύ επιτυχημένη η αναβίωση των Ανθεστηρίων στην Έδεσσα με πανέμορφες παράλληλες εκδηλώσεις και πάντα σύμφωνα με τα σύγχρονα πρότυπα με πρωταρχικό στόχο τη διαπαιδαγώγηση και τη διασκέδαση των παιδιών.
Μαθητικοί διαγωνισμοί, παιχνίδια, διαγωνισμός ζωγραφικής, παραμύθια, αλλά και εθελοντισμός για παιδιά, γυμναστική και χορευτικές επιδείξεις, ενώ για τους μεγάλους διαγωνισμός ανθοστολισμένου μπαλκονιού, καθαριότητα, πολλές και αξιόλογες συναυλίες, χοροί και φυσικά η μεγάλη παρέλαση όπου με υπερηφάνια οι γονείς έβλεπαν τα παιδιά τους να κάνουν κάτι συλλογικό και αυτό μόνο ελπίδα για το μέλλον και πολιτισμό εκφράζει. Εξαιρετική η παρουσιάστρια σοπράνο Δέσποινα Τσολάκη και ιδίως η φωνή της όπου όλοι την ερωτευτήκαμε και σιγοτραγουσήσαμε μαζί της παλαιές αξέχαστες μουσικές επιτυχίες (την ακούγαμε από τα μεγάφωνα) με πλούσιο λεξιλόγιο αλλά και περιγραφική, ιδανική επιλογή!
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Τα Ανθεστήρια λοιπόν μετά από τις αρχές της δεκαετίας του `70 αναβιώθηκαν με πολύ μεγάλη επιτυχία και μάλιστα εξυγχρονίστηκαν στα χρόνια μας παίρνοντας μια μορφή εορτής για το τέλος της Άνοιξης και τον ερχομό του καλοκαιριού (ασχέτως αν παραλίγο θα πήγαινε να μας τα χαλούσε ο καιρός). Σε αυτό οφείλουμε να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στις κυρίες που εργάζονταν ακατάπαυστα Σύλλογο Ίριδα, στους Εθελοντές, στη ΔΗΚΕΔΕ, και γενικότερα στον Δήμο και τους συμπολίτες μας. Λίγα λόγια για το παρελθόν : Ο τότε Δήμαρχος της Έδεσσας κος Βασιλειάδης με την αρωγή του τότε Νομάρχη μας κου Νταουδάκη και πρωτεργάτες τη δασκάλα Γερμανικών κα Δελάκη (σύζυγο του κου Γιώργου Σαγιαξή τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω στην Αθήνα) και πολλούς άλλους αφανείς συνδημότες μας μια χειμωνιάτικη ημέρα του 1954 όπου συζητούσαν πως θα μπορούσαν να κάνουμε κάτι για να ανέβει ο τουρισμός στην πόλη μας και μετά από πολύ ώριμη σκέψη σκέφτηκαν να αναβιώσουν τη μία από τις τέσσερις αρχαίες Ελληνικές εορτές προς τιμήν του Θεού Διόνυσου. Αυτές ήταν Τα μεγάλα εν Άστυ Διονύσια, τα μικρά κατ΄ αγρούς, τα Λήναια και τα Ανθεστήρια. Ακούγοντας τη λέξη Ανθεστήρια ο νους πηγαίνει στα λουλούδια και σε κάτι πολύ όμορφο οπότε ο Δήμαρχος Βασιλειάδης αρέσκονταν σε αυτό και το πήρε πολύ ζεστά.
Με την ευφυία του, καθώς και με τη διαλλακτικότητά του κατάφερε να ενώσει την πόλη με αυτήν τη γιορτή όπου την πρώτη χρονιά κάπως έτσι άρχισε με λίγο χρόνο προετοιμασίας και 3 άρματα καθώς και πολλά κορίτσια που συμμετείχαν με μεγάλη χαρά. Έτσι για τα επόμενα τρία έτη τα Ανθεστήρια γίνονταν όλο και καλύτερα αλλά σταμάτησαν απότομα διότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά δεν θα πρέπει να χάνουν το μεράκι τους και να συνεχίζουν ακριβώς από την επομένη τις προετοιμασίες, κάτι που εμείς θα καταφέρουμε διότι έχει αναπτυχθεί κατά πολύ ο εθελοντισμός στην πόλη μας! Στην δεκαετία του `60 τα πράγματα ήταν πολύ ευνοϊκά για την πόλη μας μιας κι έρχονταν ειδικά από Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες πόλεις συρμοί για τα Ανθεστήρια κι όχι μόνον αυτό αλλά η γιορτή πήρε και διεθνή διάσταση αφού συμμετείχαν και άλλες Χώρες από την Ευρώπη και αλλού. Στις αρχές του `70 πάλι σταμάτησαν απότομα τα Ανθεστήρια όπου τα χρόνια ήταν διαφορετικά.
Δεν μπορούμε να λησμονούμε ότι το 1979 συστάθηκε μια επιτροπή για να ξαναγίνουν τα Ανθεστήρια αλλά τότε υπήρχε μια μεγάλη αρνητικότητα πολύ πιο πάνω από τη μισή πόλη μας. Αν ανατρέξουμε σε παλαιά αρχεία εφημερίδων της Εδεσσαϊκής θα γνωρίσουμε έναν καταπληκτικό δημοσιογράφο μέσα από τα κείμενά του όπου τότε έγραφε στην τοπική εφημερίδα. Ήταν ο κος Βέττας όπου έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του για την αναβίωση των Ανθεστηρίων το 1979 “το γεγονός διεδόθη μεταξύ του κοινού της πόλεως όπερ αντί να ενισχύση ηθικά τουλάχιστον την προσπάθειαν, άρχισε να μας ειρωνεύεται και να μας χλευάζη, ακόμη και να μας κριτικάρη, μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε να φθάνουν ανώνυμαι επιστολαί που έγγραφαν, ότι αν τολμήσωμεν να παρουσιασθώμεν με τ` άρματα και τα λοιπά, θα μας έπαιρναν με τα σάπια λεμόνια”. Κι όλα αυτά διότι κατά τη διεξαγωγή των Ανθεστηρίων πολλοί συγγενείς από άλλες ελληνικές πόλεις έρχονταν εκείνο το διάστημα στην Έδεσσα και οι συμπολίτες μας είχαν ηθική υποχρέωση να τους φιλοξενούν και να τους τρατάρουν. Οπότε μια η κούραση μια η οικονομική δυσχέρεια έκανε τους τότε ανθρώπους να μην πολυθέλουμε να συμμετέχουμε. Τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει και ερχόμαστε στο σήμερα όπου η αναβίωση μόνο χαρά και θαυμασμό μπορεί να επιφέρει.
