Στην κρίσιμη αυτή ιστορική στιγμή για το έθνος, το λαό και την πατρίδα, η πολιτική συζήτηση δυστυχώς με υπαιτιότητα των πρωταγωνιστών της κεντρικής πολιτικής σκηνής, έχει περιορισθεί σημαντικά ως προς το περιεχόμενο και τον ορίζοντα της.
Οι πολίτες σήμερα περιφρονούν την πολιτική και υιοθετούν στάσεις ανοιχτής δυσπιστίας, που παραπέμπουν σε πρωτοφανή κυνισμό και απαξία απέναντι στις πολιτικές διακηρύξεις, τα πολιτικά προγράμματα, τα πρόσωπα, τις ηγεσίες και τους θεσμούς της πολιτικής. Κατανοούν ότι η κρίση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος είναι πρωτίστως ιστορική, ποιοτική και ιδεολογική. Υπερβαίνει, ούτως ή άλλως, το αδύναμο πολιτικό σύστημα της χώρας και τους συνήθεις πρωταγωνιστές του. Επιλέγουν συνειδητά την “ηχηρή” σιωπή ως στάση ζωής και εκδήλωση πολιτικής συμπεριφοράς. Τι άλλο αλήθεια δηλώνει η αποστασιοποίηση του λαού, ιδιαίτερα της νεολαίας, από τους πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς αγώνες και το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ κομμάτων και πολιτών, όπως συχνά καταγράφει και αποτυπώνει εκκωφαντικά η πολιτική έρευνα των ημερών???
Όλα τα γεγονότα μαρτυρούν και συγκλίνουν στην διαπίστωση, πως το σημερινό πολιτικό σκηνικό παραπαίει υπό το βάρος των τεράστιων εντάσεων, που αναπτύσσονται καθημερινά στο εσωτερικό του. Το γερασμένο θεσμικό πλαίσιο της χώρας, φθαρμένο και αδύναμο να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις των καιρών, καταρρέει και νομοτελειακά δίνει τη θέση του στο νέο. Η κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία συνδέεται με την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας, την άμβλυνση, σε επικίνδυνο βαθμό, της εθνικής συνείδησης και την εξαχρείωση του κοινωνικού, πολιτικού ήθους, άλλως με τον εκχυδαϊσμό, λαϊκισμό του πολιτικού λόγου και τα σωρευτικά φαινόμενα πολιτικού αμοραλισμού του πολιτικού προσωπικού. Την τροφοδοτεί η απουσία γόνιμου και ουσιαστικού πολιτικού προβληματισμού με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Την καθορίζει η απουσία σύγχρονου, υπεύθυνου και ειλικρινούς πολιτικού λόγου, που κινείται ρηξικέλευθα έξω από την νεκρή λογική και παρωχημένη νοοτροπία του χθες. Την προσδιορίζει η απουσία σταθερής ιδεολογικής πυξίδας στον προσανατολισμό της δράσης των πολιτικών κομμάτων, απόρροια της σημερινής ομογενοποίησης, αλλά και η απουσία των (απαραίτητων) ιδεολογικών συνόρων.
Όσοι από εμάς έχουμε ιστορικές μνήμες και ισχυρές παραστάσεις από το κομματικό γίγνεσθαι, που ευθέως παραπέμπουν στις πιο όμορφες, αγωνιστικές στιγμές (μετά την μεταπολίτευση) της πρόσφατης πολιτικής ζωής της χώρας, συμφωνούμε φρονώ με την παρατήρηση ότι, τα σημερινά κόμματα έπαψαν από πολλού, να λειτουργούν ως παραδοσιακοί χώροι γόνιμων ιδεολογικών ζυμώσεων, κοινωνικών και πολιτικών αναζητήσεων. Έπαψαν από πολλού, να εμπνέουν και να τροφοδοτούν τον τόπο με διανοητικό δυναμισμό, ιδέες και όραμα, αν μη τι άλλο, να παράγουν πολιτικές πρωτοβουλίες με στόχο την ασφαλή πορεία της χώρας στο μέλλον. Αδυνατούν να σηματοδοτήσουν την αναγκαία πορεία υπέρβασης κι ανατροπής της κοινωνίας με στόχο την ολική απάληψη όλων των παθογενειών και των ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων του χθες. Τα πολιτικά κόμματα, απονευρωμένα από ιδεολογικοπολιτικές αναζητήσεις, έχουν από χρόνια μετατραπεί σε όχημα διεκδίκησης της εξουσίας μικρών ομάδων (κομματικές ελίτ, νεποτισμός) με σημαία το ρουσφέτι, τις παροχές στις επαγγελματικές συντεχνίες, τις αδιαφανείς σχέσεις με τα επιχειρηματικά λόμπι και τις γκρίζες σχέσεις με τα εγχώρια ή μη οικονομικά συμφέροντα.
Είναι πλέον πασίδηλο, πως τα κόμματα δοκιμάζουν βαθιά κρίση ταυτότητας της ιδεολογικής τους φυσιογνωμίας. Κατά μείζονα λόγο, ιδεολογικά, κινούνται στο επίπεδο του αφηρημένου και της μικροπολιτικής, της φθηνής ρητορικής και της λαϊκίστικης προπαγάνδας, όχι του πολιτικού ορθολογισμού και της συγκεκριμένης τεκμηριωμένης πολιτικής ανάλυσης. Έχουν ανάγκη από την επαναδιατύπωση των στόχων και των σκοπών τους με σύγχρονους όρους και επιστημονικά εργαλεία, χωρίς όμως τον κίνδυνο αλλοίωσης της ιστορικής και πολιτικής τους φυσιογνωμίας. Οι παρωχημένες ιδεολογίες τους δεν μπορούν, επ’ ουδενί, να παράξουν πολιτικές προτάσεις, πολιτικό σχεδιασμό, πολιτικά προγράμματα και αποτελέσματα, άλλως να εμπνεύσουν ένα νέο, εθνικό, συλλογικό όραμα. Αν όντως επιθυμούν, να βρεθούν ξανά σε αντιστοιχία με τις αγωνίες, τις ανάγκες και τα αιτήματα των κοινωνικών δυνάμεων που παραδοσιακά εκφράζουν, επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός της λειτουργίας τους συνολικά. Η κρισιμότητα των συγκυριών και των στιγμών φρονώ, επιτάσσει μία γενναία και ειλικρινή προσέγγιση στο πλαίσιο του ριζικού αναπροσανατολισμού του ρόλου των πολιτικών κομμάτων. Άλλωστε όπως είναι γνωστό οι πολιτικές σχηματοποιήσεις, κατηγοριοποιήσεις ήτοι τα απολειφάδια της νεκρής ιδεολογικής αντιπαλότητας του χθες, έπαψαν από πολλού, να λειτουργούν ως όχημα συναισθηματικών φορτίσεων και αντίστοιχων συγκινήσεων.
Αν πράγματι το πολιτικό προσωπικό και οι ηγεσίες της χώρας δε θέλουν οι πράξεις τους, να χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη πολιτικού θάρρους, πολιτικής συνέπειας και ηθικής, πολλώ δε μάλλον να περάσουν στην ιστορία ως απλοί γραμματοκομιστές και διαχειριστές αιτημάτων των πολιτών, οφείλουν, άμεσα, να προχωρήσουν σε ρωμαλέες αποφάσεις και γενναίες ιστορικές πρωτοβουλίες (το ερώτημα είναι, αν εκεί θα κατατείνει η επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση) με στόχο τον οριστικό απεγκλωβισμό της χώρας από τον μικρόκοσμο της ξεπερασμένης πολιτικής δομής και πρακτικής του χθες. Το μέλλον της χώρας δε μπορεί να ταυτίζεται με την επιστροφή στο χθες, ούτε η λειτουργία του πολιτικού συστήματος με το αμαρτωλό τοπίο των τριγωνικών σχέσεων – πολιτική εξουσία, Μ.Μ.Ε, οργανωμένα συμφέροντα – που καθιστά τους πολιτικούς “θλιβερούς παράγοντες κι ασήμαντους υπαλλήλους” της ιστορίας, πολλώ δε μάλλον μετατρέπει την πολιτική, στο πλαίσιο μιας πρωτόγνωρης ιδιάζουσας ομηρίας, σε μικρομάγαζο ορισμένων ισχυρών οικονομικών συγκροτημάτων.
Πιστεύω πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την οριστική ρήξη με το παρελθόν, που παρασύρει ασυγκράτητα με καταιγιστική φορά στην παρακμή την χώρα. Προφανώς το μείζον πολιτικό ζήτημα δεν είναι, κατ΄αρχήν και μόνο, το ιδεολογικό χρώμα και το πολιτικό ύφος των θεσμών, αλλά η αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας των θεσμών ήτοι το χτίσιμο της εμπιστοσύνης προς αυτούς, καθώς και η γενναία προώθηση τομών που επέχουν θέση ανοιχτής ρήξης με την κατεστημένη θεσμική αντίληψη της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, μας πρέπει ένα νέο, ηθικό, πολιτικό περιβάλλον μακριά από φανατισμούς και διαιρέσεις, πελατειακές αντιλήψεις/πρακτικές, εντάσεις και χυδαιότητες που προσβάλλουν τον πολίτη, τον πολιτικό πολιτισμό και τον αξιακό κώδικα της κοινωνίας. “Περιβάλλον” στο οποίο θα κυριαρχούν νέα προτάγματα, νέα πρόσωπα με σύγχρονες αντιλήψεις, πεποιθήσεις και αξίες, ικανές να συνεγείρουν την κοινωνία προς τα εμπρός και να εμπνεύσουν το ποιοτικό άλμα, που από χρόνια αξιώνει η ατομική πρόοδος και η κοινωνική εξέλιξη, απαιτεί η εθνική συνέχεια και προοπτική της χώρας………
*** Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
