“Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός” ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Με αφορμή την 43η επέτειο της 24ης Ιουλίου 1974 ήτοι την μεγάλη βραδιά που έφερε την αυγή της Δημοκρατίας στην χώρα, διερωτώμαι ειλικρινά πόσο διαφορετικά θα ήταν τα γεγονότα σήμερα, αν στους χρόνους που μεσολάβησαν, πρωταγωνιστούσαν έκτοτε πολιτικές οντότητες ήτοι προσωπικότητες με αντίστοιχο πολιτικό διαμέτρημα, ανάστημα και το μέταλλο του Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. Του μεγάλου Μακεδόνα πολιτικού, του πρωταγωνιστή της βραδιάς και της μεταπολίτευσης που λειτούργησε ως φορέας της δημοκρατικής συνείδησης των πολιτών και των εκπροσώπων όλων των ηγεσιών της χώρας, που στο πρόσωπό του είδαν συγκεντρωμένες τις ιδιότητες και τα ιδανικά του εθνικού ηγέτη της εποχής. Του πολιτικού ηγέτη που χάριν των καίριων χειρισμών και της αποφασιστικότητας του, της ταχύτητας και της ασφαλούς κρίσης του, η χώρα άφησε πίσω της μια περίοδο πολιτικής ανωμαλίας και εκτροπής από τους κανόνες της δημοκρατικής νομιμότητας, πέρασε αναίμακτα στην εποχή της μακροβιότερης και πιο σταθερής Δημοκρατίας που γνώρισε ποτέ ο τόπος.
Περήφανος και αυτάρκης ο ίδιος από εμπειρίες και πολιτική γνώση, ετέθη αμέσως επικεφαλής της γιγάντιας αυτής προσπάθειας. Έχοντας μάλιστα συνείδηση και επίγνωση της κρισιμότητας των στιγμών, πολλώ δε μάλλον συναίσθηση της απορρέουσας εθνικής του ευθύνης, εργάστηκε με δυναμισμό και αποφασιστικότητα για την ομαλή, επιτυχή επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα και το σύγχρονο ευρωπαϊκό, παγκόσμιο γίγνεσθαι. Από την πρώτη στιγμή ανεδύθη σε επίπονους αγώνες για την σύνολη αναγέννηση της χώρας, την αναδιοργάνωση των δομών και την λειτουργία των θεσμών, τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, την ηρεμία και την ασφάλεια των πολιτών της καθημαγμένης χώρας. Παρά τις δυσκολίες που ήγειρε καθημερινά η διαδικασία μετάβασης από την καθεστωτική εποχή στη νέα δημοκρατική περίοδο, ο ίδιος, καθοδηγούμενος από το υψηλό αίσθημα καθήκοντος, κοινωνικής, πολιτικής και εθνικής ευθύνης, έμεινε μέχρι τέλους στοχοπροσηλωμένος στην αποστολή του ήτοι στον αγώνα του για την εδραίωση και την παγίωση της Δημοκρατίας στη χώρα. Έχοντας ως κεντρικό άξονα των αναζητήσεων και των πρωτοβουλιών του το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, πορεύτηκε αταλάντευτα με κριτήριο την άποψη που ο ίδιος υποστήριζε, «Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος. Είναι οι συνθήκες που αλλάζουν και μας αναγκάζουν να προσαρμοζόμαστε στις νέες πραγματικότητες. Η πείρα του παρελθόντος απλώς βοηθάει σ’ αυτή την προσαρμογή».
Είναι πασίδηλο και γνωστό τοις πάσι ότι ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, δεν υπήρξε ποτέ ένας κατά παρεξήγηση (όπως πολλοί σήμερα αναλώσιμοι πολιτικοί) καθ’ υποψία πολιτικός ηγέτης. Τουναντίον, κατά την πολύχρονη πολιτική διαδρομή του, υπήρξε πολιτικός ηγέτης με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, ισχυρά δημοκρατικά αντανακλαστικά, στερεή πολιτική σκέψη και σύγχρονη, προοδευτική, ριζοσπαστική αντίληψη. Πολιτικός ηγέτης με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ισχυρό εθνικό όραμα, με αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό πρόσημο και μνημειώδη ταχύτητα στη σύλληψη, την επεξεργασία και την εκτέλεση των αποφάσεων του. Αυτό άλλωστε το χαρακτηριστικό γνώρισμα που επέχει θέση ασφαλούς πυξίδας κατά την άσκηση της εμπράγματης πολιτικής, προσδιόρισε μέχρι τέλους, κατά την ταπεινή μου άποψη, την σύνολη συμπεριφορά του ως πραγματιστή ηγέτη και τον απέτρεψε από τυχόν επισφαλείς αξιολογικές προσεγγίσεις, τοποθετήσεις και κρίσεις, τον κράτησε μακριά από ανεδαφικές κι ατυχείς επιλογές, ανέφικτες και ουτοπικές πολιτικές λύσεις.
Αναντίρρητα (και) ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ έχει ενδεχόμενα πέραν των πολλών θετικών στιγμών του τα λάθη του (ουδείς αλάνθαστος κι αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή) έναντι της ιστορίας και για το λόγο αυτό, θα κριθεί αύριο με επιστημονικούς όρους ήτοι ψύχραιμα, υπεύθυνα, διερευνητικά και θαρρετά από τους μελετητές της. Καίτοι όμως ο ίδιος δεν υπάρχει στη ζωή, ούτε πλέον πρωταγωνιστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, προξενεί μεγάλη εντύπωση ότι ο θάνατος του (όπως άλλωστε των μεγάλων ιστορικών μορφών που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική σκηνή) αντί να διαγράψει, συντηρεί (ελλείψει ίσως στιβαρών πολιτικών ηγεσιών) περαιτέρω το θρύλο και την παρουσία του στη ζωή μας σήμερα…….
*** Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός
