Με τη σύγχυση λοιπόν να ελλοχεύει στο μυαλό μου, κλήθηκα να απαντήσω στο ρητορικό ερώτημα, για το ποιος εν τέλει σ΄αυτή τη χώρα υποδύεται το αμόνι και ποιος το σφυρί!
Εκεί λοιπόν, αυθόρμητα, “έτρεξε” ο νους μου, ακούγοντας το από τηλεοράσεως διάγγελμα του Πρωθυπουργού, για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος (θετικό μέτρο κατ΄αρχήν, παρά τις αντιφάσεις με την ανερμάτιστη, ασκούμενη, αντιαναπτυξιακή μνημονιακή πολιτική, τους πολλούς αστερίσκους αναφορικά με τα κίνητρα, το χρόνο και τη στόχευση του) ήτοι το μέτρο ανακούφισης και στήριξης πολλών ευπαθών κοινωνικών ομάδων!
Δυστυχώς για τους εξαγγέλλοντες των ως άνω μέτρων, όσο ακόμη στη χώρα αυτή υπάρχουν πολίτες που βιώνουν στιγμές απόλυτης κοινωνικοοικονομικής εξαθλίωσης, νιώθουν καθημερινά να παραβιάζεται η αρχική και βασική συνθήκη της ζωής ήτοι ότι κατά μείζονα λόγο, αντίκειται στη μέγιστη αρχή και αξία του ανθρώπου, την αξιοπρέπεια, άλλως παραμένουν αποκλεισμένοι (δίχως ρεύμα, νερό, εργασία και τροφή, υπό την απειλή πλειστηριασμού της κατοικίας τους) από το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Έχω την γνώμη πως κανείς πολιτικός, που θέλει να σέβεται τον εαυτό του κι έχει επίγνωση των ορίων της συνείδησής του, δεν μπορεί να νιώθει πραγματικά υπερήφανος! Έτσι απλά φίλοι μου, δίχως παραμορφωτικούς φακούς και ιδεολογικοπολιτικά πρόσημα, γιατί όταν το διακύβευμα είναι ο άνθρωπος, αυτά φρονώ για λόγους που υπαγορεύει η σύνολη (όχι εν υπνώσει) συνείδησή μας, έπονται και περισσεύουν!
*** Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
