Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τον τύπο, κάποια στιγμή απέσπασε την προσοχή μου ο θερμός, πλην όμως ισοπεδωτικός, αντιπολιτευτικός λόγος δύο πρώην υπουργών, προσκεκλημένων σε πρωινή τηλεοπτική “ενημερωτική” εκπομπή. Τους άκουσα να ομιλούν για το μέλλον της χώρας και ειλικρινά τρόμαξα. Προβληματίστηκα με την αμετροέπεια, το απύθμενο θράσος και την ανείπωτη υποκρισία που διέκρινε το λόγο τους. Θα μου πείτε, είναι οι πρώτοι ή οι τελευταίοι που επιδίδονται σε αυτό το σπορ, ήτοι να λένε την αντιπολιτευτική τους παρόλα ή όπως λέει ο λαός να βγάζουν ανέξοδα τον ίδιο δεκάρικο λόγο; Δεν δυσκολεύομαι να πω, όχι. Τα γεγονότα δυστυχώς είναι πολλά, βοούν. Το φαινόμενο, δυστυχώς, παραπέμπει σε μια ακόμη παθογένεια του άρρωστου πολιτικού συστήματος της χώρας, είναι διαχρονικό. Τα παραδείγματα βρίθουν, αφορούν τους πάντες, καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα. Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες φωνές ηχούν φρονώ παράκαιρα και παράφωνα, ίσως γιατί διατυπώνονται με δημοκοπικό και κυνικό τρόπο, υποστηρίζονται με διχαστικό πνεύμα ήτοι εκφράσεις μη επωφελείς για τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Ο κόσμος, σήμερα, διψά για κάτι νέο. Ο πολίτης-εντολέας, έχει την απαίτηση από τον πολιτικό που τον εκπροσωπεί (ανεξάρτητα από το κομματικό του πρόσημο και την ιδεολογικοπολιτική εκφορά του λόγου του), να μιλά με ρεαλισμό, υπευθυνότητα και τόλμη. Να μετέρχεται έναν λόγο σύγχρονο που παραπέμπει στο μέλλον, που συνεπεία της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας είναι ήδη εδώ. Μάλλον, όμως, το κομβικό στοιχείο του προβλήματος που διέπει σήμερα την πολιτική ζωή του τόπου, καθορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας και διαπερνά τις δομές και την κουλτούρα του πολιτικού συστήματος, είναι ο πόθος κυριαρχίας κάποιων (κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων) πάνω στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας και εντέλει το βόλεμα των ιδίων και της ιδιότυπης αυλής τους. Όχι, η αντιμετώπιση των αιτίων που προκαλούν και συντηρούν στο διηνεκές τα πολλά, ακανθώδη, δισεπίλυτα προβλήματα της έρημης χώρας.
Την ώρα λοιπόν που το 38,9 των πολιτών της πολύπαθης έρημης υπαίθρου, απ΄ όπου έχω την τιμή να κατάγομαι κι εγώ, βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και η επισιτιστική ανασφάλεια αυξάνεται ραγδαία σε όλη τη χώρα. Την ώρα που το κόστος ζωής, δεδομένης της ισχνής αγοραστικής ικανότητας του μέσου Έλληνα, είναι απαγορευτικό για την καθημερινή επιβίωση. Την ώρα που το κόστος παραγωγής διαμορφώνεται σε δυσθεώρητα ύψη ήτοι είναι ανέλεγκτο σε σχέση με τις αντοχές των παραγωγικών δομών της πραγματικής οικονομίας. Την ώρα που η ανεργία από το 7% του 2008 εκτινάχτηκε στο 25% το 2013 και το κατά κεφαλήν εισόδημα το ίδιο διάστημα (2008-2013) μειώθηκε δραστικά κατά 23,5%, νομιμοποιούμαι να πω ότι, καταντά αστείο το γεγονός να ομιλούν σήμερα για ανάπτυξη όλοι εκείνοι που ευθύνονται για την κρίση. Πριν δε κάποιοι πρόθυμοι (πάντα θα υπάρχουν) δογματικοί βιαστούν να αναθεματίσουν τον λόγο μου και να μου αποδώσουν κίνητρα (υπενθυμίζω ότι συναισθηματικά, συνειδητά και παραδοσιακά ακολουθώ μια κοίτη του ποταμού, τη δεξιά), λέω ότι κόντρα στο κλίμα ευφορίας που καλλιεργούν οι κυβερνώντες και οι σε διατεταγμένη υπηρεσία υποστηρικτές τους, η κρίση και τα απόνερα της είναι ακόμη εδώ.
Το βιώνουν οι πολίτες που παρά τη θέλησή τους έχουν μετατρέψει τα υποκαταστήματα των τοπικών Δ.Ο.Υ. σε χώρο κοινωνικής συνάθροισης και δεύτερο σπίτι τους. Το βλέπουν οι πολίτες που διαπιστώνουν το εισόδημά τους συνεχώς μειούμενο. Το νιώθουν οι άνθρωποι της υπαίθρου με τα αναιμικά έως καθόλου εισοδήματα, που βλέπουν καθημερινά να απαξιώνεται η εργασία τους και το προϊόν τους να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης των επιχειρηματικών καρτέλ και των άπληστων εμπόρων. Το εισπράττουν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί της χώρας με τα πενιχρά εισοδήματα, που απλώς επιβιώνουν. Το μαρτυρούν οι άνεργοι συμπολίτες μας, που στοιβάζονται καθημερινά στις ουρές των ταμείων ανεργίας για να λάβουν το εξευτελιστικό επίδομα των 360 ευρώ. Τα μέτρα λιτότητας που απαιτήθηκαν και επιβλήθηκαν, καθ΄ υπέρβαση των διατάξεων του διεθνούς δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χάριν των τριών μνημονίων κατανόησης (2010, 2012 και 2015), σε ευθεία διάψευση των εκτιμήσεων, των διακηρύξεων και των προσδοκιών των κρατούντων, είναι ακόμη εδώ.
Παραμένει, ας μου επιτραπεί, αναπάντητο ένα ερώτημα: πως μπορεί να πανηγυρίζει κανείς για υπερπλεονάσματα (αυτός δυστυχώς θα είναι αύριο ο πήχης της επιτυχίας και ο δείκτης αποτελεσματικότητας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας), όταν οι οφειλές στην εφορία έχουν αγγίξει ήδη τα 185 δισ. ευρώ, τα χρέη στα ταμεία τα 34,3 δισ. ευρώ και ο δείκτης ανεργίας υπερβαίνει ήδη το 1.000.000 άτυχους συμπολίτες μας;;; Ασφαλώς την απάντηση την γνωρίζουν οι κυβερνώντες και οι δανειστές της χώρας ήτοι οι σύγχρονοι δήμιοι του έθνους, που δίκην παιδονόμων και “θηριοδαμαστών” επιβλέπουν και απαιτούν μέχρι κεραίας την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων!!!!!!!!
***Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
