Βλέποντας σήμερα τον Τέρενς Κουίκ, τον διάττοντα αστέρα της πολιτικής σκηνής, να ορκίζεται βουλευτής, στο μυαλό μου ήρθαν ονειρικές εικόνες από το όχι μακρινό χθες. Μια άλλη πολιτική ατμόσφαιρα και κουλτούρα, όπου κυριαρχούσε ο ιδεαλισμός, η αισιοδοξία, ο σκοπός, η πίστη και το όραμα. Συνειδητοποίησα ότι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό του χθες και του σήμερα, δεν είναι η εμμονή στην καρέκλα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι η λάμψη που εξέπεμπαν οι αρχές και οι ιδέες τους. Στο πρόσωπό τους, ανεξάρτητα από τον φορέα ιδεολογικοπολιτικής έκφρασής τους, συμπυκνώνονταν η αγωνία, η ελπίδα και η πίστη της ελληνικής κοινωνίας. Απέναντι στο μύθο της εποχής τους δημιούργησαν το δικό τους μύθο.
Έγιναν εν ζωή θρύλος, παρά τις δυσχερείς συνθήκες, και ταυτίστηκαν με την εποχή τους που σφράγισαν με την αισθητική, την ελληνική ψυχή και την προσωπικότητά τους. Ήσαν άνδρες με ανοιχτή σκέψη και πηγαίο θαρραλέο λόγο, που επεδίωκαν την ανατροπή φλερτάροντας με τον ριζοσπαστισμό των ιδεών και την υπέρβαση των διλημμάτων της εποχής τους. Χάραξαν μονοπάτι κι άνοιξαν δρόμους για την χώρα και το έθνος. Κάθε άλλο, παρά αδιάφοροι λοιπόν όπως οι σημερινοί ιδεοληπτικοί και οι κατά περίπτωση εθνικά ευαίσθητοι, μεταλλαγμένοι και ιδεολογικοπολιτικά ερμαφρόδιτοι συνοδοιπόροι τους, με τη μόνιμη επωδό στο δημόσιο λόγο τους τη ρήση του Ρόναλντ Ρήγκαν “είμαι από την κυβέρνηση και είμαι εδώ για να βοηθήσω”!!!!!!!.
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
