Αντιλαμβάνομαι, όχι άδικα φρονώ, ότι η αμφισημία του πολιτικού λόγου, διευρύνει εύλογα το μέτωπο της δυσπιστίας έναντι της πολιτικής.
Δυναμώνει τους ανέμους της κοινωνικής οργής, που απειλούν να συμπαρασύρουν στο διάβα τους τις μάσκες των εφήμερων πρωταγωνιστών της. Κάπως έτσι φτάνει κανείς στην αίσθηση των ημερών για τα πρόσωπα και την πορεία των πραγμάτων, μια απροσδιόριστη συναισθηματική απογοήτευση. Ένα ανείπωτο συναίσθημα που αγγίζει τα όρια της αηδίας.
Απογοήτευση και οργή για τα προσωπεία που φορούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτές οι αστείες οντότητες, με τον ρηχό λόγο και την ανερμάτιστη πολιτική κουλτούρα, τις λαϊκίστικες κραυγές και τις “γενναίες” πράξεις ήτοι τις αναρίθμητες ιδεολογικές πιρουέτες. Προσπαθώντας, όμως, να ερμηνεύσεις το γιατί συμβαίνει αυτό, εγείρεται το ερώτημα για το ποια η ευθύνη μας για αυτή την εξέλιξη. Επιχειρώντας λοιπόν να δώσεις μια πειστική απάντηση, τουλάχιστον στον εαυτό σου, θυμάσαι τα λόγια του Jean-Paul Sartre ότι μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
