Δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα των εκλογών σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής ή αν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστά συνέχεια του χθες, το απεύχομαι για το καλό της χώρας και του έθνους, και ένα ακόμη αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα των σχημάτων που προηγήθηκαν στη μνημονιακή εποχή.
Πιστεύω ότι ο λαός επιβράβευσε πανηγυρικά τις επιλογές και τις θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν καταδίκασε απλώς τον Τσίπρα και την πολιτική του. Προσεγγίζοντας λοιπόν με ψυχραιμία το παρόν και σκεπτικισμό, όχι δυσπιστία, το μέλλον, κρίνω πως παρήλθε η εποχή των θαυματοποιών και των ανέξοδων υποσχέσεων. Προέχουν οι πράξεις και τα έργα, όχι τα λόγια. Οι εκκρεμότητες είναι πολλές όπως και τα ανεπίλυτα προβλήματα της χώρας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο ως λαός με τη χρεοκοπία των συναισθημάτων που γεννά η μιζέρια, η απελπισία και η απογοήτευση. Να επενδύουμε πολλά, για πολύ χρόνο, σε φρούδες ελπίδες και ανεκπλήρωτες πολιτικές προσδοκίες…
Εικάζω λοιπόν, όχι απαραίτητα λόγω ιδεολογικής καταγωγής και πολιτικής ταύτισης με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ότι οι επικείμενες προγραμματικές δηλώσεις θα αναδείξουν τις διαφορές με το απερχόμενο κυβερνητικό σχήμα. Θα υπογραμμίσουν τις διαφορές σε επίπεδο αρχών, ηθικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Θα καταστήσουν σαφές το στίγμα της πολιτικής που η κυβέρνηση προτίθεται να ακολουθήσει τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας. Θα εξοβελίσουν από το δημόσιο βίο οτιδήποτε ακυρώνει, υπονομεύει και αλλοιώνει το περιεχόμενο της Δημοκρατίας, τραυματίζει τη σχέση του πολίτη με τους θεσμούς και το πολίτευμα. Σε διαφορετική περίπτωση, ο πρωθυπουργός, όπως άλλωστε όλοι οι προκάτοχοί του, θα ρθει αντιμέτωπος με τα λόγια του ποιητή: “Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες”…
Δράττομαι όμως της ευκαιρίας να επισημάνω ένα από τα παράδοξα, κατ΄εμέ, της επόμενης ημέρας. Γεγονός όχι ασύνηθες όπως η υπουργοποίηση ανθρώπων με διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό πρόσημο και ιδιαίτερο συμβολισμό. Το ΠΑΣΟΚ όπως είπε, σήμερα στο ΣΚΑΙ, ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι εδώ, στην κυβέρνηση. Υπ΄αυτή την έννοια η επιχείρηση της ιδεολογικής διεύρυνσης χρήζει άλλης ερμηνείας, αποκτά άλλα χαρακτηριστικά. Γιατί και στο παρελθόν επιχειρήθηκε η διεύρυνση, όχι όμως η ιδεολογική μετάλλαξη του χώρου. Άπαντες, τέθηκαν στη βάσανο της κρίσης του λαού, δεν κινήθηκαν εκ του ασφαλούς ούτε κρύφτηκαν πίσω από τη λάμψη του ονόματος, της επιτυχίας και της προσωπικής τους ιστορίας. Θυμίζω ότι στις εκλογές της 16.1.1952, ο Γεώργιος Παπανδρέου, εξελέγη ως «ανεξάρτητος» με το συνδυασμό του Eλληνικού Συναγερμού, που ηγείτο ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος. Κατά τα λοιπά με αφήνουν αδιάφορο οι κρίσεις και οι “παρόλες” συγκεκριμένων συστημικών δημοσιογράφων, έχουν τη δική τους ιστορία. Δεν έχω ψευδαισθήσεις ούτε μνήμη χρυσόψαρου…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
