110 χρόνια από την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, τιμάμε τους αγώνες των εργατριών των προηγούμενων αιώνων. Αυτοί οι αγώνες εξακολουθούν και σήμερα να φωτίζουν το δρόμο μας.
Το μήνυμα της 8ης Μάρτη παραμένει ζωντανό και επίκαιρο, γιατί η ανισοτιμία ζει και βασιλεύει για τις γυναίκες του μόχθου. Όπλο στον αγώνα μας είναι η κοινή δράση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος με εργατικά σωματεία και Ομοσπονδίες, με ενώσεις αυτοαπασχολουμένων, με φοιτητικούς συλλόγους, με σωματεία συνταξιούχων τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκόσμια, για να βγούμε στην αντεπίθεση, για να διεκδικήσουμε ζωή με δικαιώματα για εμάς και τις οικογένειές μας.
Το βλέμμα μας είναι στραμμένο στις γυναίκες που ακόμα διστάζουν να βγουν στον αγώνα, που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει να συμμετέχουν στο σωματείο, στο γυναικείο σύλλογο.
Η επιδείνωση της θέσης των γυναικών δεν συνδέεται μόνο με την ένταση της αντεργατικής – αντιλαϊκής επίθεσης. Σχετίζεται και με την κατάσταση του κινήματος που βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες. Κατάσταση για την οποία μεγάλη ευθύνη έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που σπέρνουν απογοήτευση, μοιρολατρία, συμβιβασμό με τη μίζερη ζωή. Καλούμε τις γυναίκες να σκεφτούν πόση δύναμη μπορούν να αντλήσουν όταν οι αγωνίες τους συναντηθούν με τους ελπιδοφόρους δρόμους της αγωνιστικής διεκδίκησης των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων. Όσο παλεύουμε απομονωμένες με τα “θεριά της καθημερινότητας”, θα οδηγούμαστε πάντα σε νέα ατομικά αδιέξοδα.
Η 8η Μάρτη είναι η μέρα διεκδίκησης και αγώνα για ισότιμα δικαιώματα γυναικών και ανδρών στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, στην κοινωνική δράση. Είναι μέρα αφιερωμένη στις αγωνίστριες της ζωής. Σ’ αυτές που ακριβοπληρώνουν τη μητρότητα, ή τους φαντάζει μακρινό όνειρο, αφού θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος. Σ’ αυτές που τους στερούν ακόμα και τις Κυριακές για να ξεχειλίζουν τα σεντούκια των μεγαλεμπόρων. Σ’ αυτές που δεν έχουν τον ελάχιστο χρόνο για να συμμετέχουν στο σωματείο τους ή στο γυναικείο σύλλογο. Τι σχέση έχουν οι γυναίκες αυτές με τις γυναίκες μετόχους, τις συζύγους των μετόχων, αλλά και τα πρώτα στελέχη των επιχειρηματικών ομίλων; Τι σχέση έχουν με τις γυναίκες “πρώτα βιολιά” των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που με τις πολιτικές τους διαιωνίζουν και βαθαίνουν τη γυναικεία ανισοτιμία; Καμία! Και όμως, ο ξαναζεσταμένος φεμινισμός στη χώρα μας και παγκόσμια κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να πείσει τις γυναίκες που βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις γυναίκες που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας. Οι φεμινίστριες καλούν τις γυναίκες να αγωνιστούν “ενάντια στους άνδρες καταπιεστές που ευθύνονται για τα δεινά που βιώνουν”. Χαρακτηρίζουν “πατριαρχική” την κοινωνία, υποτιμώντας, ή και αποσιωπώντας τελείως το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμά της, που δεν είναι άλλο από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων γενικά και ανεξαρτήτως φύλου.
Το κάλεσμά τους για τη φεμινιστική απεργία προτείνει στις γυναίκες να απεργήσουν στο σπίτι και να μοιραστούν τα βάρη της οικογένειας με τον σύντροφό τους, δηλαδή να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ατομική ευθύνη αυτό που θα έπρεπε να είναι κοινωνική υποχρέωση. Τις καλούν να παραιτηθούν από τη διεκδίκηση δημόσιων και δωρεάν υποδομών και υπηρεσιών για τη φροντίδα της οικογένειας, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ. Επιδιώκουν να εγκλωβίσουν τις εργαζόμενες, ιδιαιτέρα τη νέα γενιά, για να χάσει από τα μάτια της τον πραγματικό της αντίπαλο. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αθωώσουν τη σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία, τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα επιτελεία της ΕΕ και των κυβερνήσεων διαχρονικά, που εκπροσωπούνται τόσο από άνδρες, όσο και από γυναίκες.
Όσα τερτίπια και αν χρησιμοποιήσουν, δεν ξεχνάμε ότι τόσο η δήθεν προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η συντηρητική, νεοφιλελεύθερη της ΝΔ, διατήρησαν το αντεργατικό πλαίσιο που γενικεύει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που στερεί χιλιάδες εργαζόμενες, εργολαβικές, εργαζόμενες με μπλοκάκι, αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, από μια σειρά άδειες και επιδόματα. Δεν ξεχνάμε ότι και οι δύο κυβερνήσεις διατήρησαν το νόμο του 1951 που εξαιρεί την άδεια και το επίδομα μητρότητας για τις γυναίκες που δεν έχουν συγκεντρώσει 200 ένσημα την τελευταία διετία. Υπό τη σκέπη όλων των κυβερνήσεων συνεχίστηκαν οι απολύσεις εγκύων, αλλά και η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας, αναγκάζοντας τις γυναίκες να ακριβοπληρώνουν τις ιατρικές επισκέψεις και τις διαγνωστικές εξετάσεις, τα φάρμακα, τον προγεννητικό έλεγχο, τον τοκετό, τον παιδικό σταθμό, τη δημιουργική απασχόληση παιδιών, το εμβόλιο, τη λογοθεραπεία, την φροντίδα των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ. Δεν ξεχνάμε ότι και οι δύο, με πρόσχημα την “ισότητα των φύλων”, διατήρησαν την αντιδραστική κατάργηση της 5ετούς διαφοράς στην ηλικία συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, αλλά και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και για τα δύο φύλα.
Οι προτάσεις όλων αυτών, που συνωστίζονται κάτω από την ίδια φεμινιστική ομπρέλα, είναι η συντήρηση της σημερινής βαρβαρότητας που βιώνουν γυναίκες και άνδρες και όχι η ανατροπή της. Σήμερα, την εποχή της ψηφιοποίησης και αυτοματοποίησης, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας και επομένως να γίνει πραγματικότητα η γυναικεία ισοτιμία. Υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για να εξασφαλιστεί σταθερή εργασία με δικαιώματα, για να εργάζονται όλες οι γυναίκες στο αντικείμενο των σπουδών τους, με δημόσια και δωρεάν επανειδίκευση, με σταθερό ωράριο, με μείωση του γενικού εργάσιμου χρόνου. Υπάρχουν οι επιστημονικές και τεχνολογικές προϋποθέσεις για να εξασφαλιστεί ολόπλευρη προστασία της μητρότητας από το κράτος, η προστασία του γυναικείου οργανισμού με μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
Την 8η Μάρτη, ημέρα σύμβολο αγώνα και διεκδίκησης για τις γυναίκες όλου του κόσμου, χαιρετίζουμε όλες τις γυναίκες αγωνίστριες της ζωής. Στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, που βιώνουν τη βαρβαρότητα που γεννά ο πόλεμος, που γεννούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, με τη στήριξη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Νιώθουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων, γιατί κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει πλούσια ιστορία, συνδεδεμένη με την πίκρα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, τη μητρότητα, τον ελεύθερο χρόνο, για ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους και προσφυγιά.
