Όχι, αγαπητέ Υφυπουργέ, επουδενί η άποψη του Μακαριωτάτου Αρχιεπίσκοπου Αθηνών, των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών και των Θεοφιλεστάτων Επισκόπων της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, συνιστά το κριτήριο και το μέτρο της πίστης του καθενός. Συνεπώς, το ρητορικό ερώτημα το οποίο ετέθη στη σημερινή ενημέρωση, για το αν αυτοί ήτοι όσοι ενδεχόμενα παρεκκλίνουν (κακώς κατ΄εμέ!) από τον περιοριστικό κανόνα, την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, εν πλήρει επιγνώσει των συνεπειών του νόμου, είναι πιο πιστοί από τον Αρχιεπίσκοπο και τους Ιεράρχες, δεν έχει θέση ούτε αποτυπώνει προφανώς την αλήθεια, αφού, ως γνωστό, η πίστη βασίζεται στην εσωτερική πεποίθηση του καθενός. Δεν υπόκειται σε λογική απόδειξη, ούτε αποδεικνύεται μαθηματικά. Είναι η πεποίθηση, τα βιώματα και οι παραστάσεις, η ταπείνωση, η παράδοση και η αποδοχή που κάνει την καρδιά του πιστού να αισθάνεται τον Θεό, όχι ο λόγος του κλήρου και η λογική. Τουναντίον, ενίοτε, ο κλήρος, όπως έλεγε ο Μαρτίνος Λούθηρος, με τη συμπεριφορά του, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πίστη. Σε κάθε περίπτωση, η πίστη, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Δεν χωρεί σε εκπτώσεις, αφού δοκιμάζεται καθημερινά και παντού από τις περιστάσεις. Όπως άλλωστε και το αίσθημα της ατομικής ευθύνης του πολίτη, που καθοδηγεί τη λειτουργία του, καθορίζει την ίδια τη συνείδησή του…
Εικάζω ότι εμείς οι Έλληνες, δεν νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να ταυτιστούμε με την άποψη ότι, η ελευθερία είναι η φενάκη να σου επιτρέπουν οι άλλοι επιλογές, να σου υποδεικνύουν τρόπο αντίδρασης, λατρείας και πορεία ζωής. Σήμερα όμως, πρέπει να το αποδεχτούμε. Το επιβάλλουν οι περιστάσεις και τα γεγονότα που απειλούν τη ζωή μας. Ναι, πράγματι, πολλοί δεν θα εορτάσουν στα αγαπημένα μέρη της ψυχής τους, τη γη της πατρίδας τους. Δεν θα βρεθούν μεταξύ οικείων και προσφιλών προσώπων στην προγονική τους εστία, στα χωριά τους. Δεν θα βιώσουν τη μοναδική αίσθηση της άνοιξης, που προσφέρει γενναιόδωρα αυτή την εποχή η ελληνική ύπαιθρος. Μπορούμε όμως να εορτάσουμε παντού, αρκεί να βιώσουμε τη σιγή των στιγμών με το αναλογούν ήθος, πίστη και μέτρο. Γιατί όπως λέει, διερωτώμενος, ο Ν. Καρούζος, “τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες; τίποτα : μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς”. Αρκεί να θέλουμε να συναντήσουμε τον Εσταυρωμένο. Αρκεί να έχουμε κατά νου ότι, τα κείμενα των Γραφών, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, υπογραμμίζουν την αποστροφή του Θεού στην έπαρση και την εκτίμησή Του στην ταπείνωση. Ας το έχουν λοιπόν υπόψη τους όσοι ομιλούν δημόσια στο όνομά Του, αλλά κι όσοι υποφέρουν από την αλαζονεία της αρετής και συχνά τον επικαλούνται…
Τέλος, διερωτώμαι για το λάθος στο οποίο υπέπεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο οποίος μιλώντας στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ προέβη σε μια αυθαίρετη κατηγοριοποίηση των πιστών. Δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω, όπως άλλους φωτεινούς Μητροπολίτες με τους οποίους από χρόνια συνομιλώ, ούτε ασφαλώς κατέχω απόλυτα την Χριστιανική θεολογία, ή έχω άποψη για το ποιμαντικό του έργο και την προσφορά του στην τοπική κοινωνία. Ως ταπεινός και πιστός όμως άνθρωπος, με ελάχιστη αλλά ουσιαστική λατρευτική συνέπεια, που πασχίζει καθημερινά να γίνει -όχι απλώς να φαίνεται- καλός Χριστιανός, έχω την αξίωση από τα σεβαστά μέλη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, με την ιερή αποστολή, να σέβονται την υπόστασή μου. Η κατηγοριοποίηση αφορά σε πελάτες μιας επιχείρησης, όχι σε μέλη της εκκλησίας του Χριστού. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα διαχωριστικής γραμμής των πιστών, αφού στην περίπτωσή της, η εκκλησία, απλώνει τα χέρια και το φως σε όλους, δέχεται τους πάντες. Αν μη τι άλλο, ισχύει η ρήση “έλθετε προς εμέ πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι”. Αυτό το λυτρωτικό συναίσθημα αποζητά ο πεφορτισμένος άνθρωπος από τις δυσκολίες της ζωής, προσερχόμενος με πίστη, σεβασμό και ευλάβεια στην εκκλησία, στο πλαίσιο της συμμετοχής του στα ιερά μυστήρια…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
