“Πελώριο νεκροσέντονο απλώθηκε πάνω στη γη του Πόντου το 1921…
Ο Κεμάλ από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου 1919, όχι μόνο συνέχισε την εφιαλτική πολιτική εξόντωσης των χριστιανών εκ μέρους των Νεοτούρκων, αλλά και την κατέστησε αγριότερη.
Όμως ιδιαίτερα στον Πόντο έστρεψε τα φαρμακερά βέλη του. Απαιτούσε σύντομο και ολοκληρωτικό τέλος αυτού του αδάμαστου και πανάρχαιου Ελληνικού φύλου της Ανατολής.
Οι Έλληνες του Πόντου οδηγούνταν ενώπιον των “δικαστηρίων ανεξαρτησίας” και οδηγούνταν κατά κανόνα στην αγχόνη… σε εξορίες θανάτου, σε μαζικές δολοφονίες, βιασμούς και αρπαγές νέων γυναικών, κορασίδων και μικρών αγοριών.”
Απόσπασμα από την Συνοπτική Ιστορία της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής του Χάρη Τσιρκινίδη.
Σε τρεις φάσεις-περιόδους, καταρχήν οι Νεότουρκοι και στην συνέχεια ο Κεμάλ, προχώρησαν στην Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής.
Ιδιαίτερα στον Πόντο, ο Ελληνισμός εξοντώθηκε με όπλο, με μαχαίρι, με αγχόνη, με “λευκό θάνατο,” που βρήκε στα “αμελέ ταμπουρού,” τα τάγματα εργασίας.
Όσοι κατόρθωσαν να γλυτώσουν από το μαχαίρι του Τούρκου, ήρθαν στην Μητέρα Ελλάδα, όπου με την βοήθεια της αλλά και την βοήθεια των ντόπιων γηγενών Ελλήνων, έστησαν ξανά το σπιτικό τους και οδήγησαν όλοι μαζί την Ελλάδα μπροστά.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού μετρά 353.000 ψυχές.
Τιμούμε ευλαβικά την μνήμη τους και δεν λησμονούμε.
Οφείλουμε στις 353.000 ψυχές που αφήσαμε στον Πόντο, αλλά και σ όλο τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και της Θράκης, να αγωνιζόμαστε μέχρι να πετύχουμε την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας και την συγνώμη της Τουρκίας για τα εγκλήματα της.
