Ακούς τον πρώην υβριστή του χώρου σου να ομιλεί για το παραταξιακό συμφέρον, κι εσύ νιώθεις άβολα, περίεργα και αμήχανα. Προβληματίζεσαι δε όταν τον ακούς να νουθετεί την κοινωνία, με το περισπούδαστο αλαζονικό υφάκι, από τα υπουργικά έδρανα, πολλώ δε μάλλον να ομνύει, από προφανή καταχρηστική συνήθεια και επαγγελματική διαστροφή, στις αρχές του χώρου σου.
Ενώ δε συμβαίνουν αυτά τα ετερόδοξα, περίεργα και επώδυνα, για τη γενιά μου τουλάχιστον που θυμάται, κάποιοι πρόθυμοι φίλοι, συνοδοιπόροι από το κοινό χθες, δίχως ελάχιστη όμως συναντίληψη, ζητούν, στο όνομα μιας απροσδιόριστης ιδεολογικοπολιτικής συνέχειας, προοπτικής και κανονικότητας, χάριν ενδεχόμενα της προσωπικής/οικογενειακής στρατηγικής, να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την κουλτούρα, τις πρακτικές και την ηθική μιας κομματικής κοινωνίας, με τις υφιστάμενες ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, που δεν υπάρχει.
Θέλει μήπως ιδιαίτερη ικανότητα για να δεχτεί κανείς, ότι η χώρα σήμερα έχει ανάγκη από μια ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή. Όχι προφανώς από την ιδεολογική ομογενοποίηση και την κατάργηση των ιδεολογικών συνόρων, τη συντήρηση των απαρχαιωμένων θεσμών και τη διαιώνιση του απέραντου “ιδεολογικοπολιτικού κενού” που δεσπόζει σήμερα στο γίγνεσθαι της χώρας. Μια αλλαγή που προσδοκά η κοινωνία, θα δράσει καταλυτικά στον πυρήνα της. Μια αλλαγή που θα συμπαρασύρει παρωχημένες πεποιθήσεις/στάσεις και παγιωμένες αντιλήψεις στο χώρο της πολιτικής, της οικονομίας και τέλος τις φθαρμένες από πολλού δομές της χώρας!!!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
