Λίγο μετά το δελτίο ειδήσεων, στον απόηχο των καταγγελτικών ανακοινώσεων και των παράδοξων πανηγυρισμών, ένθεν κακείθεν, των κομμάτων για την εξέλιξη στην υπόθεση Νοvartis ήτοι τον εξωδικαστικό συμβιβασμό μεταξύ του φαρμακευτικού κολοσσού και του Αμερικανικού υπουργείου δικαιοσύνης, ανέτρεξα στο ποίημα “Ας φρόντιζαν” του Κ. Καβάφη. Στο ποίημα που παραπέμπει στην παρακμιακή εποχή του 2ου αιώνα π.Χ., που παραμένει όμως προκλητικά επίκαιρο, χρήσιμο και διδακτικό σήμερα. Στο ποίημα που ο οικουμενικός Έλληνας ποιητής αναδεικνύει την εικόνα παρακμής και εκφυλισμού της πολιτικής συνείδησης των ατόμων που ταυτίζονται ή ασκούν εξουσία.
Που τους διακρίνει η ματαιότητα, το κενό ηθικής και το έλλειμμα αξιοπιστίας. Που στο κυνήγι της εξουσίας, με στόχο την κατάκτησή της, χάνουν το μέτρο και κάθε ίχνος πολιτικού ήθους. Η πορεία τους είναι συνώνυμη της φθοράς, αφού μοιραία η γοητεία της διαβρώνει τον πυρήνα της ψυχής τους, τους καθιστά ευάλωτους σε πιέσεις, αδίστακτους και εντέλει άπληστους κυνηγούς της δόξας. Ανήμπορος, λοιπόν, ο πολίτης να διακρίνει την αλήθεια ανάμεσα στους αλαλαγμούς, τις πανομοιότυπες αιτιάσεις και τις άναρθρες κραυγές των κομμάτων, αναφωνεί τον στίχο του ποιητή: “…Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο…” Η χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα, δεν αντέχει το διχαστικό παραλήρημα κανενός, το έθνος εντέλει έχει ανάγκη την υπηρεσία όλων…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
