Είναι γνωστό πως η μισή αλήθεια μας καθηλώνει, δεν μας επιτρέπει να αφουγκραστούμε τους ψιθύρους που σχετίζονται με τα γεγονότα της επικαιρότητας. Περιορίζει τον ορίζοντα της σκέψης μας, και μας εγκλωβίζει στη δίνη του ανεμοστρόβιλου της επικοινωνιακής καθημερινότητας. Ζούμε σε μια εποχή όπου περισσεύει η αιρετική αντίληψη και η αναθεωρητική σκέψη, μια εποχή σήψης που αναδίδει έντονη οσμή ποικιλώνυμων σκανδάλων, με πρωταγωνιστές το γνωστό δίπολο ήτοι πολιτικούς και επιχειρηματίες. Που όσο περισσότερο τη μελετούμε, τόσο λοιπόν οι βεβαιότητες που τη συνοδεύουν γεννούν πληθώρα ερωτημάτων, εγείρουν εύλογα πολλές αμφιβολίες για τη λειτουργία του κράτους και την ποιότητα της Δημοκρατίας. Το να παραμένεις, λοιπόν, εγκλωβισμένος στη ρευστότητα αυτής της εποχής, πολλώ δε μάλλον αμετακίνητα περιχαρακωμένος στη δική σου υποκειμενική αλήθεια, σημαίνει ότι στερείς από τον εαυτό σου μια γενναιόδωρη οπτική της καθημερινότητας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: αντέχει η χώρα μια νέα περίοδο πολιτικής όξυνσης, εν μέσω επαπειλούμενης οικονομικής ύφεσης, με πολλαπλές κοινωνικές προεκτάσεις; Αξίζει αυτός ο υπέροχος και υπερήφανος λαός, που άγγιξε τα όρια της ψυχικής και βιολογικής επιβίωσής του, κατά τη ζοφερή περίοδο των επαχθέστατων μνημονίων, μια νέα θλιβερή περίοδο που θα επιτείνει τα αδιέξοδα στην πολιτική ζωή της χώρας; Αντέχει η χώρα μια νέα περίοδο παρατεταμένης αντιπαλότητας, που συνακόλουθα θα επηρεάσει τη ροή εισροών οικονομικών κεφαλαίων/επενδύσεων, των εξαγωγών και την παραγωγική συνέχεια της χώρας; Αντέχει η κοινωνία/οικονομία ένα νέο φαύλο κύκλο κρίσης, με αμείωτη ένταση και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού, από τα τηλεοπτικά παράθυρα, θυσία στο βωμό της κοντόθωρης εκλογικής τακτικής/στρατηγικής των κομμάτων;
Δεν μπορεί, προφανώς, το άλμα στο κενό, να αποτελεί το τελευταίο στάδιο ελπίδας για το αφυδατωμένο πολιτικό σύστημα, ούτε τυχόν ενέργειες που βρίθουν από ματαιοδοξία, πολιτικό εγωισμό και ρεβανσισμό, να είναι ο κανόνας της συμπεριφοράς των κομμάτων. Η διαφθορά, αυτό το ποικιλώνυμο/πολύμορφο/πολυπλόκαμο καρκίνωμα που παραλύει διαχρονικά τις δομές του κράτους, εξαχρειώνει τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, απαλείφεται με πολιτικές που απαντούν στη καρδιά του προβλήματος. Γι΄αυτό, λοιπόν, δεν αρκεί η διεισδυτική σκέψη ούτε η καθαρή ματιά απέναντι στα γεγονότα, προέχει η εμπιστοσύνη στους θεσμούς όπως η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αρκεί, βέβαια, το αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα να λύσει την πολιτική εξίσωση που απειλεί την επιβίωσή του, να θέσει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Να επιδείξει ευέλικτη πολιτική σκέψη, συντεταγμένη πολιτική βούληση και περίσσιο πολιτικό θάρρος αντάξιο των προσδοκιών των πολιτών. Την ίδια ηθική/κοινωνική απαξία και τον ανάλογο ποινικό κολασμό οφείλει και πρέπει να έχει η πράξη της απιστίας ενός υπουργού, αδίκημα κακουργηματικού χαρακτήρα, με την παιδεραστία στην οποία πρωταγωνιστούν πολιτικά πρόσωπα.
Σε κάθε περίπτωση, να προχωρήσει δίχως αστερίσκους και δεύτερες σκέψεις στην ουσιαστική κατάργηση του κατάπτυστου άρθρου 86 του Συντάγματος, περί ευθύνης υπουργών. Προκειμένου έτσι να αποστιγματιστεί από το ειδικό καθεστώς προνομιακών ρυθμίσεων των πολιτικών προσώπων, επιβαρυντικό της εναπομείνασας αξιοπιστίας του, κάτι που αντιβαίνει την αρχή της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών. Τα κόμματα είναι οι φυσικοί εκφραστές των πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων, όχι οι ατζέντηδες επιχειρηματικών συμφερόντων και οι γραμματοκομιστές των αιτημάτων των οικονομικών παραγόντων. Γιατί, τότε, έτσι, κινδυνεύουν να καταστούν απόβλητα από το κοινωνικό σώμα, αφορισμένα για τις ιδέες τους. Σε κάθε περίπτωση, αποτελούν σημαντικό και πολύτιμο θεσμό του πολιτεύματος, του οποίου η καλή λειτουργία επηρεάζει εντέλει την πορεία της χώρας και την ποιότητα της δημοκρατίας. Συνεπώς, οι ελπίδες των πολιτών για το αύριο συνυπάρχουν με τη βαθιά πίστη στους θεσμούς της χώρας, όχι με τη συμπεριφορά κάποιων νεοσσών της πολιτικής ζωής που βρίθει από ιδιοτέλεια, αλαζονεία και έλλειψη σεβασμού των δημοκρατικών κανόνων και του Συντάγματος…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
