Λευκό χαρτί, γεμάτη καρδιά. Συγκίνηση, αγανάκτηση. Εξακόσια πενήντα δύο χιλιόμετρα και εκατό μέτρα. Πώς να κλείσω μέσα σε λέξεις τον χρόνο; Με ποια μονάδα να μετρήσω την απόσταση; Πόσες στιγμές να χωρέσει το κολάζ της πρώτης ανάμνησης διακοπών με το παιδί μου; Πόσα να προλάβω να του μάθω σε μόλις 4 ημέρες;
652.10 χλμ για να γνωρίσεις το ταξίδι, να έχεις την πρώτη γνωριμία με τις ρίζες σου, να προλάβεις να πάρεις εικόνες καλοκαιριού, να ζήσεις 3 βράδια με τον παππού και την γιαγιά. Ούτε μέτρο παραπάνω, χωρίς λόγο. Είσαι μόλις 4 χρονών και δεν σου δόθηκε ποτέ μέχρι σήμερα η ευκαιρία να μάθεις όσα καλείσαι να γνωρίσεις μέσα σε λίγες ώρες. Κάθομαι και μας παρατηρώ: Πόσο γεμάτη ανυπόμονη καρδιά.. Από την στιγμή που χαρούμενοι και οι δύο ξεκινήσαμε, είχα μηδενίσει, δεν ήθελα μέτρο να αφήσω να πάει χαμένο. Περιορισμένος ο χρόνος μας, αλλά έχουμε μάθει και οι δύο να κρατάμε μικρό καλάθι, χωρίς την θέλησή μας. Να ήξερες πόσο κόπο και αγωνία έχει η μάχη με το δευτερόλεπτο για να σε μάθω και να με μάθεις. Ήταν οι πρώτες μας διακοπές και όλα κύλησαν υπέροχα. Επειδή νιώθεις και κατά βάθος ξέρεις καλά ποιος είμαι, αλλά μπαίνεις αθέλητα σε έναν ρόλο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υφίστασαι όλη αυτή την δοκιμασία.. Πόσες άχρηστες πληγές θα αφήσει στην ψυχούλα σου.. Καλοκαιρινές διακοπές με τον μπαμπά σου, μόλις 3 διανυκτερεύσεων, διότι τόσες έκρινε το δικαστήριο ότι είναι αρκετές για να αναπτύξουμε μεταξύ μας ουσιαστικό δεσμό, και εσύ να έχεις τα κατάλληλα εφόδια για να αναπτυχθείς ομαλά. Σε μόλις 3 βράδια να γνωρίσεις τον παππού και την γιαγιά, να προλάβεις να γνωρίσεις μυρωδιές να εξοικειωθείς με πρόσωπα, χαμόγελα και αφές. Έχουν περάσει είκοσι μέρες και ακόμα να ξανασυναντηθούμε, ακόμα να σε ακούσω στο τηλέφωνο – και αυτό μάλλον για το καλό σου θα γίνεται.. Παρά τις λιγοστές ημέρες, είχα τα μάτια μου ανοικτά, την αγκαλιά μου σε επιφυλακή, για να μην χάσω καμία στιγμή μαζί σου. Δεν σε είχα δει ποτέ να κοιμάσαι, δεν ήξερα τι γκριμάτσες κάνεις στον ύπνο σου, αν γυρίζεις ή αν θέλεις νερό. Δεν είχες ακούσει την λέξη «διακοπές» και σου την έμαθα – έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν είχες ξανακάνει ποδήλατο, και ήταν η πρώτη φορά που έτρεξες σε γήπεδο, σε είδα να κολυμπάς καλά, αντίθετα με όσα μου έλεγες! Όλα αυτά παρά την θέλησή μας. Να σου πω την αλήθεια αγοράκι μου, δεν με νοιάζει αν θα είσαι καλός στην μπάλα, αλλά αγωνιώ να έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις πρώτα κάτι πριν το απορρίψεις. Όταν επιστρέψαμε ήσουν θλιμμένος, δεν έχω απάντηση στο γιατί να μην έχουμε ακόμα μία ημέρα. Κανένας δεν μπορεί να έλθει στην θέση σου. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόμο που νιώθεις κάθε φορά που θέλεις να ρωτήσεις κάτι και δεν το κάνεις, κάθε φορά που αρνείσαι να απαντήσεις σε απλές ερωτήσεις. Είναι το κεφαλάκι σου γεμάτο απορίες. Γιατί στην ηλικία σου να βιώνεις την διαδικασία να στερείσαι βιώματα που θα σε στιγματίσουν για μία ζωή; Κανένας δεν έχει δει την δυσκολία της θέσης σου να πεις ότι πέρασες καλά μαζί μου. Εύχομαι αυτό να αλλάξει γρήγορα. Πρέπει να αλλάξει..
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή. Ο πατέρας είναι μέλος των «Ενεργών Μπαμπάδων ΑΜΚΕ» και ασφαλώς διατηρεί την ανωνυμία του. Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο υφίστανται καθημερινά ψυχολογική βία με σκοπό την αποστέρηση του μη έχοντος την επιμέλεια γονέα τους. Συνεπιμέλεια – Ίσος Χρόνος μεταξύ των γονέων και Εναλλασσόμενη κατοικία ΤΩΡΑ! Πριν είναι αργά για τα παιδιά μας.
Πηγή το www.energoimpampades.gr
