Ενώ στη Γερμανία των 83,02 εκατομμυρίων η κυβέρνηση συνασπισμού (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, Χριστιανοκοινωνική Ένωση και Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα) αποφάσισε τη μείωση του αριθμού των βουλευτών στη Bundestag, το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο που έχει 709 βουλευτές, επικαλούμενη το αυξημένο κόστος για τους φορολογούμενους Γερμανούς πολίτες… Ενώ στην Ιταλία των 60,36 εκατομμυρίων μείωσαν για τους ίδιους λόγους με νόμο πάνω από το 1/3 τον αριθμό των βουλευτών ήτοι 400 από 630 και των γερουσιαστών αντίστοιχα 200 από 315, τα κόμματα στη χώρα μας, ως είθισται, πετούν μονίμως χαρταετό. Αναλώνονται σε βαθυστόχαστες αναλύσεις που παραπέμπουν σε ακαδημαϊκή συζήτηση και λοιπές ανέξοδες τηλεοπτικές παρόλες, ήτοι περιορίζονται σε κοινότυπες γενικόλογες διακηρύξεις και επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες για το αυτονόητο. Στη χώρα λοιπόν των 10,72 εκατομμυρίων που το πολιτικό σύστημα νοσεί βαθύτατα και ο πολιτικός κόσμος προσπαθεί ν’ ανακτήσει μέρος του κύρους του και της χαμένης αξιοπιστίας του, η συζήτηση αυτή κάθε φορά προκαλεί αμηχανία αντιδράσεων και γενική δυσανεξία στις τάξεις του πολιτικού προσωπικού!
Έτσι, ενώ το Σύνταγμα της χώρας ήτοι το “Ευαγγέλιο” του πολίτη προβλέπει (άρθρο 51. 1.) ότι ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους, καμία κυβέρνηση από την περίοδο της κρίσης και μετά δεν προέβη σε τέτοια κίνηση, ήτοι ανέλαβε αντίστοιχη νομοθετική πρωτοβουλία όπως συνέβη με τόσες άλλες, επώδυνες κατά μείζονα λόγο για τον ελληνικό λαό, την περίοδο των μνημονιακών χρόνων. Συνεπώς, όπως εύλογα τεκμαίρεται από την επισταμένη ανάγνωση του Συντάγματος της χώρας, για τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, στον ελάχιστο συνταγματικά προβλεπόμενο αριθμό, δεν απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση αλλά απλή νομοθετική ρύθμιση. Στη χώρα λοιπόν στην οποία οι βουλευτές ασκούν ακόμη, κατά παράβαση της αρχής διάκρισης των εξουσιών, κυβερνητικά καθήκοντα ήτοι είναι ταυτόχρονα ελεγκτές και ελεγχόμενοι άλλως μέλη της νομοθετικής εξουσίας (νομοθετικό σώμα) και συγχρόνως της εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνηση), κάποιοι, ατυχώς, συνδέουν την ως άνω συζήτηση με τη συνταγματική αναθεώρηση!
Με την ύφεση όμως να βαθαίνει απελπιστικά, την εικόνα του δημοσίου χρέους να παραμένει αμετάβλητη γεννώντας, εν μέσω πανδημίας, τους ίδιους αρνητικούς συνειρμούς και την δραματική κατάρρευση των εσόδων να προκαλεί πονοκέφαλο στα κρατικά ταμεία, ζητούμενο είναι η εξοικονόμηση ενός κονδυλίου δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και συνακόλουθα η ανακούφιση του προϋπολογισμού της χώρας. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο στην επιβάρυνση των φορολογούμενων πολιτών και την ασυνήθιστα υψηλή, σε σχέση με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αυξημένη δαπάνη. Ήτοι όπως συνάγεται από την ανάλυση των δεδομένων τη βουλευτική αποζημίωση, τη συμμετοχή σε επιτροπές, τις ατέλειες και τα λοιπά όπως συνεργάτες, σύμβουλοι, συνοδοί αστυνομικοί και επιπρόσθετα το συνταξιοδοτικό κόστος. Σε μια περίοδο κατά την οποία η εκτελεστική εξουσία κατισχύει, λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος, της νομοθετικής εξουσίας, το ζήτημα επιπρόσθετα αφορά στην αναβάθμιση και την ενίσχυση του ρόλου του βουλευτή με την ουσιαστική εμπλοκή του στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Εκτός αν επιθυμούμε τον βουλευτή πειθήνιο κι άλαλο όργανο της κοινοβουλευτικής του ομάδος, σε ρόλο γραμματοκομιστή των αιτημάτων των ψηφοφόρων του, με ελάχιστη έως καθόλου παρουσία/συμμετοχή στις διαδικασίες κοινοβουλευτικού ελέγχου και στη νομοπαρασκευαστική εργασία/διαδικασία της Βουλής!!!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
