Μετά από δέκα χρόνια πρωτοφανούς ύφεσης στην οικονομία μας και υπαρξιακής κρίσης στην αγορά, με την πανδημία του κορονοιού να φτάνει σε μεγαλύτερη κορύφωση, με τον επιχειρηματικό κόσμο εξοντωμένο και την κοινωνία σε δοκιμασία ζωής, η κυβέρνηση της ΝΔ βρήκε τη μαγική λύση: θα πτωχεύουν οι πάντες! Έμποροι και νοικοκυριά, μικρέμποροι και υπάλληλοι, εργαζόμενοι και αγρότες, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι! Πτωχοί όλοι οι Έλληνες σύμφωνα με το νέο σχέδιο πτωχευτικού κώδικα!!
Η Κυβέρνηση έθεσε σε διαβούλευση και πρόκειται να φέρει άμεσα στη Βουλή προς ψήφιση ψευδεπίγραφο Σχέδιο Πτωχευτικού Κώδικα. Ενώ πρόκειται για έναν αυστηροποιημένο, βάρβαρο και κυνικό πτωχευτικό νόμο, του δίνουν τον παραπλανητικό τίτλο: «κώδικας διευθέτησης οφειλών και παροχής δεύτερης ευκαιρίας(!!)». Ποιας ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ και ποιας ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ; Ο πολίτης που θα χάνει το σπίτι του, αφού θα κηρύσσεται σε πτώχευση, θα χάνει όλα τα υπάρχοντά του και δε θα έχει καμία ευκαιρία στη ζωή. Ούτε ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ θα έχει ούτε ΖΩΗ θα έχει!
Στον ψευδεπίγραφο Νέο Πτωχευτικό Νόμο στεγάζονται πρωτόγνωρες βάρβαρες ρυθμίσεις εξόντωσης του μεσαίου και του μικρομεσαίου επιχειρηματία, του επαγγελματία, του μικρέμπορου, του εργαζόμενου, του υπαλλήλου, του αγρότη, του συνταξιούχου και του φυσικού προσώπου, στους οποίους προσδίδουν γενικευμένη πτωχευτική ικανότητα, προκειμένου να πτωχεύσουν οι πάντες, αφού προηγουμένως χάσουν την πρώτη τους κατοικία και όλη την πτωχευτική τους περιουσία. Μέσω της αυστηροποίησης του Πτωχευτικού Νόμου πτωχεύει η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της και όχι μόνον οι έμποροι, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.
Επισημαίνεται ότι ο Πτωχευτικός Κώδικας (Ν.3588) ισχύει ήδη από το 2007 και έχει τροποποιηθεί εννέα (9) φορές κατά τα τελευταία δεκατρία (13) χρόνια!! Λόγω της παρατεταμένης και εξοντωτικής οικονομικής κρίσης, αλλαγές έγιναν στο Νόμο για να ευνοηθούν τα χειμαζόμενα νοικοκυριά και οι δοκιμαζόμενοι επαγγελματίες, με ρυθμίσεις διευκολύνσεων, έναντι των Τραπεζών και του Δημοσίου. Τώρα, το Σχέδιο Πτωχευτικού Νόμου κινείται με σκληρότητα και κυνισμό προς την αντίθετη κατεύθυνση: Το νέο πτωχευτικό δίκαιο αποτελεί, στην κυριολεξία, το επικοινωνιακό περιτύλιγμα με το οποίο γενικεύεται ο θεσμός της πτώχευσης, καταργείται η προστασία της πρώτης κατοικίας, καταργείται ο εξωδικαστικός συμβιβασμός και οι πολίτες χάνουν τα σπίτια τους, αφού παραμείνουν, ως νοικάρηδες, για λίγο σε αυτά. Βεβαίως ουδεμία ανάγκη τέτοιων αλλαγών υπήρχε.
Ο νέος Πτωχευτικός Νόμος αποτελεί «αλάτι στην πληγή», εφόσον καταπνίγει ακόμη περισσότερο τον επιχειρηματία που οικονομικά χειμάζεται, ταλαιπωρείται και βρίσκεται στα όρια της οικονομικής επιβίωσης, όπως και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που πλέον θα πτωχεύουν ως έμποροι και υπαγορεύεται από την πολυετή πλέον αποτυχία της διαχείρισης των κόκκινων δανείων και τις χαριστικές ρυθμίσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων σε φίλους των τραπεζιτών στρατηγικούς κακοπληρωτές και από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες εμμονές των κυβερνώντων που σφίγγουν ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των πολιτών που οι ίδιοι πτώχευσαν. Μάλιστα, κάνουν την νύχτα μέρα: ενώ πρόκειται για ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΟ δίκαιο της αφερεγγυότητας παρουσιάζεται ως δίκαιο της φερεγγυότητας. Και ενώ ΚΑΤΑΡΓΕΙ την προστασία της πρώτης κατοικίας, παρουσιάζεται δήθεν ως «δεύτερη ευκαιρία» για τους πτωχούς. Ποια “δεύτερη ευκαιρία”; ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΙΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΤΩΧΟΥ”;
Ως πρόσχημα για τις εξοντωτικές ρυθμίσεις του εμφανίζεται -τάχα- η αντιμετώπιση των “στρατηγικών κακοπληρωτών”, ενώ στους πραγματικούς στρατηγικούς κακοπληρωτές, την ίδια στιγμή, χαρίζονται κόκκινα δάνεια εκατομμυρίων ευρώ, με τα γνωστά σε όλους μας “κουρέματα”. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των οφειλετών είναι έντιμοι επιχειρηματίες, οι οποίοι αγωνίζονται να επιβιώσουν σε συνθήκες πτωχευμένης αγοράς και πτωχευμένου δημόσιου χώρου. Οι έντιμοι πολίτες δεν καλούνται απλώς να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, στις οποίες θα είχαν ανταποκριθεί αν υπήρχε χώρος αγοράς, αλλά εξαναγκάζονται με τις διατάξεις του νέου πτωχευτικού νόμου να χάσουν και το σπίτι τους που μέχρι σήμερα για λόγους ανθρωπιστικούς είχε εξαιρεθεί από τους πλειστηριασμούς.
Είναι λοιπόν ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας ο επικοινωνιακός, παραπλανητικός, καμβάς για να υφαρπάξουν «τα κοράκια» σε συμβολικό τίμημα τη στέγη των Ελλήνων που θα γίνουν από ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ των σπιτιών τους ΝΟΙΚΑΡΗΔΕΣ, για λίγο, και ΑΣΤΕΓΟΙ, στη συνέχεια, καταργώντας στην πράξη, με τρόπο βίαιο και σε μια άθλια κοινωνική και οικονομική συγκυρία που επιδεινώνεται έτι περισσότερο από την υγειονομική και την οικονομική κρίση που προκαλείται εξαιτίας αυτής (κατά την οποία θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα βελτίωσης της προστασίας της πρώτης κατοικίας) τη μόνη θετική κοινωνική ιδιαιτερότητα που έχουμε σήμερα ως χώρα, δηλαδή το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Και μάλιστα για να «χρυσώσουν το χάπι» στους οφειλέτες που θα χάσουν την κατοικία τους, τους δίνουν τη δυνατότητα να παραμείνουν, ΓΙΑ ΛΙΓΟ, σε αυτήν ως ενοικιαστές, από την οποία όμως θα αποβάλλονται βιαίως εάν για οποιοδήποτε λόγο δεν καταβάλουν τη δόση -ενοίκιο. Μετά δε από λίγο χρόνο, θα χάνουν και το ενοικιαζόμενο, πρώην, σπίτι τους και θα αναζητούν, ως άστεγοι, παγκάκια στη γειτονιά τους.
Η διάταξη, μάλιστα, του άρθρου 105 του Σχεδίου του Πτωχευτικού Νόμου, για την απαλλαγή από τα χρέη του οφειλέτη, του οποίου η κατοικία έχει εκπλειστηριαστεί μαζί με όλα τα άλλα υπάρχοντά τους είναι τόσο ψευδεπίγραφη και παραπλανητική που αποτελεί επί της ουσίας ρυθμιστική απάτη, καθώς, αφού παίρνει και τα παπούτσια, το σπίτι και την ψυχή του οφειλέτη που τον πτώχευσαν οι δανειστές, στο τέλος, τον … “απαλλάσσει” -τάχα- από τα χρέη. Μα δεν μπορεί πλέον να έχει χρέη αφού δεν έχει τίποτα ούτε καν δυνατότητα να επιβιώσει. Τι χρέη να έχει;
Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 124 (με μια ρύθμιση που αν δεν ήταν τραγική θα ήταν νομοθετικός αστεϊσμός), οι ιδιοκτήτες εταιρικών επιχειρήσεων (προσωπικών και κεφαλαιουχικών εταιρικών συμμετοχών) θα τις χάνουν, χωρίς καν να ερωτηθούν υπέρ των δανειστών τους, μέσω ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης που οι τελευταίοι θα τους επιβάλλουν, πετώντας τους έξω από την εταιρική επιχείρηση που ίδρυσαν, χρηματοδότησαν και λειτούργησαν μέχρι σήμερα. Ενώ δηλαδή η εταιρική συμμετοχή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, ως μορφή ιδιοκτησίας, επί της ουσίας προβλέπεται από τη διάταξη η αναγκαστική απαλλοτρίωση της εταιρικής συμμετοχής και των μετοχών των δικαιούχων επιχειρηματιών, χωρίς οποιαδήποτε αποζημίωσή τους.
Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας, συνεπώς, αποτελεί βάρβαρο πογκρόμ κατά της επιχειρηματικότητας από αυτούς που -δήθεν- την υποστηρίζουν ιδεολογικοπολιτικά, βάσει του οποίου εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις θα βρεθούν σε κατάσταση πτώχευσης, εκκαθάρισης και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης. Χιλιάδες επιχειρήσεις θα περιέλθουν στα χέρια των πιστωτών τους με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς υπαιτιότητα των οφειλετών, ακόμη και για συμβολικά χρέη, χωρίς οι επιχειρηματίες να ερωτηθούν ούτε καν να αποζημιωθούν.
Με τη διάταξη δε του άρθρου 105 του νέου Πτωχευτικού Νόμου καταργείται ουσιαστικά και ο Εξωδικαστικός Συμβιβασμός, ο οποίος πλέον προβλέπεται μόνο κατά τον τίτλο, αφού καταργείται, πλήρως και κατά ρητή διάταξη του νόμου, οποιαδήποτε δικαστική έννομη προστασία.
Η διάταξη αυτή που δεν έχει προηγούμενο στη διεθνή νομοθετική ιστορία και, ως εκ τούτου, θα απασχολήσει έντονα τη νομική επιστήμη, αφού αποτελεί βάρβαρη, αντισυνταγματική και αντιενωσιακή κατάργηση της δικαστικής προστασίας που δικαιούται κάθε πολίτης. Έτσι ο πολυδιαφημιζόμενος εξωδικαστικός συμβιβασμός της κυβέρνησης δεν υπάρχει, ουσιαστικά καταργείται, αφού επί της ουσίας αποτελεί εξαναγκαστική ρύθμιση που καταργεί την έννοια της συμφωνίας μεταξύ οφειλέτη και δανειστή για την ρύθμιση των χρεών του, όπως εξ ορισμού ορίζεται ο εξωδικαστικός συμβιβασμός.
Παραμένει δε στο νέο Πτωχευτικό νόμο, ως φούσκα, μόνο για λόγους επικοινωνιακούς, αφού ο δικαιούχος του εξωδικαστικού συμβιβασμού δεν μπορεί να προσφύγει στο Δικαστήριο, κάτι το οποίο δεν είναι απλά ύποπτο αλλά προσκρούει στο νομικό μας πολιτισμό. Νομική βαρβαρότητα και πολιτική νεοφιλελεύθερου πρωτογονισμού αποτελεί η διάταξη που απαγορεύει στα δικαστήρια να ασχοληθούν με τα κόκκινα δάνεια, δημιουργίες του χωλού τραπεζικού μας συστήματος.
Οι προφανείς κοινωνικές προεκτάσεις της εφαρμογής αυτών των ρυθμίσεων με τον άστεγο στον δρόμο, τον πρώην επιχειρηματία σε καθεστώς δημεύσεων, την κοινωνία πτωχευμένη, τις επιχειρήσεις υπό αναγκαστική απαλλοτρίωση, άνευ αποζημίωσης, την πτώχευση κεντρική ιδέα της ζωής, τους πολίτες εξωμένους και τα σπίτια τους ξενοίκιαστα στην ιδιοκτησία πιστωτών δεν είναι μόνο μια εγκληματική ανθρωπιστική ανατροπή επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή. Είναι στοιχείο βαρβαρότητας που μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πυριτιδαποθήκης.
