Όταν ως πολίτης αξιώνεις το σεβασμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών σου, όπως την άσκηση του θεμελιακού δικαιώματος της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, της ελευθερίας της σκέψης και της συνείδησης…
Όταν ως πολίτης αξιώνεις ευθύνες από τους άλλους, στην προκειμένη περίπτωση από τους έχοντες την ευθύνη του συντονισμού της επιχείρησης κατά της εξάπλωσης του ιού, τότε, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, πρέπει ν’ αποδέχεσαι τις δικές σου. Γιατί, η ελευθερία, πέρα από θεμελιώδες πανανθρώπινο δικαίωμα, είναι ευθύνη. Συνεπώς, σε αυτή την περίοδο της ζωής μας, με τις πολύ συγκεκριμένες αναπόφευκτες περιοριστικές συνθήκες, δεν έχει η θέση ο γνωστός ωχαδελφισμός, η εξαίρεση και η επίκληση της κακής συνήθειας ήτοι της γνωστής κοινωνικής παθογένειας, που ταλανίζει διαχρονικά τη χώρα, αλλά η υπευθυνότητα, το μέτρο, η ψυχραιμία και η κοινή λογική. Ούτε, όμως, η προφανής ασυνέπεια εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού, ουδείς άλλωστε υπεράνω του νόμου, και η υπερβολικά επιθετική ρητορική κάποιων επιστημόνων, όταν με τη σειρά τους περιγράφουν, αναλύουν και χαρακτηρίζουν την πορεία της πανδημίας στη χώρα. Φοβούμαι ότι προκαλούν τη μήνη όλων ήτοι των ψεκασμένων, των αφελών και όλων όσων νιώθουν αισιόδοξοι, ευγνώμονες και πεπεισμένοι για την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και τη σημαντική συνεισφορά της φαρμακευτικής τεχνολογίας στον αγώνα αυτό…
Άλλωστε, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ως είναι γνωστό, εκτιμά ότι από τον κορονοϊό, θα πεθάνουν εντέλει, μέχρι την ανακάλυψη του εμβολίου, μόλις 2.000.000 άνθρωποι, κι όχι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάθηκαν στο παρελθόν στο διάβα των γνωστών πανδημιών του πλανήτη. Ήτοι όχι 75 εκατομμύρια ανθρώπων όπως την περίοδο της πανδημίας της Μαύρης πανώλης, κατά τον 14ο αιώνα στην Ευρώπη, τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρών στις πανδημίες της χολέρας, κατά τον 19ο αιώνα, και της ελονοσίας, έως τα μισά του 20ού αιώνα. Ούτε ασφαλώς τα 50 εκατομμύρια νεκρών, τους πρώτους έξι μήνες, στις πανδημίες γρίπης, όπως η Ισπανική γρίπη, αλλά και οι νεκροί του μεγάλου λοιμού των Αθηνών, το 430 π.Χ., που σκότωσε τα 2/3 του πληθυσμού της πόλης μέσα σε τέσσερα χρόνια. Συνεχίζω, λοιπόν, να πιστεύω ότι, η συνείδηση του ενεργού πολίτη συνυφαίνεται με το αίσθημα ευθύνης, ότι δεν τελεί υπό αίρεση ούτε υπό την απειλή του επελαύνοντος ιού και του διαχεόμενου φόβου, ελέω υπερβολικής προσέγγισης των ΜΜΕ, πολλώ δε μάλλον την απειλή ενός διοικητικού προστίμου. Οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατανοούν ότι η ελευθερία, είναι πρωτίστως ευθύνη!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
