Πρόσφατα έβλεπα μια αψιμαχία στη Βουλή με πρωταγωνιστές δύο χαρακτηριστικούς λάτρεις της εξουσίας, βρίθουν τα υπουργικά έδρανα και οι K.O. των κομμάτων, δύο θρασείς «επαγγελματίες γυρολόγους» της πολιτικής σκηνής. Απ΄ τη μία ένας υπουργός – με ηχηρό πέρασμα από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ – κι απ΄ την άλλη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ – με αντίστοιχο πέρασμα από το ΠΑΣΟΚ – να επιδίδονται σε μια άγονη αντιπαράθεση, με το γνωστό παρωχημένο ξύλινο λόγο, για λογαριασμό των ιδεών της παράταξης που σήμερα “υπηρετούν”, ενώ μέχρι χθες ήσαν απέναντι ιδεολογικοπολιτικά και ασκούσαν στοχευμένη δριμεία κριτική. Η εικόνα θαρρώ βολική, ότι πρέπει για πρωτοσέλιδα και για πολιτική παραφιλολογία. Παρέπεμπε στις συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα στα καφενεία της ελληνικής επαρχίας, όπου οι πρωταγωνιστές αντίστοιχων “επικών” αντιπαραθέσεων προσπαθούν ανορθόδοξα, με πυξίδα το ανεξάλειπτο πάθος τους για την κομματική ιδεολογία, να «κατακεραυνώσουν» ο ένας τον άλλο. Ευκαιρία σε κάθε περίπτωση για τον πολιτικό συντάκτη, που πασχίζει μάταια να νεκραναστήσει σκηνές του χθες, να αφηγηθεί στο φιλοθεάμον κοινό της συχνότητας του ένα ακόμη “συνταρακτικό ρεπορτάζ” από το ιστορικό πεδίο της Βουλής. Η ειδοποιός όμως διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα έγκειται στα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών. Όχι μόνο σε σχέση με το στυλ, την σκηνική παρουσία και την ποιότητα του κοινοβουλευτικού λόγου που εκφέρουν, αλλά με τον αυθεντικό δεσμό των ως άνω πρωταγωνιστών με το ιδεόγραμμα του χώρου που σήμερα τάχα υποστηρίζουν…
Μπορείς να διακρίνεις τα ιδανικά ενός πολιτικού όχι από το προσωπείο που τον περιβάλλει, αλλά από τη συνοχή της ιδεολογίας που πρεσβεύει και τα ιδεολογικά άλματα στα οποία επιδίδεται συχνά ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία του. Αναντίρρητα η σοβαρότητα, η αξιοπρέπεια και η πολιτική είναι τελείως ξένες έννοιες και διαφορετικές μεταξύ τους. Όπως λοιπόν η αξιοπρέπεια, αυτή η ξεχωριστή αρετή, κοσμεί τον άνθρωπο του λόγου και της δράσης που έχει αξίες, έτσι και η πολιτική αξιοπρέπεια διακρίνει τον άνδρα που έχει αδιαπραγμάτευτες αρχές και υψηλά ιδανικά, τον αποτρέπει να φτάσει στα όρια της πολιτικής αυθάδειας και αναίδειας. Βλέπεις, τα ιδεώδη, τα προτάγματα, οι αξίες και τα ιδανικά ενός χώρου, δεν είναι μια εικόνα που πλάθει ο καθένας αυθαίρετα μέσα στο μυαλό του, ούτε έχουν φτιαχτεί συγκυριακά από φθηνά και φερτά υλικά της ιστορίας. Αποτελούνται από τα ιδιαίτερα συστατικά της φύσης, των εμπειριών και της πολυκύμαντης ιστορίας του χώρου.
Γεννιούνται, υπάρχουν και σφυρηλατούνται στον καθημερινό αγώνα για την ιδεολογική υπεροχή του χώρου. Δεν ήταν ούτε είναι σημαία ευκαιρίας για κανένα επισκέπτη, που βρήκε περιστασιακά «άσυλο» στην αυλή αυτού του χώρου. Ήτοι όποιον για τους δικούς του λόγους έχει αποδυθεί σήμερα σε έναν αγώνα εναντίον των ιδανικών της νεότητάς του, άλλως βρίσκεται σε διάσταση με τον πρότερο κομματικό/πολιτικό του βίο. Τα ιδανικά, καλλιεργούνται, ανθίζουν και ζουν στα βάθη της ψυχής μας, είναι αδιαπραγμάτευτα όπως η συνείδησή μας…
