Δεν μπορεί να πέρασες ένα φεγγάρι από το σχολείο, να έχεις εργαστεί ως καθηγητής μαθηματικός στην ιδιωτική εκπαίδευση, και να μιλάς σήμερα έτσι για ανήλικους μαθητές. Να εκφράζεσαι τόσο απαξιωτικά για νεαρούς ανθρώπους, που βρίθουν από εγνωσμένη ανωριμότητα, υπέρμετρη ευαισθησία και απροσδιόριστη εφηβική αντίδραση, πολλώ δε μάλλον να τους χαρακτηρίζεις με σκαιό τρόπο και βάναυσο ύφος που απάδει με την σημερινή ιδιότητά σου, ήτοι “αλητάκια”! Μάλλον αγαπητέ πέρασες και δεν ακούμπησες, και για τούτο, δεν διδάχτηκες τίποτε για την ιερή σχέση δασκάλου/μαθητή. Εκτός κι αν το σεβασμό σου προνομιακά συγκεντρώνουν μόνο οι τρόφιμοι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων, όχι “τα αλητάκια” του δημόσιου σχολείου με τις πολλές ελλείψεις, τις αστείες ανύπαρκτες υποδομές και τα χρόνια προβλήματα οργάνωσης και λειτουργίας…
Ναι, ασφαλώς, οι καταλήψεις σχολικών μονάδων, η γνωστή παθογένεια των τελευταίων τριάντα χρόνων, είναι καθ΄όλα παράνομη πράξη και γι΄αυτό άλλωστε καταδικαστέα. Ναι, ασφαλώς, οι ανήλικοι μαθητές παρανομούν σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ναι, προφανώς, τα παιδιά δεν δύνανται να αναλύσουν τα κίνητρα ή τις προθέσεις όσων ενδεχόμενα πρόθυμα τους καθοδηγούν, στοχεύοντας στην πολιτική κεφαλαιοποίηση, και γι΄ αυτό εσφαλμένα γοητεύονται από τη φθηνή σπέκουλα των κινητοποιήσεων. Τα παιδιά, όμως, δε ζουν σε ελεύθερες ανεξάρτητες νησίδες ούτε σε άλλη χώρα, ζουν εδώ μαζί μας, μετέρχονται τις ίδιες πρακτικές και βιώνουν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια αδιέξοδα, μοιράζονται τις ίδιες συγκινήσεις και τα ίδια συναισθήματα. Το σχολείο, βλέπεις, συνιστά οργανικό τμήμα της κοινωνίας, είναι σε ανοιχτή αλληλεπίδραση με την κοινωνία και τους φορείς της. Συνεπώς, τα παιδιά, απορροφούν όλη την ένταση των γεγονότων που συμβαίνουν δίπλα τους, δεν είναι απλοί θεατές της ζωής ούτε άδεια δογματικά μυαλά, αλλά ανοιχτά κι έξυπνα μυαλά που χρήζουν συστηματικής, στοχευμένης και μεθοδικής υποστήριξης…
Διερωτήθηκες μήπως σε τι περιβάλλον κοινωνικοποιούνται αυτά “τ΄αλητάκια”, τι αξίες προσλαμβάνουν καθημερινά από τους ταγούς της κοινωνίας, ποια πρότυπα τους δίνουμε εμείς οι “σοφότεροι” με τη γνωστή πατερναλιστική αντίληψη και την άτεγκτη κοινωνική ηθική; Μήπως, τις αξίες και τα πρότυπα που τείνουν να επιβάλλουν τα ΜΜΕ της χώρας, με τις φθηνές θλιβερές παραγωγές ήτοι τα γνωστά τηλεσκουπίδια που κακοποιούν καθημερινά τη γλώσσα και αλλοιώνουν συστηματικά τον πυρήνα των αξιών τους; Τα παιδιά, αγαπητέ, χρειάζονται υγιή πρότυπα και ισχυρά ιδανικά, όχι στείρα, δογματική κι αρνητική κριτική, αποστολή που πιστώνονται από κοινού η πολιτεία, οι γονείς και το σχολείο. Πάντα όμως θα υπάρχει αντικείμενο συζήτησης, αφού το σχολείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός του οποίου οι δομές χρήζουν συμπλήρωσης με βαθιές τομές και ριζική αλλαγή…
Αν πράγματι λοιπόν σε διέκρινε το ειλικρινές ενδιαφέρον κι όχι η σπουδή να πεις κάτι ήτοι να καταγράψεις την παρουσία σου, ελέω ψηφοθηρικής βουλιμίας, θα πρόσθετες πολλά στην κοινοβουλευτική σου φαρέτρα, αν χθες άκουγες τη θαρραλέα ραδιοφωνική παρέμβαση (Real Fm) του πρώην υπουργού Παιδείας, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, για το μείζον ζήτημα των καταλήψεων και συνολικά της παιδείας, που όπως είπε χρήζει άμεσης, γενναίας και ριζικής αναγέννησης. Τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη, ενθάρρυνση κι εμπιστοσύνη, έχουν ανάγκη από κατανόηση και ειλικρινή σεβασμό, πρωτίστως όμως θέλουν από εμάς να τα ακούσουμε προσεκτικά. Αρκεί όμως να μπορούμε να τα προστατεύσουμε απ’ την δική μας επιρροή, σοφία και άποψη. Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται, προκειμένου αύριο να διαμορφώσουν τη δική τους κοινωνικοπολιτική ταυτότητα, να γίνουν ολοκληρωμένοι και υπεύθυνοι πολίτες ήτοι ενεργά μέλη της κοινωνίας των πολιτών. Ας δώσουμε λοιπόν χρόνο στα παιδιά να ανακαλύψουν, όπως κάναμε εμείς στην ηλικία τους, δυνάμει την άγνοια τους και να διδαχτούν από την περίοδο αυτή. Ο κυριότερος στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η γνώση, αλλά η ενεργή κριτική σκέψη και η ώριμη δράση του μυαλού ενός νέου ανθρώπου, προκειμένου με τη σειρά του να φτάσει στην κατανόηση του σύγχρονου γίγνεσθαι. Αρκεί, όμως, όλοι εμείς που έχουμε ευθύνη για την εξέλιξή των παιδιών (πολιτεία, εκπαιδευτικοί και γονείς) να τα οδηγήσουμε στο κατώφλι του μυαλού τους, να μην τα εγκλωβίσουμε στην περιοχή των δικών μας πεποιθήσεων…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
