Οι άνθρωποι, ανέκαθεν, γιόρταζαν τη Χαρά. Το Χαρμόσυνο. Το Αντάμωμα. Την Επιτυχία. Και έστηναν γιορτινά τραπέζια, με κρασί, τσίπουρο, φαγητά κάθε λογής και γλυκίσματα. Και, όταν λύνονταν τα στόματα, έπιαναν τα όργανα και τραγουδούσαν και χόρευαν.
Ανέκαθεν, επίσης, ήξεραν να ομονοούν με τη λύπη, τη στεναχώρια, την απώλεια, τον θάνατο.
Σήμερα, μετά από έναν Μαύρο Νοέμβρη και έναν – επερχόμενο – Μαύρο Δεκέμβρη (ο κοινός νους δεν θα το αμφισβητήσει), ποιος μπορεί να μιλάει για Γιορτή; Ποιος επίσημος φορέας μπορεί να διατυμπανίζει τις εορταστικές του εκδηλώσεις, χωρίς να βλέπει μια πόλη γεμάτη φαντάσματα το βράδυ; Ποιος φορέας έχει τα κουράγια, μπρος στις εκατόμβες νεκρών, να εκφράζεται με τέτοια χαρά και να καλεί τον κόσμο σε γλέντια; Άραγε, δίπλα του, στο άμεσο περιβάλλον του, δεν έχει πάρει το αυτί του πως η αδερφή του απέναντι, ο πατέρας του συναδέλφου, το παιδί του περιπτερά, η γυναίκα του ντελιβερά έφυγαν άκλαφτοι;
Ας παραμείνουμε σεμνοί και σιωπηλοί στον πνιχτό θρήνο. Και ας μη βρεθούμε – για μια ακόμα φορά – γελοίοι μπροστά στον πόνο. Αυτό που προέχει είναι η ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας με κάθε μέσο και ο σεβασμός στον Πόνο.
Εμείς λέμε πως φέτος δεν είναι ανάγκη να Γιορτάσουμε. Δεν είμαστε, δα, και στερημένοι…
Να βοηθήσουμε, ναι! Να ανακουφίσουμε; Ναι! Να ξαλαφρώσουμε; Ναι!
Όχι, όμως, να γιορτάΖΟΥΜΕ, όπως διατυμπανίζει το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας!
Υ.Γ.: όπως ΠΟΤΕ δεν Γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
