Πότε στράγγισε μέσα σας η ανθρωπιά; Πότε πρόλαβε να μετατραπεί σε κτηνώδη ένστικτα; Λέγεσαι άνθρωπος όταν χτυπάς ένα παιδί στα πλευρά και τα πόδια, ενώ σου φωνάζει «πονάω, πονάω, σταματήστε, πονάω, ρε!»;
Πότε θα δεις τον κόσμο γύρω σου με ανθρώπινη ματιά; Πότε θα καταλάβεις πως ανάμεσα στη διαταγή και την εκτέλεσή της υπάρχεις κι ΕΣΥ;
Εσύ, που είσαι πατέρας και χτυπάς το παιδί σου.
Εσύ, που είσαι γιος και χτυπάς τον γονιό σου.
Εσύ, που είσαι αδερφός και χτυπάς την αδερφή σου.
Υπερβάλλων ζήλος στη Νέα Σμύρνη; Υπερβάλλων ζήλος στις πλατείες; Απέναντί σας έχετε ταλαιπωρημένους πολίτες, που τους θέλετε φοβισμένους.
Νομίζεις πως η βία και ο εκφοβισμός είναι τα μέσα σου;
Άλλα λένε οι φοιτητές και φοιτήτριες. Άλλα λένε οι καθηγητές και οι καθηγήτριες. Άλλα λέει πλέον ο κόσμος. Οι ρωγμές φαίνονται, πια, καθαρά.
Όταν ο κρατικός- αστυνομικός εκφοβισμός δεν έχει πάτο, καταφαίνεται η αδυναμία του να κυβερνήσει στη δημοκρατία.
Ο αποτροπιασμός μας για τα γεγονότα στην πλατεία της Ν. Σμύρνης είναι δεδομένος. Και ο θυμός. Και η στεναχώρια.
Δεδομένη, όμως, θα πρέπει να είναι και η παρέμβαση της Δικαιοσύνης.
