Αναντίρρητα αν κάτι χρήζει της προσοχής όλων, το διάστημα αυτό, είναι το γεγονός της βέβαιης επιστροφής του Γ.Α.Π. στη θέση του επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, με ό,τι σημαίνει και συνεπάγεται αυτό για τις διεργασίες στο χώρο της κέντροαριστεράς και την πολιτική σκηνή της χώρας.
Μπορεί όλες οι κοινωνικές έρευνες και τα δημοσκοπικά στοιχεία αυτών να συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι ως κοινωνία ζούμε στο μεταίχμιο δομικών αλλαγών, μπορεί η πλειοψηφία των πολιτών να ζητεί νέα πολιτική έκφραση, εμείς όμως επιμένουμε στα ίδια. Ακολουθούμε το ίδιο μονοπάτι με οδηγό το μεσσιανισμό, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις ίδιες επιλογές προσώπων. Είμαστε η χώρα που έχει εσφαλμένα ταυτίσει την ανανέωση προσώπων με τον νεποτισμό, τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής ζωής με την αναπαλαίωση και την ανακατανομή ρόλων και ιδιοτήτων. Κάνοντας μια αναδρομή στο χρόνο που μεσολάβησε από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, αντιλαμβάνεσαι ότι η αλυσίδα της οικογενειοκρατίας έσπασε μόνο τρις φορές (Σημίτης, Σαμαράς, Τσίπρας), ότι ουσιαστικά στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας κυριάρχησαν οι ίδιες οικογένειες με διαφορετικά πρόσωπα. Λες και ο πολιτικός χρόνος έπαψε να κυλάει, όπως συμβαίνει στις σύγχρονες κοινωνίες, έχοντας αναφορά στο μέλλον. Οι δείκτες παρέμειναν κολλημένοι στο χθες, με την κοινωνία να αρνείται να μετουσιώσει τις προσδοκίες των δημοσκοπήσεων για ρήξη με την κατεστημένη πολιτική αντίληψη με αιχμή τον αναπροσδιορισμό και τον αναπροσανατολισμό του πολιτικού συστήματος σε επίπεδο ιδεών, δομών και λειτουργίας.
Για να βουτήξεις στη μελέτη της πολιτικής ιστορίας, θέλει θάρρος, ευθυκρισία, ουδετερότητα και ψυχραιμία. Επειδή, λοιπόν, ο ευτελισμός των θεσμών επί ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμή τον λαϊκισμό, τον εθνομηδενισμό και την δημαγωγία, οδήγησε ένα λαό σε παραλυτικά αδιέξοδα, απόγνωση και ομαδική παράκρουση, δε σημαίνει ότι η επιχείρηση παλινόρθωσης και η νεκρανάσταση του Γ.Α.Π. θα απαλείψει τις μνήμες μας σε σχέση με την πολιτική διαδρομή του είτε ως υπουργός είτε ως πρωθυπουργός της χώρας. Απολίθωμα μιας περασμένης εποχής ήταν και παραμένει ο εν δυνάμει αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, του οποίου η εκλογική επιρροή μετρήθηκε πρόσφατα με το ΚΙΔΗΣΟ. Κανένα φτιασίδι, λοιπόν, καμία διάκριση ή δημοσιογραφική παρόλα δε μπορεί να κρύψει την αλήθεια που τεκμαίρεται από τα κείμενα και τα ντοκουμέντα της ιστορίας του. Άλλωστε, όπως σοφά ελέχθη, τον πολιτικό υμνούν τα δεδομένα κι όχι ο τρόπος με τον οποίο εγκωμιάστηκε ή παρουσιάστηκε στο λαό. Σε κάθε περίπτωση, καμιά πολιτική επανάσταση δεν ξεκίνησε σε κλειστές αίθουσες με δίφυλλες και δρύινες πόρτες με στρογγυλά τραπέζια, ούτε οι ιδεολογικοπολιτικές πομφόλυγες του τύπου είμαι προοδευτικός συνιστούν πολιτική απάντηση στη σύγχρονη εποχή. Υγ) Η ένστασή μου έναντι της οικογενειοκρατίας, δείγμα πολιτικής υπανάπτυξης μιας κοινωνίας, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το στίγμα της ιδεολογικοπολιτικής μου ταυτότητας, που έχει ως σημείο αναφοράς το γενάρχη του κόμματος, Κωνσταντίνο Καραμανλή, και σημαία τις ιδεολογικές αρχές της μεγάλης, δημοκρατικής, πατριωτικής παράταξης…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός
