Στη γειτονιά μου, στην Αθήνα, υπάρχουν δύο μεγάλες σχολικές μονάδες που λειτουργούν στο πλαίσιο της Β/θιας εκπαίδευσης. Κάθε μέρα, νωρίς το πρωί, στη βόλτα με το Ρούντι, πριν φύγω για την εργασία μου, περνώ μπροστά από την κεντρική είσοδο και ανταλλάσω την πρώτη μου καλημέρα με τον υπεύθυνο του κυλικείου του σχολικού συγκροτήματος. Πρόσφατα, όμως, στερήθηκα αυτό το προνόμιο γιατί το συγκρότημα τελούσε υπό κατάληψη. Είχε βλέπεις προσβληθεί, πρόωρα ομολογώ για την εκδήλωσή του, από το γνωστό ιό των καταλήψεων. Αυτή την ακατανόητη συνήθεια που μόνο θλίψη και απογοήτευση σκορπά στο κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, γονιού και εκπαιδευτικού (ελπίζω).
Που στερεί από τους μαθητές ωφέλιμο διδακτικό χρόνο, αποδιοργανώνει τη ζωή των οικογενειών και απονευρώνει τη διοικητική λειτουργία των σχολικών μονάδων. Φαινόμενο, που πυροδοτεί η ακόρεστη βουλιμία κάποιων, με σαφείς πλην όμως ανομολόγητες προθέσεις, που επιθυμούν να θέσουν υπό κηδεμονία τη βούληση των ανυποψίαστων μαθητών. Σε μια δε χρονική συγκυρία με έντονα χαρακτηριστικά αποιδεολογικοποίησης και απομαζικοποίησης των πάντων, με προφανή στόχο να κεφαλοποιήσουν πολιτικά από την αναστάτωση στο σχολικό περιβάλλον. Μια περίοδο που οι ραγδαίες αλλαγές στο χώρο της οικονομίας επιτάσσουν αναπροσανατολισμό της σύνολης εκπαιδευτικής λειτουργίας και την ανάδειξη της παιδείας, κατά μείζονα λόγο, σε ύψιστη εθνική προτεραιότητα. Γεγονός, όμως, που προϋποθέτει ειλικρινή στάση και συμφωνία κυρίων μεταξύ όλων των κομμάτων. Πάντα πίστευα ότι, τις αλλαγές στο χώρο της παιδείας τις πιστώνεται η χώρα κι όχι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως εσφαλμένα πιστεύουν μερικοί, που τολμούν και νομοθετούν με το βλέμμα στο μέλλον…
Κάποιο πρωινό, λοιπόν, επιδίωξα να μιλήσω με τους καταληψίες μαθητές, να τους ρωτήσω για τους λόγους της καθ’ όλα παράνομης πράξης τους σε βάρος της εύρυθμης λειτουργίας του σχολείου τους. Αντί όμως τεκμηριωμένης απάντησης εισέπραξα τα γνωστά τσιτάτα, που είθισται να διακρίνουν το λόγο εκείνων που υποδύονται με το μυαλό τους τον Δαντόν της εποχής. Με θλίψη λοιπόν διαπίστωσα ότι, τα παιδιά που επιδίδοντο με ζήλο στον έλεγχο των αλυσίδων και των οχυρωματικών έργων, που είχαν στήσει όλο το βράδυ στις εισόδους του σχολικού συγκροτήματος, είχαν ουσία αποπροσανατολιστεί. Τα επιχειρήματά τους ουδόλως διέφεραν από αυτά των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Κι ενώ η χρονική συγκυρία βρίθει από γεγονότα και προκλήσεις, η αντίδραση των μαθητών, με τον παρωχημένο λόγο, εξαντλείται σε θλιβερές παραστάσεις του χθες. Το ευτύχημα, όμως, και το παρήγορο στοιχείο των ημερών είναι πως οι καταληψίες περιορίζονται σε μια δράκα μαθητών, όχι στην πλειοψηφία τους. Πως άλλωστε θα γινόταν αυτό, αφού οι μαθητές δεν εξέλεξαν ακόμη τα 15μελή συμβούλια τους, πολλώ δε μάλλον εκφράστηκε με τρόπο ανορθόδοξο και αντιδημοκρατικό μόνο η βούληση της μειοψηφίας. Αφήνοντας τα παιδιά με τη λάθος σκέψη, στη διαδρομή για το σπίτι μου, με απασχολούσε ένα ερώτημα. Το να σκέφτεσαι λανθασμένα είναι καλύτερο από το να μην σκέφτεσαι καθόλου ή εντέλει έτσι γίνεσαι μαριονέτα στα χέρια άλλων που αποφασίζουν για σένα κατά το δοκούν σύμφωνα με την οπτική των όποιων συμφερόντων τους;
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός
