Στις 10 Δεκεμβρίου 1948 υπογράφηκε στο Παρίσι από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που εξέφραζε την ισχυρή διάθεση των λαών να εδραιωθεί ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις. Μεταξύ αυτών, το δικαίωμα για δίκαιη και ίση μεταχείριση, η ισότητα απέναντι στο νόμο, το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής, το δικαίωμα στην προσωπική ασφάλεια – στη ζωή – στην ελευθερία – στην ιθαγένεια. Η ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία – το γάμο – το πολιτικό άσυλο – την εργασία – την ανάπαυση – την εκπαίδευση – τον πολιτισμό. Το δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση, για επαρκές βιοτικό επίπεδο, για πρόσβαση στην τροφή και την κατοικία και το δικαίωμα συμμετοχής στα δημόσια πράγματα. Τέλος, διακήρυσσε την απαγόρευση της δουλείας & των βασανιστηρίων.
Η Διακήρυξη έθεσε τις βάσεις για περισσότερες από 80 παγκόσμιες συνθήκες και διακηρύξεις που ακολούθησαν, αλλά και για τη δημιουργία κρατών που ευνοούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη συνεργασία μεταξύ των λαών. Είναι ο καρπός μιας πολύχρονης οικουμενικής πορείας του ανθρώπου προς τον πολιτισμό.
Όμως η Οικουμενική Διακήρυξη, παρότι γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, δεν έχει νομική ισχύ, ούτε τη μορφή διεθνούς σύμβασης που επικυρώνεται από τα κράτη. Είναι μια εξαγγελία αρχών. Η συμμετοχή ενός κράτους στον ΟΗΕ απλά θεωρείται ως σιωπηρή αποδοχή των αρχών της Διακήρυξης. Η εφαρμογή της περνάει από την ενεργοποίηση των απλών πολιτών και των Δημόσιων Αρχών και κυρίως μέσα από τη δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στα ατομικά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη πλέον ανθρώπινη κοινωνία.
Μετά από τόσες οικουμενικές προσπάθειες απλών ανθρώπων και ηγετών αναρωτιέται κανείς αν σήμερα στον 21ο αιώνα έχουμε καταφέρει, ως ανθρώπινο είδος, να σεβαστούμε και να εφαρμόσουμε παγκόσμια αυτήν τη Διακήρυξη. Η φτώχεια, οι διακρίσεις, τα αυταρχικά καθεστώτα, η αδυναμία πρόσβασης στην πληροφορία, στην εκπαίδευση, σε εθνικά συστήματα υγείας ισότιμα για όλους, η πρόκριση του κέρδους έναντι της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογικής ισορροπίας, οδηγούν με μια πρώτη ματιά στο ότι η απάντηση είναι αρνητική. Η εξάπλωση της πανδημίας αποτελεί ένα πρώτο αποδεικτικό στοιχείο πως τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν έχουν φθάσει σε πολλές γειτονιές αυτού του πλανήτη. Ας σκεφθούμε, όμως, τι θα γίνονταν αν δεν υπήρχε αυτή η Διακήρυξη.
Οι «Οικολόγοι Πράσινοι Κεντρικής Μακεδονίας» και η Περιφερειακή Οργάνωση «Οικολογία Πράσινη Λύση» στηρίζουμε κάθε προσπάθεια για την εφαρμογή όλων των άρθρων της Οικουμενικής Διακήρυξης και ειδικά, αυτήν την περίοδο της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, το άρθρο 25 για επαρκές βιοτικό επίπεδο για όλες και όλους.
Το Γραφείο των Οικολόγων Πράσινων Κεντρικής Μακεδονίας
