Περάσαν πάνω από δεκατέσσερα χρόνια που μία βαθιά κρίση ξεκίνησε. Μία κρίση που επηρέασε με το χειρότερο τρόπο τα εισοδήματά μας, τα σχέδιά μας, τις ζωές μας και κυρίως μια κρίση που έμελλε να είναι η πρώτη μίας σειράς κρίσεων, που δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Δεκατέσσερα χρόνια κρίσης, δημιουργώντας μεγαλύτερες ανισότητες και περισσότερες οικονομικές δυσκολίες σε εκατομμύρια εργαζόμενες και εργαζόμενους.
Δηλαδή καταντήσαμε να έχουμε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες οι οποίες συνεχώς αυξάνονται από την μια μεριά και από την άλλη τους μεγαλόψυχους και φιλάνθρωπους που αντί να δίνουν σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό μπαλώνουν την κατάσταση με ολιγόμηνες συμβάσεις και επιδόματα.
Όσον αφορά στο μέτωπο της ανεργίας η πραγματική εικόνα απέχει κατά πολύ, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι έχει πέσει ο δείκτης της ανεργίας.
Σε όλα αυτά προστίθεται η τρομερή ακρίβεια που μαστίζει και συνεχώς γίνεται πιο οδυνηρή και σε όλα αυτά πρέπει ο καθένας μας να δείξει το φιλότιμο του και να τα αντέξει αγόγγυστα.
Έλεος πια, οι κραυγές αγωνίας, δυσαρέσκειας και απελπισίας μας έρχονται από όλες τις πλευρές. Χιλιάδες οικογένειες βιώνουνε τον εφιάλτη της φτώχειας παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η ακρίβεια είναι παροδικό φαινόμενο.
Η χώρα μας καταρρίπτει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο.
Βρισκόμαστε στη δίνη μιας σοβαρής κρίσης, οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει στο σημείο που λένε δεν πάει άλλο, είμαστε μια κοινωνία απογοητευμένων ανθρώπων.
Διότι θεωρητικά τελειώσανε τα μνημόνια και οι θυσίες που έπρεπε να γίνουν ( βάλτε πλάτες λέγανε ) αλλά και κανένας μας δεν αισθάνεται ότι η επόμενη μέρα ήταν και θα είναι προς μια καλύτερη κατεύθυνση.
Έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μας, από την μια καλούμαστε για άλλη μια φορά να πληρώσουμε τις ανατιμήσεις στο πετρέλαιο, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο ψωμί, στα είδη πρώτης ανάγκης και από την άλλη οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βγουν ξανά κερδισμένοι.
Ο μισθός δεν φτάνει και ο λογαριασμός για κάθε εργατική και όχι μόνο οικογένεια απλά δεν βγαίνει και αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα και πρέπει να αλλάξει γιατί δεν νοείται ανάπτυξη με μισθούς πείνας.
Το ύψος του κατώτατου μισθού στην χώρα μας παρά την οριακή αύξηση του 2% δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, δεν προϋποθέτει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δεν υπάρχει μέλλον που δεν περνάει από την ανθρώπινη προοπτική.
Η αγορά και κάθε μορφή εμπορικών καταστημάτων πλήττεται βάναυσα από την ακρίβεια και την ανεργία που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην αγοραστική δύναμη του εργαζομένου και κατά συνέπεια στη μη δυνατότητα αγοράς αγαθών. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων.
Η ακρίβεια στερεί από την πλειοψηφία των εργαζομένων και της κοινωνίας μας τα βασικά είδη διατροφής.
Αναγκασμένοι να κόψουν ακόμη και τα είδη πρώτης ανάγκης λόγο του μεγάλου κύματος ακρίβειας είναι 6 στους 10 εργαζόμενους οι οποίοι έχουν μειώσει τις δαπάνες για τη θέρμανση αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στην άνοδο των τιμών.
Κοντά σε όλα αυτά δεν έχουμε δει ακόμα στο πλήρες μέγεθος τις επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία που θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ελληνική αγορά. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης με την πανδημία, με την ανεργία στο κόκκινο θα έχει ως αποτέλεσμα την πείνα, την φτώχεια και την εξαθλίωση της κοινωνίας μας.
