Για να διευρύνουμε τα όρια της κοινωνικοπολιτικής συνείδησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δυνατότητα κοινωνικοπολιτικής έκφρασης, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, πρέπει εντέλει να “βγούμε” από την καθορισμένη πορεία των πραγμάτων ήτοι την οπτική των παγιωμένων δογμάτων. Πρέπει να απαιτήσουμε απαντήσεις με ευθεία αναγωγή και προσανατολισμό στο μέλλον. Να αρθρώσουμε κριτικό κοινωνικοπολιτικό λόγο.
Πριν απ’ όλα, όμως, να απαντήσουμε στο ερώτημα, μας αρμόζει ή απλώς βολεύει κάποιους η εικόνα μιας υπανάπτυκτης πολιτικά κοινωνίας; Συνεπώς, πρέπει να ανακτήσουμε το δικαίωμα του σκέπτεσθαι στην καθημερινότητά μας. Να μην καταπίνουμε αμάσητα τα επιχειρήματα του άλλου, υιοθετώντας αβασάνιστα το λόγο του, να κατακτήσουμε ένα βαθμό χειραφέτησης. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ελληνική κοινωνία “νοσεί”, η χαρά των δυνάμεων του πολιτικού λαϊκισμού, αυτό απηχούν όλες οι αναλύσεις που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Ότι η διαχείριση της υπάρχουσας κρίσης, απόρροια της παθογένειας που χαρακτηρίζει το αφυδατωμένο πολιτικό σύστημα, υπερβαίνει τις προσδοκίες και την αγωνία επανεκλογής του πολιτικού προσωπικού. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιστήμων προκειμένου να διακρίνει, πολλώ δε μάλλον να διακριβώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κρίσης που σοβει στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Αρκεί φρονώ μια επίσκεψη στην αγορά κι ενας πρόχειρος υπολογισμός των παγίων υποχρεώσεων σου, σε συνδυασμό με τον προγραμματισμό των θερινών διακοπών, για να παραλύσει η σκέψη σου. Μια αδογμάτιστη κουβέντα με το διπλανό σου για να διαπιστώσεις το μέγεθος της απόγνωσης που διακατέχει σήμερα το μέσο πολίτη. Υπό την ασφαλή, όμως, προϋπόθεση ότι θα έχεις απαλλαγεί από τα κομματικά γυαλιά και τις ωτοασπίδες σου, θα έχεις χώρο για την άλλη άποψη. Αυτό που προέχει, κατά μείζονα λόγο, είναι η υγεία του Έθνους και η προοπτική του στο χωροχρόνο. Είναι η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και η επιβίωση των πολιτών με όρους αξιοπρέπειας…
