Γράφει ο Δημήτρης Γιαννουλιδης με μακρά επιτυχημένη θητεία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και πλέον ως έντονα ενεργό πρόσωπο στα πολιτικά πράγματα στην εθνική κλίμακα έχοντας ενα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο βραβευμένο συγγραφικό ποιητικό έργο.
Ο ιστορικός μύθος του Αλεξάνδρου έσπασε τα όρια των μυθολογικών καταβολών του και προτύπων του Ηρακλή-Αχιλλέα: τον πρώτο ξεπερνώντας τα όρια των μυθικών του κατακτήσεων και τον δεύτερο, φτάνοντας να γίνει μυθικότερος όλων των ηρώων.
- Οι Ηρακλήδες με τον Τήμενο κατοίκισαν την Μακεδονία. Ο Ηρακλής πέθανε από τον δηλητηριασμένο χιτώνα της Δηιάνειρας. Κατά την αντίστοιχη εκδοχή, ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από τον Ιόλα.
- Ο Κάδμος μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα κατοίκησε την Ήπειρο – Ιλλυρία (στην μυθολογική καταγραφή καταλογίζεται στον Κάδμο η Καδμεία Νίκη, όπως η γνωστή Πύρρειος Νίκη από ιστορικό πρόσωπο).
Η εξωπραγματική και δαίμονοσυμπτωματική επιβεβαίωση των μύθων και των κατόπιν ιστορικών γεγονότων υποδηλώνει μια πρόνοια και μια μυστηριακή απαρχή με πρωταγωνιστές τα δύο σημαντικότερα πρόσωπα των δύο γενών αυτών – Αλεξάνδρου και Πύρρου που ήταν ξαδέλφια, καθώς ο Πύρρος προστατεύτηκε και μεγάλωσε στην «Μακεδονική αυλή». Μια αδιάψευστη συνέχεια προδιαγραφών του μύθου.
Η βασιλομήτωρ – η πριγκίπισσα των Μολλοσών, γεννημένη 373 π.Χ. στον Πασσαρώνα της Ηπείρου ή στην Αμβρακία, το γένος των Αιακιδών και κόρη του Νεοπτόλεμο Β` με αδερφό τον Αλέξανδρο Α` της Ηπείρου και αδελφή της Τρωάδος, γίνεται 3η σύζυγος του Βασιλιά Φιλίππου Β` της Μακεδονίας.
Από το κοινό των Απειρωτάν (Αρχαία Ήπειρος) ξεπήδα η Μυρτάλη, η εκρηκτική και σπουδαία προσωπικότητα της που μετονομάστηκε σε Ολυμπιάδα όταν το 356 π.Χ. ο Φίλιππος κερδίζει τους Ολυμπιακούς αγώνες˙ τα ονόματα που επίσης της δόθηκαν ήταν Πολυξένη και Στρατονίκη.
Αυτή η ιέρεια, η μύστρια των Δωδωναίων τελετών και των αποκρυφιστικών ιεροτελετουργιών στον κύκλο των θρησκευτικών λατρειών, που λάμβαναν μέρος στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα, ήταν και μία γυναίκα με υψηλότατη μόρφωση και υπερείχε σαφώς στην εποχή της. Παντρεύεται συνοδευόμενη από τον θείο της Αρύββα το 357 π.Χ. τον Φίλιππο στην Σαμοθράκη με την τελική μύηση στα Καβείρια μυστήρια, τα δεύτερα ποιο σημαντικά μυστήρια μετά τα Ελευσίνια στον Ελληνικό κόσμο (τα ονομαζόμενα «προτέλεια», μια μύηση σε γάμο γυναικών αριστοκρατών). Στάθηκε μια μάνα που έκανε τα πάντα, προστατεύοντας και αναδεικνύοντας τον γιο της Αλέξανδρο με μια ιδιοσυγκρασία αποκρυφιστική, μυστηριακή προσφέροντας ένα μεταφυσικό μανδύα στον χαρακτήρα και στην πολιτική πρακτική του γιου της.
Η μάγισσα ιέρεια, βακχίδα και απσκρυφίστρια, που κοιμόταν με ημέρα φίδια και τα μαγικά της φίλτρα, «συνέλαβε» με τον Δία τον γιο της. Οι επιδράσεις αυτές επέδρασαν καθορίστηκα στην προσωπικότητα του Αλεξάνδρου.
Το ένα παράδειγμα που το προσυπογράφει αυτό το γεγονός, η φήμη που διέδωσε πως συνέλαβε τον Αλέξανδρο με τον Δία. Άλλο τέτοιο γεγονός – η βίαιη και εξαναγκαστική χρησμοδότηση που ζήτησε και πήρε από την Πυθία στο Μαντείο των Δελφών ο Αλέξανδρος για να κάνει την εκστρατεία. Και η πιο σημαντική, η προσφώνησή του στο Μαντείο του Άμμωνα στην όαση της Σίβας: «Ο παῖς Διός», δηλαδή «γιε του Δια», που στην δεσποτικά εξουσιαζόμενη Ασία έδρασε καίρια στο πολιτικό του παιχνίδι.
«Εις αύριον τα σπουδαία», η μνημειώδης φράση του Αρχία στην Θήβα, που ανέτρεψε την ηγεμονία της Σπάρτης, και η περιπέτεια του Φιλίππου Β` ζώντας στην αυλή του ασυναγώνιστου δίδυμου Πελοπίδα-Επαμεινώνδα, όταν πάρθηκε ως όμηρος μαζί με έναν αριθμό ευγενών της Μακεδονίας από τον Πελοπίδα στην Θήβα, καθόρισε από την τότε πανίσχυρη πόλη του Ιερού λόχου Θήβα την πρώτη νικήτρια των μέχρι τότε αήττητων στα πεδία των μαχών Σπαρτιατών στην μάχη των Λεύκτρων το 371 π.Χ., ώστε να μεταφέρετε η σκυτάλη στην αναδυόμενη Θήβα και να την καθιστά ισχυρότερη πόλη της εποχής στον Ελληνικό κόσμο. Και με τον Ανταλκίδα να λέει ειρωνικά στον Αγησίλαο, βασιλιά της Σπάρτης: «Πάρε τα δίδακτρα σου τώρα», της πολεμικής γνώσης, στρατηγικής εκπαίδευσης και αρετής που μετέδωσε και παρέδωσε στην μέχρι τότε πιστή στην «ξενηλασία» Σπάρτη που δεν άφηνε κανένα μυστικό να διαρρεύσει στον εχθρό, ούτε να διδάξει αυτά που ξέρει στους άλλους και να αφομοιωθούν από οποιονδήποτε άλλο˙ με την επιβολή και την κατάκτηση όμως που είχαν οι Σπαρτιάτες στην Θήβα εκπαίδευσαν και δίδαξαν τις πρακτικές του πολέμου στους Θηβαίος, πιστεύοντας ότι δεν κινδυνεύουν από αυτή την εξέλιξη.
Να που όμως η απροσδόκητη δωρεά έδωσε με την σειρά στην Θήβα την τεχνογνωσία, την πρακτική: δημιουργώντας και εξελίσσοντας το υπερόπλο της εποχής, την φάλαγγα, κατάφερε να αποτελέσει την κυρίαρχη δύναμη της εποχής όταν νίκησε την πανίσχυρη Σπάρτη.
Ο Φίλιππος ως όμηρος, όντας και ζώντας στην Θήβα, μυήθηκε στην πολεμική αυτή «επαναστατική τεχνογνωσία της πλάγιας φάλαγγας». Όταν τέλειωσε η ομηρεία, γύρισε στην Μακεδονία και στέφτηκε Βασιλιάς, και τώρα, έχοντας σκοπό να μεταλαμπαδεύσει, οργανώνοντας άρτια τον στρατό του και κατ’ επέκταση και τον Γιό του, Αλέξανδρο, τα αποτελέσματα της εμπειρίας, όπου και έκανε.
Ο Φίλιππος με πολλούς τρόπους διέγνωσε τις αξεπέραστες ιδιότητες του Αλεξάνδρου γι’αυτό από νωρίς σε νεαρότατη ηλικία του παρέδωσε την ηγεσία πολλών μαχών, ακόμα και όταν έλειπε ο ίδιος.
Το πολιτικόστρατηγικό δαιμόνιο του Φιλίππου με γάμους, συμμαχίες, πολέμους, μάχες, δημιουργώντας «το κοινό των Ελλήνων» κι αλλά, καθιέρωσε τις προϋποθέσεις, τα δεδομένα, τα εχέγγυα της δυναμικής του Βασιλείου της Μακεδονίας και μ’ αυτόν τον τρόπο επέδρασε και αφομοιώθηκε από τον Αλέξανδρο η συνολική στρατιωτική και ρεαλιστική του οπτική, καθώς και από αυτή την καταγωγική κοίτη ποτίστηκε και το άλλο μισό του Μέγα Αλεξάνδρου ώστε οι γενεαλογικοί του πάροχοι να τον καταστήσουν μαζί με την συμβολή του κορυφαίου φιλοσόφου Αριστοτέλη ως δάσκαλό του, ηνίοχο, σπορέα και κομιστή του Ελληνικού πολιτισμού στις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου.
Η επιγονική ακολουθία και ανιούσα των καταβολών της καταγωγής του μετά των Ηρακλείδων και των Αιακιδών έφεραν τον Αλέξανδρο να εξυψώσει την έμφυτη πρόνοια του ποιού του και με την έντιμη σχέση με τον εαυτό του έφτασε σ’αυτό το κορυφαίο ανάστημα.
Εις σήμερον τα σπουδαία και τα διδάγματα που ρέουν ακατασίγαστα στην περιώνυμη Ελληνική ιστορία. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους σημερινούς «βασιλιάδες» που δεν είναι καλύτεροι από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου να προδώσουν οριστικά και αμετάκλητα αυτήν την αδρή και αδιάψευστη, πεντακάθαρη εθνική μας παρακαταθήκη. Η εθνική μας διαχρονικότητα έχει περιωπή. Όπως μας διηγείται ο Μακρυγιάννης για τη Μάχη του Σταυρού στα Τζουμέρκα, νικηφόρα μάχη του Πέτα στην αρχή της επανάστασης του 21`, «ότι σε εκείνη την ημέρα και ο χειρότερος Έλληνας έκανε το χρέος του». Σύμφωνα με τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη, ο Ισμαήλ Μπένι Κόνιτζα, ένας ισχυρός Αλβανός μπέης, αναφέρει τα εξής: «Πασάδες και μπέηδες θα χαθούμε. Θα χαθούμε! Ο μπέης τούς λέει ότι, ότι ετούτος ο πόλεμος δεν είναι ούτε με τον Μόσκοβον (Ρώσσους), μήτε με τον Εγγλέζο, μήτε με τον Φραντζέζο (Γάλλους). Αδικήσαμε τον ραγιά και από πλούτη και από τιμή και τον αφανίσαμε και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι. Και ο Σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται, τον γελάνε εκείνοι που τον τριγυρίζουν. Και η αρχή είναι ετούτη, όπου θα χαθεί το βασίλειό μας. Πλερώνουμε βαριά να βρούμε προδότη και δεν στέκει τρόπος να μαρτυρήσει κανείς το μυστικόν. Να μάθουμε, μόνος ο ράγιας μας πολεμάει ή και οι δυνάμεις. Γι’ αυτό πλερώνουμε και παλουκώνουμε, και σκοτώνουμε, και αλήθεια ποτέ δεν μάθαμε».
Θα έπρεπε να πληρώσουν βαριά να βρουν προδότη και να μην στέκει τρόπος να βρεθεί κανείς!
Μια τέτοια μέρα είναι και η σημερινή. Θα την κάνουμε σπουδαία, αν πολεμήσουμε τον ενδοτισμό και καταρρίψουμε αυτή την μιαρή συμφωνία, εμπνευσμένη από τον διανοητικό τύφο των «μεγάλων». Ο όρος «Μακεδονία» δεν έχει θέση, ούτε τα συνακόλουθα, ούτε ένα γράμμα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί από το όνομα του.
Με τιμή, ιστορική ηθική και πολιτική εντιμότητα,
Δημήτρης Γιαννουλίδης
