‘Ήταν 4 Νοεμβρίου 1944. Από την Ελλάδα είχε φύγει και ο τελευταίος Γερμανός ή Βούλγαρος στρατιώτης. Οι κάτοικοι του Κιλκίς, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, ανέπνεαν τον αέρα της ελευθερίας, κάνοντας σχέδια για τη ζωή τους, καθώς για τη χώρα μας ο πόλεμος είχε τελειώσει.
Οι συμφωνίες του Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου 1944), με τις οποίες οι ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είχαν τεθεί υπό τις διαταγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, στην οποία συμμετείχαν και στελέχη του ΕΑΜ, έδιναν πολλές ελπίδες για μια ομαλή μετάβαση στην ειρήνη. Όμως, τα σχέδια του ΕΛΑΣ ήταν άλλα. Αφού μετέφερε ανταρτικές ομάδες με βαρύ οπλισμό, ακόμα και από τη Θεσσαλία, επιτέθηκε στους κατοίκους του Κιλκίς και σε ένοπλες αντικομμουνιστικές ομάδες, που είχαν συγκεντρωθεί στην πόλη, περιμένοντας να τεθούν υπό βρετανική διοίκηση, εξολοθρεύοντας 7.432 άτομα: άνδρες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους. Οι 1.500 περίπου σκοτώθηκαν στην επίθεση του ΕΛΑΣ και οι υπόλοιποι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, εκτελέσθηκαν με φρικιαστικές μεθόδους και πετάχτηκαν σε ομαδικούς τάφους.
Η σφαγή του Κιλκίς, το μεγαλύτερο έγκλημα εκείνης της περιόδου, παρουσιάζεται από την Αριστερά ως «μάχη του Κιλκίς» και τα 7.432 θύματα, ανάμεσα στους οποίους πολλές γυναίκες και μικρά παιδιά, ως «συνεργάτες των Γερμανών».
Τη μνήμη τους τίμησε η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Τα στελέχη της Τοπικής Οργάνωσης, Δημοσθένης Τριανταφυλλίδης και Δημήτρης Γεωργουλάς, κατέθεσαν στεφάνι, κατά την τέλεση των μνημόσυνων, στον «Λόφο 44» και στην πόλη του Κιλκίς.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ υποστηρίζει την άποψη, ότι τις φρικαλεότητες εκείνης της εποχής θα έπρεπε να τις μελετούν οι ιστορικοί και να διδάσκονται στα σχολεία ως παραδείγματα προς αποφυγήν και ως αποδείξεις τού πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος, όταν υποκαθιστά τους δημοκρατικούς θεσμούς με τη βία. Όμως, για να γίνει αυτό, προϋπόθεση είναι η Ιστορία να γραφτεί όπως ακριβώς έγινε, και όχι όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι επίγονοι των εγκληματιών του ΕΛΑΣ, οι οποίοι επιβάλλουν την ιδεολογική τους τρομοκρατία σήμερα, κυριαρχώντας στον δημόσιο λόγο.
