Ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου ενώ ως συνήθως εκρήγνυνται φιαλίδια υγραερίου από συλλογικότητες αντιεξουσιαστών, λόγω της ενεργειακής ως φαίνεται κρίσης μα και της σαν ντόμινο εξαπλωνόμενης κρίσης θυμικού στις ηγετικές φυσιογνωμίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ καθώς και του εγχώριου πολιτικού προσωπικού σε όλα τα κόμματα, ως άλλο γκαζάκι έσκασε η είδηση πως ο τέως πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς προτείνει για κατάλληλο αυριανό ΠτΔ τον Κώστα Καραμανλή. Δυστυχώς όλα δείχνουν πως ενώ ο Α. Σαμαράς αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα ιστορικό πρόσωπο της δυσκολότερης καμπής της μεταπολίτευσης δεν άντλησε τα διδάγματα του. Μάλλον την περίοδο 2012-2014 της διακυβέρνησής «του» είχε έναν διακοσμητικό ρόλο άνευ περιεχομένου κι έβλεπε απλώς τον κυβερνητικό του εταίρο, Ευάγγελο Βενιζέλο να κυβερνά. Πενήντα και πλέον έτη από την Μεταπολίτευση, ο κοινοβουλευτικός βίος συνεχίζει να μας διδάσκει: όσα δεν φέρνει πρωτογενώς αριθμητικά η κάλπη, τα φέρνει ποιοτικά και δευτερογενώς αριθμητικά η κάλπικη ιδεολογία ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, αλλάζουν οι συσχετισμοί στην βουλή χωρίς τη μεσολάβηση εθνικών εκλογών.
Από τεχνικής άποψης και μόνο, όλοι γνωρίζουν ότι ειδικά το 2012 όταν η Ελλάδα πάλευε με την χρεοκοπία 2 ήταν τα κρίσιμα χαρτοφυλάκια׃ αυτό της Οικονομίας και εκείνο της Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας. Και ως ο ΥΠΕΞ μα και ως ο ενορχηστρωτής του κατά 200 δις ευρώ κουρέματος του χρέους της χώρας όντας η όχι και τυπικά και αδιάλειπτα από το 2011 ως το 2014, στο τιμόνι του υπουργείου οικονομικών, τους δύο αυτούς νευραλγικούς τομείς για την χώρα τους χειρίστηκε υποδειγματικά ο Ευ. Βενιζέλος με απόλυτη συναίσθηση της κρισιμότητας της συγκυρίας αλλά και του ιστορικού του, προσωπικού χρέους απέναντι στο έθνος. Βιώνοντας όπως πολύ γλαφυρά ο ίδιος αφηγήθηκε την «εθνική μας μοναξιά» απέναντι από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σ’ ένα υπόγειο μπαρ στο Βρότσλαβ. Περισσότερο τώρα απ’ όσο ποτέ γίνεται ανατριχιαστικά ολοφάνερο ότι εάν ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας εκείνες τις δραματικές ώρες είχε τον Α. Σαμαρά αντί για τον Ευ. Βενιζέλο απέναντι του, θα υλοποιούσε με άνεση χωρίς την σθεναρή αντίσταση που βρήκε, το σχέδιό του για επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή και στην μετατροπή της ουσιαστικά σε μια μαύρη οπή στον χάρτη της Ευρώπης. Δεδομένου του ρητορικού, ανέξοδου υπερπατριωτισμού που τώρα διακατέχει τον πρώην πρωθυπουργό, το πιο πιθανό σενάριο είναι πως αντί για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, θα συζητούσε για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ως σόλο εκπρόσωπος της χώρας, άνευ στιβαρού, επί τω πρακτέω φιλοπάτριδος εταίρου και φύσει μη αντιγράψιμου Ευ. Βενιζέλου, ο Αντώνης Σαμαράς-σκέτο ίσως και να προκαλούσε διπλωματικό επεισόδιο αντί να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Σα να μην έφταναν τα μετεμφύλια πάθη που ταλάνισαν τη νεότερη ιστορία, δυστυχώς ο Α. Σαμαράς έδειξε πως στοιχειώνεται από μια διαγενεακή αντι- Μητσοτακική εμπάθεια σε σημείο εμμονής.
Είναι επιπλέον σκόπιμο να αναλογιστεί μάλιστα κάποιος ότι ήταν επί Σαμαρά-Βενιζέλου που ξέσπασαν τα αιματηρά επεισόδια στη Μεϊντάν και η Κριμαϊκή κρίση την οποία ευτυχώς με στρατηγική ψυχραιμία αντιμέτωπε ως ΥΠΕΞ ο Ευ. Βενιζέλος επισκεπτόμενος κατευναστικά τους ομοεθνείς της περιοχής. Κάποιος με το προφίλ του τέως προέδρου της ΝΔ που αρνήθηκε να δει το θετικό momentum της συμφωνίας των Πρεσπών και πλειοδοτεί σε κινδυνολογία στα Ελληνοτουρκικά είναι αμφίβολο εάν θα μπορούσε με νηφαλιότητα να καθησυχάσει την Ελληνική κοινότητα η να συνομιλήσει με ρεαλισμό και μετριοπάθεια με τον Gruevski όπως ο κυβερνητικός του εταίρος έπραξε.
Το κυριότερο όμως είναι εν τέλει ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κλήθηκε σε συνέχεια της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου να βγάλει κυριολεκτικά την χώρα από ένα δυσθεώρητου ανθρωπίνοις λογισμοίς βάθους δημοσιονομικό πηγάδι στο οποίο ο Κώστας Καραμανλής την έριξε με τον τετραπλασιασμό του χρέους που παρέλαβε από την κυβέρνηση Σημίτη. Ακολούθως, το διαβρωτικό έργο του Κ. Καραμανλή επεκτάθηκε από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο των δημοκρατικών θεσμών με την παρασκηνιακή μα πρόδηλη συμμετοχή του στην εξύφανση της σκευωρίας Novartis μέσω του στενού του συνεργάτη Δημήτρη Παπαγγελόπουλου που λειτούργησε ως δίαυλος επικοινωνίας της «Καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πρόταση λοιπόν αυτή έγινε με έλλειψη κάθε δημοσιονομικής και θεσμικής επίγνωσης που καταγραφήκαν στην ιστορία πριν τη συγγραφή της αναλάβουν οι ιστορικοί μέσα στις σελίδες μιας ογκωδέστατης δικογραφίας. Εξ’ ορισμού, ένα πολιτικό πρόσωπο με αυτή την αντι-δημοκρατική βιογραφία δεν μπορεί καν να προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι μόνο για λόγους αξιακούς αλλά πρωτίστως για λόγους τεχνικούς, αυτούς της κτηριακής στατικότητας: σε ενδεχομένη απόπειρα του Κ. Καραμανλή να ενοικήσει το μέγαρο της Ηρώδου Αττικού, δεν θα βαστάξει το ταβάνι. Όχι μόνο δεν τους «πήγε ως το τέρμα» τους συκοφάντες του ο Α. Σαμαράς αλλά στο πρόσωπο του Κ. Καραμανλή εξαίρει και τις φιλότιμες προσπάθειές τους να τον στείλουν φυλακή.
Όπως στα ΝΕΑ στις 16/10/2024 αποκαλύφθηκε ο Αλέξης Τσίπας ζήτησε προκαταβολικά και έμπρακτα «συγγνώμη» πέφτοντας στα πόδια του Ευ. Βενιζέλου προκειμένου να καταθέσει στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο υπερ του Ελληνικού Δημοσίου από το οποίο ο ιδιοκτήτης των Ναυπηγιών Σκαραμαγκά Ι. Σάφα αξίωνε με αγωγή 1,1 δις ευρώ για μη εκτέλεση συμβολαίων του Πολεμικού Ναυτικού. Βάζοντας πάνω απ’ όλα το συμφέρον της χώρας ο Ευ. Βενιζέλος κατέθεσε με επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα. Λαμβάνοντας και αυτό υπ’ όψιν, δυο τινά μπορεί να επιδιώκει με την πρότασή του για ΠτΔ ο Α. Σαμαράς: είτε να χρεοκοπήσει 2η φορά η χώρα και επί τη βάσει του ψευτο-διλλήματος να αναδειχθεί πάλι ο Α. Τσίπρας ώστε να ζητήσει και 2η συγγνώμη, είτε σε ένα πιο ακραίο σενάριο, υπηρετώντας την Ελληνική Δημοκρατία ο Κ. Καραμανλής να δηλητηριαστεί πρώτος αυτός ως Πρόεδρος από το δηλητήριο με το οποίο θα ήθελε πιθανότατα αμετανόητος να την ποτίσει. Σε κάθε περίπτωση, ο Α. Σαμαράς αν ακολουθούσε σόλο πρωθυπουργική καριέρα χωρίς την καθοδήγηση και την χαλιναγώγηση των παθών του από τον αληθινό κυβερνήτη της περιόδου 2012-2014 Ευάγγελο Βενιζέλο, θα υποδείκνυε παραδόξως ως λύση του προβλήματος που κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ίδια την γενεσιουργό του αιτία. Για καλή μας τύχη το παρ(άλογο) του Σαμαρά είχε στιβαρό αναβάτη. Ακυβέρνητος ο Α. Σαμαράς και δεν την έβγαζε την ανηφόρα και τον δρόμο του γκρεμού μοιραία λόγω επωνυμίας και μόνο θα επέλεγε. Πάλι καλά που ήτανε ντουέτο. Άκυρη μα και φαιδρή προφανώς η προειδοποίηση προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Αδώνιδος Γεωργιάδη «για να ξανασυγκυβερνήσουμε πρέπει να σοβαρευτείτε».
Τόση έλλειψη πολιτικού προσωπικού παγκοσμίως;
-Τόση.
