«Ο ζυγιστής Καιρός» ποιήματα του Κωνσταντίνου Γ. Σταλίδη
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΧΑΡΗ ΤΖΟ ΠΑΤΣΗ ένα ακόμη βιβλίο του εκπαιδευτικού και λογοτέχνη Κωνσταντίνου Γ. Σταλίδη με τίτλο «Ο ζυγιστής Καιρός» Πρόκειται για αξιόλογο ποιητικό έργο, με 100 ποιήματα, που έγραψε τα τελευταία χρόνια και επιλογές από παλιότερες ποιητικές συλλογές του. Ο Κωνσταντίνος Γ. Σταλίδης υπηρέτησε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως φιλόλογος, ως Διευθυντής σχολείων, ως Σχολικός Σύμβουλος , είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και Συλλόγων, έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε συνέδρια γλωσσικού και ιστορικού περιεχομένου και δημοσίευσε εργασίες του σε επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Έχει ως τώρα δημοσιεύσει 23 βιβλία επιστημονικού και λογοτεχνικού περιεχομένου, έχει τιμηθεί κατά καιρούς για το επιστημονικό, συγγραφικό και κοινωνικό του έργο από διαφόρους φορείς, μεταξύ των οποίων και από την Ακαδημία Αθηνών το 2021.
Το βιβλίο αποτελεί «ανάθημα» προς τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ σύμφωνα με το στίχο του «ο Λόγος παίζει το βιολί / κι ο Έρωτας χορεύει» (Στην Πυρκαγιά των Υδάτων 2017), τα βασικά θέματα είναι ο Λόγος και ο Έρωτας και φυσικά ο Καιρός ( ο χρόνος), που ονομάζεται ζυγιστής, κουρσευτής, διάδοχος, μεγαλόψυχος, θηρευτής (λέξεις με ιδιαίτερη κάθε φορά σημασία) . «Μπαρκάρισα τον Έρωτα, / λατόμησα τον Λόγο / και τα φερμένα μαλαματικά / τα έστρωσα τραπέζι /… / Σφραγίδα / ο ζυγιστής Καιρός (το ομότιτλο ποίημα σελίδα 11)». Πριν από κάθε ποίημα παραθέτονται στίχοι από δημοτικά τραγούδια ή βιβλία της Εκκλησίας ή γνωστά έργα Ελλήνων και ξένων ποιητών, που έχουν σχέση με το περιεχόμενο του ποιήματος που ακολουθεί. Το αναλυτικό γλωσσάρι (σελίδες 123 – 150) στο τέλος του βιβλίου διευκολύνει στην κατανόηση περιεχομένου των ποιημάτων.
Σε ελεύθερο στίχο , με βαθιά καλλιεργημένη γλώσσα, ο ποιητής εκφράζει την αγάπη του για τη ζωή, το Λόγο, την Ποίηση , την Ιστορία του τόπου του, την πατρίδα του και τους ανθρώπους, αυτούς που τον περιβάλλουν και άλλους που γνώρισε μέσα από τα βιβλία και τη διαδρομή του. Η Αγια Σοφιά και ο Παρθενώνας αποτελούν σύμβολα για το Χριστιανισμό και τον Ελληνισμό «Ο Παρθενώνας , θαυμαστός / στην απλωσιά του Κόσμου / σαν άλλο τίποτε πιο ακριβό / … / Σε ποιαν Αγια Σοφιά / να κοινωνήσεις / το παρελθόν είναι παρόν»(σελίδα 109). Πάνω από όλους βάζει τον Ποιητή , την Ποίηση, το Λόγο, τις λέξεις «ο Ποιητής / οδίτης προς τον Λόγο / τεντώνει τόξο συνεχώς / στην κορυφή του ουρανού του / χτυπά την κλειδωμένη πόρτα του Ποιήματος (18 σελίδα), η Ποίηση μετρά / πιο πάνω από τους θρόνους (15 σελίδα), η Ποίηση / μετράει ως τον ουρανό / τα ροζιασμένα χέρια / δεν μπαίνεις αλατόμητος / στις μυστικές στοές Της (12 σελίδα)». Θεωρεί τον έρωτα απαραίτητο για την πορεία του ανθρώπου, ανεξαρτήτως ηλικίας «Μες τη φωτιά του δειλινού / θα έβλεπε το πρόσωπό της / η πυρπολημένη του καρδιά / θα έχτιζε για άλλη μια φορά / την ανοιξιάτικη φωλιά της (94 σελίδα), η θολωμένη σου ματιά / που πυρπολούσε την καρδιά / στις φλόγες της σελήνης (91 σελίδα), ποτέ δε θα ξεχάσω / εκείνο το ηδυπαθές φιλί / που μου ‘δωσες κρυφά / μπροστά στο εικονοστάσι (76 σελίδα)».
Η ζωή τού έχει χαρίσει πίκρες και χαρές, νοσταλγεί το παρελθόν, αλλά ο Καιρός ή ο χρόνος τον προβληματίζει «ένα ταξίδι ανατολικό / στις λεωφόρους των καιρών / ο κουρσευτής Καιρός / μας κούρσεψε το παραμύθι (83 σελίδα), με σελίδες ανοιχτές / στους ανοιγμένους δρόμους / και στου καιρού τη ζυγαριά (100 σελίδα), ταξίδεψα με όλους τους καιρούς / και γέμισα τα’ αμπάρια μου / πραμάτειες και πραμάτειες (120 σελίδα). Μιλάει για στόχους ανεκπλήρωτους, χαίρεται με όσα απέχτησε , λυπάται για όσα δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει και αισθάνεται περήφανος για αγαπημένα πρόσωπα όπως για την εγγονή του « η μικρή μου εγγονή / στα μυστικά παιχνίδια του φωτός / απλώνει χέρια σαν φτερά / … / κι εγώ / την πιάνω από το χέρι / για να πετάξουμε μαζί / να βρούμε άλλα μέρη / … κι αυτή / με οδηγεί σε ένα άλλο φως / που χρόνια ψάχνω εντός μου (105 σελίδα)». Ασχολείται με όλες τις εποχές του χρόνου και αγαπάει πολύ στοιχεία της φύσης όπως τα πουλιά, το φεγγάρι, τη βροχή, τον ήλιο, τη μέρα και τη νύχτα, τα λουλούδια. Απολαμβάνει τις καθημερινές στιγμές και την παρέα με φίλους , γιατί είναι ευαίσθητος και κοινωνικός «όταν μιλώ με τα λουλούδια / νομίζω πως με καταλαβαίνουν (107 σελίδα), χελιδονάκι μου γλυκό / στου Κόσμου το ταξίδι / του ήλιου τις ακτίνες να ξυπνάς(106 σελίδα), νιώθουμε κι εμείς μεγάλοι / μ’ ένα ποτήρι εύφορο κρασί . στα σηκωμένα χέρια / με μια ανοιχτή αγκαλιά / στο τέρμα των ονείρων (104 σελίδα)».
Ευχαριστώ τον αξιοσέβαστο λογοτέχνη και άνθρωπο Κωνσταντίνο Γ. Σταλίδη, που μέσα από τα βιβλία του έχω πάρει μηνύματα ζωής , του εύχομαι τα καλύτερα και κλείνω με στίχους από ένα ποίημά του, που με συγκλόνισε «ταξίδεψα με όλους τους καιρούς / … τώρα το νιώθω καθαρά / δεν είναι επαρκείς οι βάρδιες / …γι’ αυτό / στο επικείμενο ταξίδι / των μακρινών ταξιδεμών / και των στοχαστικών ονείρων / θα ταξιδέψω μοναχά / με μιαν αποσκευή / Το Όνομά μου. (120 σελίδα: το Όνομά μου).
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ ΝΤΑΝΟΥ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κατερίνα Λιβιτσάνου- Ντάνου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκάδα. Σπούδασε Κλασική φιλολογία και υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση . Ποιήματα και διηγήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές – φιλολογικές ανθολογίες και συλλογικά βιβλία, ενώ με ομάδα ατόμων επιμελήθηκε το λεύκωμα «Κοπιάστε όπως μας ηύρατε» του Δήμου Σφακιωτών Λευκάδας το 2008. Έχει εκδώσει έντεκα προσωπικά βιβλία ( 7 ποιητικές συλλογές και 4 συλλογές διηγημάτων). Έχει βραβευτεί σε Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς (Ποίηση, Διήγημα, Παιδικό παραμύθι), συμμετέχει σε ομάδες φιλαναγνωσίας, είναι μέλος διαφόρων συλλόγων και ασχολείται με τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου. Διαβάζει ελληνική και ξένη Λογοτεχνία και κείμενά της (ποίηση, πεζά, κριτικές βιβλίων ) δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα.
