Καίτοι ο πολιτικός χρόνος εξαντλείται απελπιστικά για τη χώρα (εκκρεμούσα αξιολόγηση και οι συνακόλουθες παρενέργειές της στο χώρο της κοινωνίας και της οικονομίας / ανεργία, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, επενδύσεις!) και τα ανοιχτά μέτωπα (κυπριακό, αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας στο αιγαίο, μεταναστευτικό!) πληθαίνουν απειλητικά, οι πολιτικές ηγεσίες δυστυχώς, σε αναντιστοιχία με την κρισιμότητα των ημερών, συνεχίζουν στο ίδιο, ανεύθυνο μονοπάτι της καταστροφικής έντασης!
Ψυχανεμίζονται και φαντασιώνονται μια άλλη περίοδο, εποχή στην οποία κυριαρχούσαν τα πολιτικά πάθη και ο πάλαι ποτέ επιβλαβής για τη χώρα δικομματισμός! Η επίκληση της συναίνεσης, σήμερα, από μέρους τινών πολιτικών αρχηγών, λειτουργεί άλλοτε ως φθηνό πολιτικό άλλοθι και άλλοτε ως επικοινωνιακός μύθος που απηχεί σε μια εκλαϊκευμένη-λαϊκιστική προσέγγιση της πολιτικής διαδικασίας και αντίστοιχη ερμηνεία της σκοπούμενης πολιτικής δράσης, με στόχο την άθροιση ψήφων κι΄ όχι ως μια επιβεβλημένη ιστορικά επιλογή, στη βάση νέων συντεταγμένων με σαφές ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, που αφορά στο αύριο και στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων πολιτών! Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εδραίωση της κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε συνθήκες πολιτικού πολιτισμού, αν μη τι άλλο, πιστώνεται θετικά στη σύνολη παρουσία τους στο πολιτικό γίγνεσθαι, πολλώ δε μάλλον ενισχύει την οντότητα της πολιτικής τους σκέψης και το μέγεθος της προσωπικής τους αγωνίας για την πορεία της χώρας.
Η προσδοκία των νέων πολιτών, που διψούν για σύγχρονο πολιτικό σύστημα και βαθύτερη-ποιοτικότερη δημοκρατία, από τους αυθεντικότερους εκπροσώπους της γενιάς τους ήτοι τον Πρωθυπουργό και τον αρχηγό της μείζονος αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι, να καταστήσουν ξανά την πολιτική διαδικασία μια γοητευτική εμπειρία, άλλως μια οργανική ενότητα συνυφασμένη με την ιστορία και την προοπτική της χώρας στο μέλλον. Απαιτούν, πρωτίστως, από τον Πρωθυπουργό της χώρας, ως επικεφαλής της κυβέρνησης, να αρθρώσει λόγο ενωτικό, ουσιαστικό και ορθολογικό, όχι ρητορικό, εμπαθή και διχαστικό, που θα απευθύνεται στη λογική και όχι στο ένστικτο, στις προκαταλήψεις, στις ιδεοληψίες και στις εύλογες φοβίες των ανυποψίαστων πολιτών. Απαιτούν από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, να μετατρέψουν τον πολιτισμό και την παιδεία σε ισχυρά και αποτελεσματικά αντίδοτα στη σύνολη μετριότητα των ημερών, που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, χαράσσοντας νέα πρότυπα και διαμορφώνοντας νέα αισθητική και κοινωνική ιδεολογία. Αξιώνουν υπέρβαση όχι των ιδεολογιών, αλλά των γκρίζων ιδεολογικών αγκυλώσεων και των ενοχικών συμπλεγμάτων του χθες, που το μόνο που έκαναν μέχρι και σήμερα, ήταν, να ακυρώσουν την πολιτική ως διαδικασία παρέμβασης, διαμόρφωσης, σύνθεσης και παραγωγής λόγου με στόχο την κοινωνικοπολιτική και κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Πρέπει ως χώρα και λαός, να δραπετεύσουμε από τον κόσμο του ένοχου, γκρίζου χθες με τα θλιβερά χρώματα της διαπλοκής, της σήψης, της διαφθοράς, της μικρόνοιας και της σκανδαλώδους αναλγησίας, που σε κάθε περίπτωση καθιστούν τις έννοιες κοινωνική συνοχή-ευαισθησία, ισοπολιτεία και ισονομία, γράμμα κενό περιεχομένου!!! Αρκεί, να καταστούν έωλες οι κάθε είδους πελατειακές πρακτικές, που χαρακτηρίζουν τον παλαιοκομματισμό και υποθηκεύουν εσαεί το μέλλον της χώρας, άλλως υπονομεύουν ανοικτά την συλλογική διάσταση της κοινωνίας σε βάρος της συνοχής της. Σε αυτήν την πολυσήμαντη πρόκληση του πολιτικού και διοικητικού εκσυγχρονισμού της χώρας, το νέο εθνικό πρόταγμα, με σημείο αιχμής τον πολιτικό ορθολογισμό και τις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές τομές (καθολικό αίτημα των πολιτών ο επαναπροσδιορισμός) στις δομές του διοικητικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος, ασφαλώς το πολιτικό προσωπικό κατέχει εξέχουσα θέση!!! Στην τελική, η κοινωνία έχει ανάγκη από το παράδειγμα που μόνο ένας πολιτικά αξιοπρεπής και ηθικά ακέραιος, συνετός και θαρραλέος πολιτικός του μέτρου, μπορεί να δώσει και να προσφέρει…!
Xρήστος Κ. Μακρίδης
Εκπαιδευτικός-Καθηγητής Μ.Ε.
Πολιτικός Επιστήμων-Τεχ.Γεωπόνος-Παιδαγωγός
