Επειδή ως άνθρωπος αξιώθηκα να ζήσω την πατρότητα, ήτοι την μοναδική, αυτή, συγκλονιστική αίσθηση που επέχει θέση ευλογίας, νιώθω την ανάγκη ειλικρινά να μοιρασθώ μαζί σας τις εξής σκέψεις. Έχοντας μια σύντομη θητεία στο χώρο της πατρικής κοινωνίας, πείσθηκα ότι η πατρότητα, υπακούει σταθερά και αδιάλειπτα σε μια θεμελιώδη και μη διαπραγματεύσιμη αρχή, αυτή του απόλυτου σεβασμού των αναγκών και των θέλω του παιδιού σου!
Είναι συνώνυμη ενός εσωτερικού χρέους, μια ανοιχτή υπέρβαση τόσο του προσωπικού μας χρόνου όσο και των αναγκών του εαυτού μας, λειτουργεί ως εσωτερική ανάγκη παρά ως επιταγή, που επιβάλλεται από έξω σε μας.
Νιώθεις ότι το πατρικό καθήκον, από την πρώτη στιγμή της γέννησης του παιδιού σου, συγκεκριμενοποιείται και κρυσταλλώνεται σε μια υπόθεση ανοικτής επιταγής, που επιβάλλει δίκην εντολής -ανεξάρτητα από φραγμούς, ιδιαιτερότητες και εμπόδια- η εξέλιξη, η υγεία, η ευτυχία και η εν δυνάμει καθημερινή πρόοδος του παιδιού σου. Πυξίδα αναφοράς της πατρικής σου πορείας, δράσης και λειτουργίας είναι η απόφαση σου, να συμβάλλεις με αγάπη, στοργή, ευαισθησία και υπευθυνότητα στην ισόρροπη, συνολική ανάπτυξη του παιδιού σου. Η πατρική αγάπη είναι σαν το λουλούδι, που ξεπετάγεται μέσα από την πέτρα, δίχως μέτρο, σκοπιμότητα και περιορισμό!
Καμιά σκοπιμότητα, δεν μπορεί να διαγράψει το αναντίρρητο πατρικό ενδιαφέρον, με τα τρυφερά συναισθήματα της άδολης πατρικής ψυχής. Τα πατρικά σου αισθήματα, τίθενται σε απόλυτη ταύτιση με την πεποίθηση και την αίσθηση του πατρικού χρέους για την ζωή και την προοπτική του παιδιού σου. Το παιδί παραμένει στο διηνεκές, σημείο αναφοράς του ορίζοντα της ψυχής και του μυαλού σου, «σύμβολο» της ταπεινής παρουσίας σου στον κόσμο. Όσο ζούμε, αναπνέουμε και υπάρχουμε, είναι η μοναδική, ζώσα, ισχυρή και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα της ζωής μας!!! Το «κουβαλάμε» πάντα και παντού μαζί μας. Συνεχίζει να μας «μιλά» όταν ακόμη για χ,ψ,ζ, λόγους ήτοι διαζυγίου, σπουδών ή εργασίας, είναι μακριά μας και οι μνήμες μας ταξιδεύουν στο χωροχρόνο, η καρδιά σφίγγει και η ψυχή «πετά» με την ελπίδα της προσμονής και την προσδοκία της αγκαλιάς του!!! Σε κάθε περίπτωση, πατέρας είναι ο άγρυπνος, αθόρυβος, καθημερινός αρωγός, ο «φίλος», ο «δάσκαλος», το υγιές πρότυπο και το μοναδικό σύμβολο ασφάλειας, αυτός που με την φυσική του παρουσία, αν μη τι άλλο, κρατά τον ήλιο στα μέτρα του παιδιού του και απομακρύνει τον όποιο κίνδυνο και φόβο από τα μάτια του. Το ζητούμενο όμως είναι, τι ηθικές αξίες, αρχές ενσταλάζεις και μεταλαμπαδεύεις στον πυρήνα της ψυχής και του μυαλού του παιδιού κάθε φορά……!!!!!
* Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός
